Δε λέμε, η συνέπειά του είναι αξιοσημείωτη. Μόνο που η επανάληψη των ίδιων θέσεων και συνθημάτων δεν απαντά στα ερωτήματα τα οποία έχουν από την πρώτη στιγμή σημειωθεί. Για τον Αλ. Αλαβάνο μιλάμε. Προχτές, με αφορμή τη συνάντηση Κ. Καραμανλή - Γκ. Σρέντερ δήλωσε ότι θα έπρεπε να τους απασχολεί η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και η αντικατάστασή του από ένα Σύμφωνο για την Απασχόληση και την Ανάπτυξη.

Πρώτον, όπως γνωρίζει καλά ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ολόκληρη η ονομασία του ευρωενωσιακού Συμφώνου Σταθερότητας συμπεριλαμβάνει και την «Κοινωνική Συνοχή» και, επομένως, την Απασχόληση. Δεύτερον, ο βασικός στόχος του είναι η Ανάπτυξη και, μάλιστα, σύμφωνα με τη Στρατηγική της Λισαβόνας, να καταστήσει την ΕΕ την πλέον ισχυρή και ανταγωνιστική οικονομία του πλανήτη μέχρι το 2010.

Επομένως, σε τι διαφωνεί ο Αλ. Αλαβάνος; Απλά και μόνο στην ακριβή ονομασία του Συμφώνου; Αναρωτιόμαστε, γιατί οτιδήποτε άλλο, που σημαίνει ριζικές αλλαγές στον προσανατολισμό και στο περιεχόμενο της όποιας ανάπτυξης, είναι αδιανόητο στο πλαίσιο της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, της πολιτικής ενοποίησης και της Σένγκεν, κλπ., κλπ...