Ενταση του αυταρχισμού και στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Εκχώρηση και άλλων κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών. Κατατρομοκράτηση των λαών και περικύκλωση του εργατικού κινήματος. Πισωγύρισμα από πλευράς κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, με ευθεία αμφισβήτηση των λαϊκών κατακτήσεων, οι οποίες χρειάστηκαν αιώνες αιματηρών αγώνων για να γίνουν. Αυτά φέρνει η απαράδεκτη «συνταγματική συνθήκη», το κοινώς λεγόμενο «ευρωσύνταγμα» που ετοίμασαν και προωθούν οι κυρίαρχες σήμερα πολιτικές δυνάμεις, φυσικά με την αμέριστη στήριξη - σε καίρια σημεία - των ψευτοαριστερών δεκανικιών τους.

Το «ευρωσύνταγμα» χτίζεται πάνω στα ερείπια των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, η προοδευτική διανόηση πρέπει να απαντήσουν στη νέα αντιδημοκρατική πρόκληση. Το τείχος σιωπής και παραπληροφόρησης που το περιβάλλει, πρέπει να σπάσει. Να υψωθεί ένα παλλαϊκό πανδημοκρατικό φράγμα αντίστασης με ένα διπλό «όχι», τόσο στο «ευρωσύνταγμα», όσο και την ΕΕ που από την ίδια της τη φύση γεννά και προωθεί τέτοια κείμενα.

Αλλωστε, μια ανάλυση του «ευρωσυντάγματος», άρθρο προς άρθρο, δεν αφήνει περιθώρια για άλλη προσέγγιση. Συγκεκριμένα:

Στο «ευρωσύνταγμα» επαναβεβαιώνεται πολλαπλά, με συνεχείς και ποικίλες αναφορές σε διάφορα άρθρα, ότι θεμέλιο της ΕΕ είναι η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, η ελεύθερη αγορά, η ασυδοσία δηλαδή των πολυεθνικών και των μεγάλων συμφερόντων. Ενας δρόμος που άνοιξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ συνεχίζεται ακόμα παραπέρα. Χαρακτηριστικά, στο άρθρο 3 («Στόχοι της Ενωσης» σημειώνεται ότι «... ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος» και ότι η «Ενωση εργάζεται για... την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς». Στο άρθρο 4 («Θεμελιώδεις ελευθερίες και απαγόρευση των διακρίσεων») αναφέρεται ότι «η Ενωση εγγυάται στο εσωτερικό της την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων και κεφαλαίων...». Επίσης, στο άρθρο 12 («Κατηγορίες αρμοδιοτήτων») τονίζεται ότι «τα κράτη - μέλη συντονίζουν τις οικονομικές τους πολιτικές και τις πολιτικές τους στον τομέα της απασχόλησης σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του Μέρους ΙΙΙ, για τον καθορισμό των οποίων αρμόδια είναι η Ενωση». Στις σχετικές παραγράφους του 3ου μέρους του «ευρωσυντάγματος» επαναλαμβάνεται η προσήλωση στις ελευθερίες της αγοράς, στον ανταγωνισμό, στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων κλπ.

Με την ψήφιση του «ευρωσυντάγματος» θεσμοθετείται η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ, μια και υιοθετείται η νομική προσωπικότητα και η ιθαγένεια της ΕΕ. Π.χ. στο άρθρο 6 («Το δίκαιο της Ενωσης») αναφέρεται: «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα θεσμικά όργανα της Ενωσης στο πλαίσιο της άσκησης των αρμοδιοτήτων που της απονέμονται υπερισχύουν του δικαίου των κρατών - μελών». Ετσι, διεθνείς συμφωνίες (π.χ. Συμφωνία έκδοσης με ΗΠΑ) δε θα υποχρεούνται να κυρώνονται από Εθνικά Κοινοβούλια, καθώς τώρα η ΕΕ θα έχει νομική προσωπικότητα.

Επιπλέον, αποφάσεις των κρατών - μελών και των εθνικών κοινοβουλίων μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση. Το άρθρο 11 («Θεμελιώδεις αρχές», της ΕΕ εννοείται), στην παρ. 3 σημειώνει: «Σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας, στους τομείς, οι οποίοι δεν υπάγονται στην αποκλειστική της αρμοδιότητα, η Ενωση παρεμβαίνει μόνο εφόσον και κατά το βαθμό που οι στόχοι της προβλεπόμενης δράσης δεν μπορούν να επιτευχθούν επαρκώς από τα κράτη - μέλη, τόσο σε κεντρικό όσο και σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, μπορούν όμως, λόγω της κλίμακας ή των αποτελεσμάτων της προβλεπόμενης δράσης, να επιτευχθούν καλύτερα στο επίπεδο της Ενωσης». Τι σημαίνει αυτή η παράγραφος, πέρα από τις νομικίστικες φιοριτούρες; Οτι οποτεδήποτε κρίνει η Κομισιόν ότι κάποιο κράτος - μέλος δεν παίρνει αποφάσεις σύμφωνες με τις κατευθύνσεις των Βρυξελλών, θα παρεμβαίνει η ΕΕ για να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.

Παράλληλα, τόσο από τα προαναφερόμενα σημεία, όσο και από άλλες παραγράφους του πολυσέλιδου κειμένου προκύπτει ότι: Ενισχύεται ακόμη παραπέρα θεσμικά ο ρόλος των ισχυρών κρατών. Επεκτείνεται η εφαρμογή της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη αποφάσεων και χρειάζονται λιγότερες ψήφοι να αθροιστούν στις μεγάλες δυνάμεις για να επιτύχουν αυτήν ακριβώς την ειδική πλειοψηφία, προκειμένου να λαμβάνονται οι αποφάσεις που τις βολεύουν. Καταργείται η εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θα εκλέγεται για 2,5 χρόνια. Αλλάζει η σύνθεση της Κομισιόν σε βάρος της αντιπροσώπευσης των μικρότερων χωρών, καθώς 13 μόνο χώρες θα αντιπροσωπεύονται εκεί. Ο πρόεδρος της Κομισιόν θα επιλέγει τελικά τους επιτρόπους από κατάλογο που θα παρουσιάζει η κάθε χώρα. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι χωρίς αυτή την αλλαγή η ΕΕ θα ήταν λιγότερο αντιδραστική για τους λαούς. Επίσης, μπορεί να ενισχύονται τα ηγετικά καπιταλιστικά κράτη, αλλά συνολικά ωφελημένο είναι το κεφάλαιο όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, γι' αυτό και τα κράτη - μέλη σε υποδεέστερη θέση συμφωνούν και προωθούν τη συγκεκριμένη Συνθήκη.

Με το «ευρωσύνταγμα» υιοθετείται το λεγόμενο δόγμα Σολάνα, που διατύπωσε επίσημα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και βλέψεις της ΕΕ. Γίνεται ρητή αναφορά στο δόγμα του προληπτικού πολέμου, καθώς το σχέδιο «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» αναφέρεται σε κινητοποίηση στρατιωτικών μέσων για την πρόληψη τρομοκρατικής απειλής. Πού ακριβώς; Αρθρο 43 («Ρήτρα αλληλεγγύης»): «Η Ενωση και τα κράτη - μέλη της ενεργούν από κοινού με πνεύμα αλληλεγγύης εάν ένα κράτος - μέλος δεχτεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή. Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη, για:

α)Την πρόληψη τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών - μελών, την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση, την παροχή συνδρομής σε κράτος - μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών του αρχών, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης.

β) Την παροχή συνδρομής σε κράτος - μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών του αρχών, σε περίπτωση φυσικής ή ανθρωπογενούς καταστροφής».

Αυτή η αναφορά σε επέμβαση για πρόληψη τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών μελών, δηλαδή η χρήση στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», προκαλεί εύλογα έντονες ανησυχίες για την τύχη που επιφυλάσσουν στο λαϊκό κίνημα. Οπως είναι γνωστό, με τις διατάξεις του (ευρω)τρομονόμου (υπερψηφίστηκε από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), η κατάληψη από απεργούς του χώρου εργασίας τους ή μιας δημόσιας υπηρεσίας, η κατάληψη οδοστρώματος από αγανακτισμένους αγρότες συνιστά τρομοκρατικό χτύπημα και αντιμετωπίζεται ανάλογα...

Εξάλλου, υπάρχει και ρητή αναφορά σε στρατιωτικές αποστολές εκτός ΕΕ. Το άρθρο 41 («Ειδικές διατάξεις σχετικά με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας») παρ. 1 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Εξασφαλίζει στην Ενωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ενωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ενωσης, προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η εκτέλεση των καθηκόντων αυτών βασίζεται στα μέσα που παρέχουν τα κράτη - μέλη».

Στο πλαίσιο αυτό γίνονται βήματα στην κατεύθυνση της κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, μέσα βέβαια από τις εσωτερικές αντιθέσεις κύρια των μεγάλων κρατών της ΕΕ. Επιπλέον, καθιερώνεται θέση υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ.

Με το «ευρωσύνταγμα» επιχειρείται ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος σε κάθε χώρα - μέλος χωριστά, αλλά και συνολικά στην ΕΕ. Στο άρθρο 46 («Αρχή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας») αναφέρεται ότι «τα πολιτικά κόμματα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης και στην έκφραση της βούλησης των πολιτών της Ενωσης». Αυτή η φαινομενικά αθώα πολιτική τοποθέτηση - κατεύθυνση, σε συνδυασμό με το σχετικό σχέδιο Κανονισμού για το σχηματισμό αυτών των «ευρωπαϊκών κομμάτων», επιχειρεί ουσιαστικά να εξοβελίσει όποιες πολιτικές δυνάμεις αμφισβητούν το οικοδόμημα της ΕΕ, όσες διακηρύσσουν έναν άλλο τρόπο ανάπτυξης.

Ουσιαστικά, πρόκειται για ευθεία παρέμβαση στον πολιτικό προσανατολισμό των κομμάτων, προκειμένου όλα τους να αποδεχτούν τον ευρωμονόδρομο. Ειδάλλως, ένα κόμμα που δε συμβάλλει στη διαμόρφωση «ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης», έτσι όπως την ορίζουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στις Βρυξέλλες, πώς θα αντιμετωπιστεί;

Το β΄ μέρος του σχεδίου «ευρωσυντάγματος» ενσωματώνει τη λεγόμενη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, η οποία όμως βρίσκεται πίσω ακόμα και από τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του ΟΗΕ του 1948! Απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στη λαϊκή κυριαρχία, είναι προβληματική και ανεπαρκής η διατύπωση για το δικαίωμα στην απεργία, ενώ υπάρχει κατοχύρωση για πρώτη φορά της «επιχειρηματικής ελευθερίας». Εξάλλου, περιλαμβάνεται υποκριτικά μια «κατοχύρωση» του τεκμηρίου αθωότητας, το οποίο ωστόσο έχει πληγεί σοβαρά με τις Συνθήκες Σένγκεν και Ευρωπόλ και τους «τρομονόμους». Γενικότερα, περιστέλλονται παραπέρα τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Οπως έχουν επισημάνει έγκριτοι νομικοί, οι συντάκτες του «ευρωσυντάγματος» επίτηδες επέλεξαν έναν τύπο ορισμού «ο καθείς έχει το δικαίωμα να...», καθότι έτσι νοείται ότι εναπόκειται στο άτομο να ασκήσει το οποιοδήποτε δικαίωμά του, είναι δική του ευθύνη, και όχι ευθύνη του κράτους ή της ΕΕ να του το παρέχει και να το διασφαλίζει. Αν δεν είναι έτσι, γιατί όλοι αυτοί οι μεγάλοι και σοφοί πολιτικοί και επιστήμονες της ΕΕ, δεν το διασφάλιζαν με ένα σαφή και ξεκάθαρο ορισμό;

Π.χ. στο άρθρο 74 («Δικαίωμα εκπαίδευσης») διαβάζουμε: «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση στην επαγγελματική και συνεχή κατάρτιση». Τι εννοούν φαίνεται καλύτερα στην επόμενη παράγραφο: «Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ευχέρεια δωρεάν παρακολούθησης της υποχρεωτικής εκπαίδευσης». Δηλαδή αν θες (και μπορείς), ασκείς το δικαίωμά σου στη διά βίου εκπαίδευση, και εμείς θα σου παρέχουμε τυπικά την ευχέρεια, την υποχρεωτική να τη λάβεις δωρεάν.

Επ' αυτού να θυμίσουμε ότι ακόμα και αυτό το (αστικό) ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 16 παρ. 1, ορίζει ότι «η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του κράτους». Και στην παρ. 2: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους...»

Τώρα, αν υπερψηφιστεί το «ευρωσύνταγμα» και όπως αυτό θα υπερισχύει του εθνικού, ακόμα και αυτές οι σημερινές φραστικές διασφαλίσεις (απόρροια μακρόχρονων αγώνων του λαϊκού κινήματος) πάνε περίπατο...

Αντίστοιχα, στο άρθρο 75 («Ελευθερία του επαγγέλματος και δικαίωμα προς εργασία»): «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να εργάζεται και να ασκεί το επάγγελμα, το οποίο επιλέγει ή αποδέχεται ελεύθερα. Κάθε πολίτης της Ενωσης είναι ελεύθερος να αναζητά απασχόληση, να εργάζεται, να εγκαθίσταται ή να παρέχει υπηρεσίες σε κάθε κράτος - μέλος».

Τουλάχιστον στο ελληνικό Σύνταγμα, στο άρθρο 22, οριζόταν ότι «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».

Σε αυτή τη διαβόητη Χάρτα και στο άρθρο 76 («Επιχειρηματική ελευθερία») διασφαλίζεται ότι «η επιχειρηματική ελευθερία αναγνωρίζεται σύμφωνα με το δίκαιο της Ενωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές».

Στο άρθρο 87 («Δικαίωμα των εργαζομένων στην ενημέρωση και τη διαβούλευση στο πλαίσιο της επιχείρησης») αναφέρεται ότι «εξασφαλίζεται στους εργαζομένους ή τους εκπροσώπους τους, στα ενδεδειγμένα επίπεδα, εγκαίρως ενημέρωση και διαβούλευση, στις περιπτώσεις και υπό τις προϋποθέσεις που προβλέπονται από το δίκαιο της Ενωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές».

Στο άρθρο 88 («Δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων») σημειώνεται ότι «οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, ή οι αντίστοιχες οργανώσεις τους, έχουν, σύμφωνα με το δίκαιο της Ενωσης και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές, δικαίωμα να διαπραγματεύονται και να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις στα ενδεδειγμένα επίπεδα, καθώς και να προσφεύγουν, σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων, σε συλλογικές δράσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, συμπεριλαμβανομένης της απεργίας».

Στα παραπάνω δύο άρθρα, τυπικώς αναγνωρίζονται κάποια δικαιώματα στους εργαζομένους, αλλά τι σημαίνει αυτή η επίμονη αναφορά σε «ενδεδειγμένα επίπεδα»; Ποιος θα κρίνει ποια επίπεδα άσκησης εργατικών δικαιωμάτων είναι τα ενδεδειγμένα; Ποια θα χαρακτηριστούν ως ακατάλληλα; Και πώς θα αντιμετωπιστούν;

Η κατοχύρωση της επιχειρηματικής ελευθερίας, η οποία εμπεριέχει τη δυνατότητα λοκάουτ για τους μεγαλοκαρχαρίες και της χρήσης απεργοσπαστικών μηχανισμών, προφανώς θα λειτουργεί ως ένας μηχανισμός επιβολής απαντήσεων...

Αλλο ένα σημείο, το οποίο φανερώνει τα κενά που επίτηδες αφήνουν στους ορισμούς τους, αλλά και το πού αποσκοπούν, είναι το άρθρο 68 της Χάρτας («Προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα»). Στην παρ. 1 διαβάζουμε: «Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν». Δηλαδή, έχουμε ένα δικαίωμα και σε εμάς μόνο εναπόκειται να το ασκήσουμε, γιατί κρατικοί και διεθνείς μηχανισμοί πιθανά το επιβουλεύονται και το καταστρατηγούν.

Αλλιώς δε θα οριζόταν, σαφώς - σαφέστατα, στην αμέσως επόμενη παράγραφο ότι «η επεξεργασία αυτών των δεδομένων πρέπει να γίνεται νομίμως, για καθορισμένους σκοπούς και με βάση τη συγκατάθεση του ενδιαφερομένου ή για άλλους θεμιτούς λόγους που προβλέπονται από τον νόμο». Δηλαδή, ωμά και κυνικά λέγεται ότι για κάποιους θεμιτούς λόγους (βλ. επίκληση «τρομοκρατικής απειλής»), ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση του ενδιαφερομένου, υπηρεσίες μπορούν να τον παρακολουθούν και να φακελώνουν στοιχεία του. Αυτός μόνος του, θα πρέπει να προστατέψει εαυτόν απέναντι στη νομιμοφανή, «ευρωσυνταγματική» πλέον ασφαλίτικη αυθαιρεσία.

Παρά ταύτα, είναι λογικό κόμματα απόλυτα σύμφωνα με τον ευρωμονόδρομο, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να τάσσονται αναφανδόν υπέρ του «ευρωσυντάγματος». Μάλιστα, η κυβέρνηση, για να επικυρώσει το «ευρωσύνταγμα» μέσα από δικομματικές συναινετικές διαδικασίες, έστησε διακομματική επιτροπή στη Βουλή που θα ολοκληρώσει το κείμενο μέσα σε τέσσερις ή πέντε συνεδριάσεις (!). Αλλες τόσες συνεδριάσεις θα γίνουν και στην Ολομέλεια της Βουλής, όπου σχεδιάζουν το σχετικό νομοσχέδιο να ψηφιστεί μέσα στο Μάρτη.

Ο δε ΣΥΝ συνεχίζει να ψαρεύει σε θολά νερά. Στα λόγια να καταγγέλλει το «ευρωσύνταγμα», ενώ έχει υπερψηφίσει π.χ. τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έχει ανεχτεί την εφαρμογή αυτής του Αμστερνταμ και έχει ταχτεί υπέρ της πολιτικής ενοποίησης και του «ευρωστρατού». Ο,τι δηλαδή κατοχυρώνει και «συνταγματικά» αυτή η «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη».

Παράλληλα, υποστηρίζει ότι θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια άλλη τέτοια «Συνθήκη», δημοκρατική, προοδευτική, την οποία ασφαλώς θα μπορούσαν να την αποδεχτούν και να την ψηφίσουν. Σπέρνουν έτσι αυταπάτες ότι μπορεί η ΕΕ των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει φιλολαϊκό «ευρωσύνταγμα» και κατ' επέκταση πολιτική.

Σε αυτό το πλαίσιο, στις 16/3 ο Αλ. Αλαβάνος μιλούσε για «τις αρνητικές συνέπειες της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης όχι μόνο για κάθε κράτος - μέλος, αλλά και για τη συνολική πορεία της ΕΕ». Μεγάλος ο πόνος για την πορεία της... Επίσης: «Το αποκαλούμενο Ευρωσύνταγμα έρχεται να ενσωματώσει όλες τις βασικές συνθήκες, που διαμόρφωσαν το σημερινό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης πάνω στη βάση της ανεξέλεγκτης αγοράς, του ανταγωνισμού και της αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους». Οταν, ως ΣΥΝ, αποδέχονταν αυτές τις «βασικές συνθήκες» δεν είχαν διαβάσει το περιεχόμενό τους;

Ομως, να σημειωθεί ότι δεν αντιτάσσονται (έστω φραστικά) δα κι όλοι του ΣΥΝ στο «ευρωσύνταγμα». Αρκετοί, παρασκηνιακά, γκρινιάζουν για επίδειξη «αντιευρωπαϊσμού» από την Κουμουνδούρου. Αλλά και δημόσια, στις 27/2/2005, στη συνεδρίαση μιας από τις περιώνυμες «τάσεις» του κόμματος, της «Ανανεωτικής Συσπείρωσης», ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης - επί χρόνια ευρωβουλευτής του κόμματος, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του και πρόσφατα υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ με ποσοστό που πέρασε το 30% - τόνισε ότι «υπάρχουν σοβαρότατα επιχειρήματα για να πεις ναι στο ευρωσύνταγμα», προσθέτοντας ότι κάποια στιγμή θα εκφράσει δημόσια τις απόψεις του για το θέμα (ΑΥΓΗ 1/3/2005).

Εξάλλου, μέχρι και την Παρασκευή 18/3, κεντρικό θέμα στην ιστοσελίδα της προαναφερόμενης τάσης (www.ananeotiki.gr), ήταν δημοσκόπηση της V-PRC, όπου προέκυπτε ότι μόνο το 14% των ψηφοφόρων του ΣΥΝ αντιτίθεται στο ευρωσύνταγμα και ότι το 43% ψηφίζει «μάλλον ΝΑΙ». «Η απόφαση του ΣΥΝεδρίου (σ.σ: για «όχι») καλύπτει μόνο το 14%» επισημαίνει η «τάση» και σημειώνει για τους υπόλοιπους ψηφοφόρους του ΣΥΝ: «Η συνεδριακή απόφαση είναι προφανές ότι τους έχει "μπλοκάρει"».