ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ούτε δυο κουβάδες καθαρό νερό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παγκόσμια Μέρα Νερού ήταν χτες και σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ» τετρακόσια εκατομμύρια παιδιά, σχεδόν το 1/5 του συνολικού παιδικού πληθυσμού του πλανήτη, στερούνται ακόμα και τους δυο κουβάδες νερό που χρειάζονται καθημερινά, για να πιουν, να μαγειρέψουν ένα απλό φαγητό και να πλύνουν τα χέρια τους από ακαθαρσίες, που είναι φορείς επιδημιών, ακόμα και θανατηφόρων ιών.

Κι αν νομίζετε ότι το πρόβλημα οφείλεται σε έλλειψη οικονομικών πόρων, κάνετε μεγάλο λάθος. Μόνο 9 δισ. δολάρια κοστίζουν οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης όλων όσοι στον πλανήτη έχουν σήμερα τέτοιες «πολυτέλειες». Την ίδια στιγμή, ξοδεύονται ετησίως περισσότερα από 850 δισ. για στρατιωτικές δαπάνες και οι 500 περισσότερο πλούσιοι της υφηλίου είχαν το 2001 συνολικά πλούτη αξίας 1.540 δισ. δολαρίων.

Ο παραγόμενος από τους λαούς παγκόσμιος πλούτος φτάνει και περισσεύει για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και να εξαλειφτεί η πείνα, η δίψα, η φτώχεια και όλες οι ασθένειες, για τις οποίες η ιατρική έχει ανακαλύψει από χρόνια τα απαραίτητα φάρμακα. Ομως, ο ιμπεριαλισμός - ο σύγχρονος καπιταλισμός, δηλαδή - δε χαμπαριάζει από τέτοια. Κι έτσι, τέσσερις χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά στον κόσμο από αρρώστιες που μεταδίδονται από το βρώμικο νερό, όπως ο τύφος και η διάρροια.

Ενα όχι τυχαίο ρεκόρ

Ρεκόρ τελευταίου οκταμήνου σε παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου έκανε προχτές η Αγκυρα. Συνολικά, 13 σχηματισμοί, αποτελούμενοι από 37 συνολικά τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη, μετέτρεψαν το Αιγαίο σε «σουρωτήρι», κάνοντας δεκάδες παραβιάσεις. Κι όλ' αυτά, την ίδια μέρα και ώρα, που πραγματοποιήθηκε το δείπνο του Κ. Καραμανλή με τον Τούρκο ομόλογό του, Τ. Ερντογάν.

Στη διάρκεια του τελευταίου, βέβαια, ο Κ. Καραμανλής -όπως δήλωσε δημόσια ο ίδιος- έθεσε το θέμα των συνεχών και αλλεπάλληλων παραβιάσεων. Δεν είπε το παραμικρό, όμως, για την αντίδραση του συνομιλητή του. Ούτε, βέβαια, ο Τούρκος πρωθυπουργός είπε κάτι σχετικό, παρότι έκανε κι αυτός δηλώσεις στους δημοσιογράφους, μετά το δείπνο. Πάντως, από τα όσα είπε ο Κ. Καραμανλής, το γεγονός δεν επισκίασε το καλό κλίμα του δείπνου. Προφανώς, η εκτίμηση της ελληνικής κυβέρνησης, σχετικά με τη συστηματική αυτή τακτική της Αγκυρας και τα όσα αυτή σημαίνει ή συνεπάγεται, είναι τουλάχιστον περίεργη...

Βολικές διαστρεβλώσεις

«Οι φοιτητές μας, ειδικά οι αριστεροί, ζητούσαν πάντοτε συσχετισμό σπουδών με την αγορά. Υπάρχει ένας άκρατος ρεαλισμός από τη μια μεριά, κι από την άλλη, όταν εμφανίζεται ο συσχετισμός με τη μορφή της Μπολόνιας, γίνεται μια κακή παγκοσμιοποίηση, τυραννία της αγοράς. Αυτή η διπλή γλώσσα με έχει μπερδέψει».

Αυτά έλεγε στα προχτεσινά «Νέα» ο καθηγητής πανεπιστημίου και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, κ. Θ. Βερέμης. Και μπορεί να τον βολεύει η ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Ποτέ οι «αριστεροί φοιτητές» δε ζήτησαν «συσχετισμό σπουδών με την αγορά». Πάντοτε ζητούσαν και συνεχίζουν να διεκδικούν ουσιαστική μόρφωση για όλους και όχι κατάρτιση, ψευτοεξειδίκευση και ενίσχυση των ταξικών φραγμών. Ζητούσαν περιεχόμενο σπουδών αντίστοιχο με τις δυνατότητες και ανάγκες ανάπτυξης της χώρας, προς όφελος του λαού και όχι των κυρίαρχων δυνάμεων της αγοράς. Διεκδικούσαν και διεκδικούν το δικαίωμά τους να σπουδάζουν και, παίρνοντας το πτυχίο τους, να βρίσκουν δουλιά αντίστοιχη της μόρφωσης και των επιστημονικών τους δυνατοτήτων.

Αλλωστε, μπορεί να διαφεύγει του κ. Βερέμη, αλλά οι «αριστεροί φοιτητές» γνώριζαν και γνωρίζουν ότι στην καπιταλιστική αγορά κυριαρχούν η αναρχία και το κυνηγητό του επιχειρηματικού κέρδους και αποτελεί αυταπάτη η όποια προσπάθεια προγραμματισμού της οικονομίας, επομένως και του όποιου «συσχετισμού σπουδών - παραγωγής πτυχιούχων» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ας ψάξει αλλού για μπερδέματα ο κ. Βερέμης...

Σε τι διαφωνεί;

Δε λέμε, η συνέπειά του είναι αξιοσημείωτη. Μόνο που η επανάληψη των ίδιων θέσεων και συνθημάτων δεν απαντά στα ερωτήματα τα οποία έχουν από την πρώτη στιγμή σημειωθεί. Για τον Αλ. Αλαβάνο μιλάμε. Προχτές, με αφορμή τη συνάντηση Κ. Καραμανλή - Γκ. Σρέντερ δήλωσε ότι θα έπρεπε να τους απασχολεί η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και η αντικατάστασή του από ένα Σύμφωνο για την Απασχόληση και την Ανάπτυξη.

Πρώτον, όπως γνωρίζει καλά ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ολόκληρη η ονομασία του ευρωενωσιακού Συμφώνου Σταθερότητας συμπεριλαμβάνει και την «Κοινωνική Συνοχή» και, επομένως, την Απασχόληση. Δεύτερον, ο βασικός στόχος του είναι η Ανάπτυξη και, μάλιστα, σύμφωνα με τη Στρατηγική της Λισαβόνας, να καταστήσει την ΕΕ την πλέον ισχυρή και ανταγωνιστική οικονομία του πλανήτη μέχρι το 2010.

Επομένως, σε τι διαφωνεί ο Αλ. Αλαβάνος; Απλά και μόνο στην ακριβή ονομασία του Συμφώνου; Αναρωτιόμαστε, γιατί οτιδήποτε άλλο, που σημαίνει ριζικές αλλαγές στον προσανατολισμό και στο περιεχόμενο της όποιας ανάπτυξης, είναι αδιανόητο στο πλαίσιο της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, της πολιτικής ενοποίησης και της Σένγκεν, κλπ., κλπ...

Εργαλεία για μέγιστη κερδοφορία

Ο νέος μεταναστευτικός νόμος, που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, «έρχεται» να εγγυηθεί την υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ προς τα κράτη-μέλη της: Γίνονται δεκτοί όσοι μετανάστες εξυπηρετούν το κεφάλαιο και την τοπική οικονομία και κατ' επέκταση - όπως τίθεται - την ευημερία της Ευρώπης. Με αυτή την έννοια και με δεδομένη την αρχή ότι ο μετανάστης αντιμετωπίζεται κατ' αρχήν ως προϊόν που με τη φτηνή του εργασία είναι υπερεκμεταλλευόμενη εργατική δύναμη για τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου, ο νέος νόμος είναι η συνέχεια επί το συντηρητικότερον και αυταρχικότερον του προηγούμενου του ΠΑΣΟΚ, του 2001. Πλέον - και σε αυτό συγκλίνουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ, όσο θεωρεί τις αρχές της ΕΕ «μπούσουλα» για τις μεταναστευτικές πολιτικές που υλοποιούνται στη χώρα - η κοινωνική ένταξη των μεταναστών στη χώρα σημαίνει την οικονομική τους ένταξη με τους χειρότερους για τους ίδιους όρους. Τους επιφυλάσσονται, δηλαδή, συνθήκες εξαθλίωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο νέος νόμος προβλέπει την είσοδο των αλλοδαπών στη χώρα βάσει μιας λίστας, όπου θα καταγράφονται οι ανάγκες της εργοδοσίας σε εργατικό δυναμικό. Αυτοί και μόνο θα γίνονται δεκτοί, ενώ άγνωστη παραμένει η τύχη όσων ήδη διαμένουν στη χώρα και δεν έχουν άδεια διαμονής. Την ίδια ώρα - ακριβώς για να περιφρουρηθεί η λογική των κλειστών συνόρων - αυστηροποιούνται οι διαδικασίες θεώρησης εισόδου στη χώρα από τις διπλωματικές αρχές, οι οποίες μπορούν αναιτιολόγητα να απορρίψουν τις σχετικές αιτήσεις.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια λογική ενθαρρύνει τη λαθρομετανάστευση και τη δράση των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης, όπως έδειξε και το παρελθόν, κατά το οποίο μετανάστες πλήρωναν μεγάλα ποσά για να εισέλθουν στη χώρα. Αυστηροποιείται ακόμα και η διαδικασία απόκτησης άδειας για ανθρωπιστικούς λόγους, η οποία, με την ψήφιση του νόμου, θα χορηγείται αποκλειστικά σε όσους διαμένουν στη χώρα και για άλλες, μεμονωμένες περιπτώσεις. Είναι, επίσης, προφανές ότι εντείνεται η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών, και μάλιστα με έναν απροκάλυπτα απάνθρωπο τρόπο που υποβιβάζει τους μετανάστες σε μέσο πλουτισμού των λίγων, χρησιμοποιώντας τους ταυτόχρονα για να συντηρείται ο μύθος ότι είναι δήθεν υπαίτιοι για την ανεργία και την ανέχεια των Ελλήνων εργαζομένων. Βεβαίως, διάφορα τμήματα των Ελλήνων εργαζομένων συνειδητοποιούν ότι τα προβλήματα είναι κοινά και η αιτία της ανεργίας είναι άλλη. Γι' αυτό και επιδιώκουν την οργάνωσή τους στα ταξικά συνδικάτα για να συνειδητοποιούν και οι μετανάστες ότι τα προβλήματα είναι κοινά, το ίδιο και οι αιτίες και ο αντίπαλος.

Αυτή η επιδίωξη οδηγεί και σε κοινούς αγώνες για να αποκτήσουν οι μετανάστες, κατ' αρχάς, ίσα δικαιώματα, ασφαλιστικά, κοινωνικά πολιτικά, με αυτά των Ελλήνων εργαζομένων. Για να αντιπαλέψουν στη συνέχεια τη βάρβαρη εκμεταλλευτική πολιτική, θύματα της οποίας είναι και οι μετανάστες και συνολικότερα οι εργαζόμενοι. Σε αυτό το πλαίσιο, η Γραμματεία Μεταναστών του ΠΑΜΕ διοργανώνει στις 2 του Απρίλη συλλαλητήριο κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, ξεκαθαρίζοντας ότι «μπροστά στην αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων και στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, ντόπιων και ξένων, η λύση είναι ο ενιαίος αγώνας».

Χριστίνα ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Τα ευρωλατρευτικά...

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ της χτεσινής μέρας είναι - ίσως - η εξής: Η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει μια προκλητική, όσο και ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας (και, μάλιστα, σε ...επίπεδο υπαλλήλου), αμφισβητώντας ευθέως ακόμη και το Σύνταγμα της χώρας και τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ σκίζονται για να την αθωώσουν!

Μεταξύ τους μπορεί να «σφάζονται» στα τηλεοπτικά παράθυρα, περί της λεγόμενης διαπλοκής (καθρεφτίζοντας και την κόντρα των γνωστών συμφερόντων), αλλά για την ΕΕ και τον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζει το Σύνταγμα, ούτε κουβέντα. Μην τυχόν και θίγουν τα ...«ιερά και όσια» του ευρωμονόδρομου!

Η ΝΔ προσπαθεί να μας πείσει πως η ΕΕ στηρίζει τη ...διαφάνεια, θεωρώντας ότι στη διασφάλιση της τελευταίας κινείται όλο το πνεύμα του «ευρωπαϊκού δικαίου» (ό,τι κι αν είναι αυτό)! Το τι έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, δηλαδή «προσαρμογές» στον επίμαχο νόμο, ακόμη και του Συντάγματος, φυσικά δε μας το λέει.

Οσο για το ΠΑΣΟΚ ...βρήκε ευκαιρία να ξεσαλώσει! Το «ευρωπαϊκό Δίκαιο» πάνω από όλα δηλώνουν τα στελέχη του και άπαντες οφείλουν να βολευτούν στις «ανώτατες αρχές» των ευρωενωσιακών οδηγιών και ντιρεκτίβων...

Το γεγονός πως οι τελευταίες θέλουν να εξασφαλίσουν την πλήρη ασυδοσία της δράσης του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών είναι απλά και μόνο μια σύμπτωση...

Τι να γίνει! Οταν «χοντραίνει το παιγνίδι», άπαντες αποκαλύπτονται και δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τον πανικό, ούτε τη βιασύνη και τη σπουδή τους. Κι από ό,τι φαίνεται το παιγνίδι με αυτήν την υπόθεση έχει «χοντρύνει» πολύ.

ΑΡΑΓΕ, ΤΟΝ ...ΑΔΕΙΑΣΕ τον Πέτρο Δούκα ή όχι ο Ευάγγελος Αντώναρος, λέγοντας ότι μόνον ο υπουργός Οικονομίας ανακοινώνει αυξήσεις φόρων, κλπ.; Εκ πρώτης όψεως, δίνεται αυτή η εντύπωση, αλλά όταν θα εφαρμοστούν οι νέοι φόροι, τότε μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφθούμε.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οσο τα ταμεία του Αλογοσκούφη είναι άδεια και η φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων δε φθάνει να τα γεμίσει, καθώς γιγαντώνονται οι επιδοτήσεις των επιχειρηματιών. Οπότε, τα συμπεράσματα δικά σας...

Περί «βασικού μετόχου»

Γρηγοριάδης Κώστας

Το άρθρο 14 του Συντάγματος, το οποίο ψήφισαν και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, στην πριν από λίγα χρόνια πραγματοποιηθείσα αναθεώρηση του τελευταίου, ζητά σαφώς να μη μετέχουν των δημοσίων προμηθειών και έργων όσοι επιχειρηματίες κατέχουν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σε εφαρμογή του άρθρου αυτού, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησαν ένα νόμο περί «βασικού μετόχου», ο οποίος ουσιαστικά καταστρατηγούσε τη συνταγματική επιταγή, αφού άφηνε σωρό «παραθύρων» για την παράκαμψή της. Ακόμη και τότε, όμως, η Κομισιόν είχε αντιδράσει και είχε ζητήσει εξηγήσεις από τον τότε αρμόδιο υπουργό. Οι εξηγήσεις δε δόθηκαν και στο μεταξύ έγιναν βουλευτικές εκλογές και η ΝΔ, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία, θεσμοθετεί νέο νόμο, περί «βασικού μετόχου», ο οποίος αυστηροποιεί τις διατάξεις του προηγούμενου νόμου, επιχειρώντας να υλοποιήσει τη συνταγματική επιταγή. Τούτο, όμως, γεννά ακόμη εντονότερες αντιδράσεις από τις Βρυξέλλες κι έτσι φτάσαμε στη χτεσινή αποστολή κατεπείγουσας προειδοποιητικής επιστολής από την Κομισιόν προς την ελληνική κυβέρνηση και στην άμεσα ορατή απειλή της παραπομπής της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Ετσι έχει με δυο λόγια η ιστορία του «βασικού μετόχου». Κι όπως καταλαβαίνετε, η ουσία βρίσκεται στα παρακάτω δυο ζητήματα: Πρώτον, η καθ' όλα απαράδεκτη παρέμβαση της Κομισιόν, η οποία αμφισβητεί ακόμη και το ελληνικό Σύνταγμα. Και, δεύτερον, το αποκαλυπτικό γεγονός πως το λεγόμενο ευρωενωσιακό Δίκαιο και οι καρεκλοκένταυροι εκφραστές του, στις Βρυξέλλες, δε δέχονται την παραμικρή -έστω και ανούσια-αμφισβήτηση της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου.

Για να δούμε...

«...Αλίμονο αν φτάσουμε στο σημείο να μας λένε οι ξένοι πώς θα είναι το Σύνταγμά μας. Τότε κι εγώ, ο οποίος είμαι φανατικός οπαδός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα έλεγα έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση...». Αυτά δήλωσε, χτες, ο Μ. Εβερτ, σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις και το νόμο περί «βασικού μετόχου» και μας βάζει στον πειρασμό, να σημειώσουμε τα παρακάτω: Πρώτον -όπως παραδέχεται και η κυβέρνηση- η χτεσινή προειδοποιητική επιστολή της Κομισιόν και το ορατό ενδεχόμενο της παραπομπής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δε στρέφονται εναντίον μόνον του νόμου περί «βασικού μετόχου», αλλά και του σχετικού άρθρου του Συντάγματος. Να υποθέσουμε, επομένως, ότι αν και όταν η υπόθεση τελεσιδικήσει κατά του νόμου, ο κ. Εβερτ θα ενταχθεί στο κίνημα απεγκλωβισμού της χώρας μας από το «λάκκο των λεόντων»; Για να δούμε...

Και, δεύτερον, η παραπάνω δήλωση του κ. Εβερτ διαψεύδει -εμμέσως πλην σαφώς- τις κινδυνολογίες περί χάους, με τις οποίες η παράταξή του αντιμετώπιζε το ΚΚΕ, όταν το τελευταίο τασσόταν ενάντια στην ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Σε διαφορετική περίπτωση και εάν ίσχυε το διαβόητο «ΕΟΚ ή χάος», που τότε έλεγαν και ουσιαστικά λένε ακόμη και σήμερα, τότε δε θα είχε την παραμικρή αξία η απειλή του κ. Εβερτ...

Ο έλεγχος...

Ο κ. Εβερτ, όμως, είπε ακόμη και το εξής: «Πίσω απ' αυτές τις αρνήσεις της ΕΕ κρύβονται διατεταγμένα συμφέροντα εργολάβων και προμηθευτών του Δημοσίου. Τη διαπλοκή θα την ελέγξουμε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία». Διαπίστωση, με την οποία διαφωνούμε στο πρώτο μέρος της και συμφωνούμε στο δεύτερο.

Η ΕΕ κάνει ό,τι κάνει, επειδή υπερασπίζεται την ασύδοτη δράση του μεγάλου ευρωενωσιακού κεφαλαίου και στο πλαίσιο αυτό θεωρεί αδιανόητο να μην μπορεί η οποιαδήποτε πολυεθνική, η οποία έχει στην ιδιοκτησία της ένα ή περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, να λυμαίνεται και τις ελληνικές δημόσιες προμήθειες. Αλλωστε, αυτή είναι η ουσία της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την οποία έχει ψηφίσει και ο κ. Εβερτ.

Συμφωνούμε, όμως, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να ελέγξει -και όχι να καταργήσει- τη διαπλοκή. Αλλωστε, γι' αυτό θεσμοθέτησε το νόμο περί «βασικού μετόχου», επιχειρώντας να επιβάλει τους δικούς της κανόνες στο μοίρασμα της «πίτας», στη θέση αυτών του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η τελική διαμόρφωση των συγκεκριμένων άρθρων του προαναφερόμενου νόμου, με τα οποία διαφωνεί τώρα η ΕΕ, έγινε μέσα στη Βουλή, κάτω από την πίεση του ΚΚΕ και του ΣΥΝ.

Η ... ανταγωνιστικότητα

Το φρούτο ...«ανταγωνιστικότητα» το έχουν βάλει για τα καλά στο τραπέζι μας. Το πλάσαραν από παλαιότερα, αλλά τα τελευταία χρόνια συνοδεύει κάθε μέτρο, κάθε παρέμβαση των εκάστοτε κυβερνώντων και της ΕΕ. Αν η καραμέλα της προηγούμενης δεκαετίας και της Συνθήκης του Μάαστριχτ ήταν οι «απελευθερώσεις», η παραπέρα κλιμάκωση και εμβάθυνση της ίδιας ακριβώς πολιτικής προϋποθέτει την προώθηση πολιτικών για την ...αντιμετώπιση των επιπτώσεων αυτής της απελευθέρωσης. Μεταξύ τους ταξινομείται και η περιβόητη ανταγωνιστικότητα. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με όψεις μίας και μόνης στρατηγικής: Της επιτάχυνσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με στόχο την παραπέρα εδραίωση της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας και την εξασφάλιση ακόμα πιο αποτελεσματικών συνθηκών για την κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου.

Η πολιτική συμπίεσης των εισοδημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, η πολιτική συνεχούς αύξησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι μια πολιτική «αέναη» στο καπιταλιστικό σύστημα, το μοναδικό μέσο από το οποίο αποκτά υπόσταση το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Ετσι γινόταν στο παρελθόν έτσι γίνεται και σήμερα. Ωστόσο, στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του καπιταλισμού, τα δεδομένα αυτά, που αφορούν τη δράση των πολυεθνικών και του κεφαλαίου συνολικά, είναι σχεδόν απόλυτα. Οταν οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας και το πολιτικό τους προσωπικό μιλούν για ανταγωνιστικότητα, εννοούν αποκλειστικά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων στον εξοντωτικό ανταγωνισμό τόσο σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών κέντρων, όσο και σε ευρωενωσιακό πεδίο. Κι όταν αναζητούνται τρόποι για την εξασφάλισή της, τότε και πάλι αποκλειστικά σημαδεύουν στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και μέτρων που οδηγούν σε ενίσχυση της θέσης του κεφαλαίου, μέσα από τη δραματική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων στο σύστημα των παραγωγικών σχέσεων. Εξυπακούεται ότι, παράλληλα, ροκανίζουν ανυπολόγιστα κρατικά κονδύλια - από τους φόρους που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα - τα οποία εξασφαλίζουν με τη μορφή των παραγγελιών του δημοσίου, των δήθεν αναπτυξιακών κινήτρων, των απίθανων φορολογικών απαλλαγών κ.ο.κ.

Ενα απλό φυλλομέτρημα των ντοκουμέντων της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνώντων δεν αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία για την ουσία και το περιεχόμενο των μέτρων που προωθούνται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Ολοφάνερα ποντάρουν στη μείωση του κόστους παραγωγής για το κεφάλαιο με διάφορους τρόπους. Η ΝΔ ήδη τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης έδωσε απλόχερα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου το νέο φορολογικό και τον νέο αναπτυξιακό νόμο. Τώρα μεθοδεύονται τα άλλα μέτωπα: Η προώθηση των ρυθμίσεων που προβλέπονται και από τη Συμφωνία της Λισαβόνας για μεγαλύτερη διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τα νέα αντιλαϊκά σχέδια για το σύστημα των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η πλήρης θεσμοθέτηση της ασυδοσίας στη διαμόρφωση των τιμών, η μείωση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα κ.ο.κ.

Αυτό κι ακόμα μεγαλύτερο είναι το κόστος που καλείται να πληρώνει, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων για τη διαιώνιση της θέσης που κατέχει η πλουτοκρατία. Το πόσο θα κρατήσει αυτή η εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα ιστορία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται και από το λαϊκό κίνημα, από εμάς τους ίδιους...