«Η επιθυμία μπορεί να γίνει σκοτεινή, η αλήθεια απατηλή και η γνώση θανάσιμη...»! μας λένε οι δημιουργοί της ταινίας και εγώ αρχίζω να τσιμπιέμαι! Αραγε, τι θέλει να πει ο... ποιητής;

Τίποτα δε θέλει να πει, γι' αυτό το έριξε στην αμπελοφιλοσοφία. Ενας άψογος οικογενειάρχης και βραβευμένος επιχειρηματίας, δεν είναι αυτός που δείχνει! Στην ουσία είναι μια διχασμένη προσωπικότητα! Ο ένας εαυτός του είναι «κύριος» - τον παίζει ο Κέβιν Κόστνερ. Ο άλλος, ο κακός (που κάθε τόσο εμφανίζεται μπροστά του, με τη μορφή ενός άλλου άντρα - τον υποδύεται ο Γουίλιαμ Χαρτ), ένας στυγνός δολοφόνος. Ο οποίος, μάλιστα, ηδονίζεται κατά την εκτέλεση του εγκλήματος.

Αυτή η γελοία και αφύσικη ιστορία ντύθηκε με υποτιθέμενες ψυχαναλυτικές ανησυχίες -και ερμηνείες- και μας σερβίρεται με τη μορφή κινηματογραφικής δράσης. Είναι κρίμα να καταναλώνεται τόσο σελιλόιντ. Να σπαταλιούνται τόσο καλοί ηθοποιοί. Αλλά και καλοί οπερατέρ, μοντέρ, μουσικοί κλπ. Γιατί η ταινία δεν πάσχει στον τεχνικό τομέα. Πάσχει στην ιδεολογία της. Η οποία είναι αρρωστημένη!

Και είναι αρρωστημένη, όχι για το θέμα της, αλλά για τον τρόπο που «ανέλυσε» το θέμα της. Δε δικαιολόγησε, πώς έγινε δολοφόνος αυτός ο καλός άνθρωπος! Εχει να κάνει με το... DNA του (εύκολη λύση του DNA) ή είναι αποτέλεσμα της δύναμης που διαθέτει, του κορεσμού στον οποίον έχει περιπέσει κλπ, κλπ. Αν η ταινία έψαχνε προς τα εκεί, προς σοβαρότερες περιοχές, εκεί όπου υπάρχει το ψαχνό, θα ήταν, βέβαια... άλλη ταινία!

Παίζουν: Κέβιν Κόστνερ, Ντέμι Μουρ, Ντάεν Κουκ, Γουίλιαμ Χαρτ.