Το φρούτο ...«ανταγωνιστικότητα» το έχουν βάλει για τα καλά στο τραπέζι μας. Το πλάσαραν από παλαιότερα, αλλά τα τελευταία χρόνια συνοδεύει κάθε μέτρο, κάθε παρέμβαση των εκάστοτε κυβερνώντων και της ΕΕ. Αν η καραμέλα της προηγούμενης δεκαετίας και της Συνθήκης του Μάαστριχτ ήταν οι «απελευθερώσεις», η παραπέρα κλιμάκωση και εμβάθυνση της ίδιας ακριβώς πολιτικής προϋποθέτει την προώθηση πολιτικών για την ...αντιμετώπιση των επιπτώσεων αυτής της απελευθέρωσης. Μεταξύ τους ταξινομείται και η περιβόητη ανταγωνιστικότητα. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με όψεις μίας και μόνης στρατηγικής: Της επιτάχυνσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με στόχο την παραπέρα εδραίωση της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας και την εξασφάλιση ακόμα πιο αποτελεσματικών συνθηκών για την κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου.

Η πολιτική συμπίεσης των εισοδημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, η πολιτική συνεχούς αύξησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι μια πολιτική «αέναη» στο καπιταλιστικό σύστημα, το μοναδικό μέσο από το οποίο αποκτά υπόσταση το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Ετσι γινόταν στο παρελθόν έτσι γίνεται και σήμερα. Ωστόσο, στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του καπιταλισμού, τα δεδομένα αυτά, που αφορούν τη δράση των πολυεθνικών και του κεφαλαίου συνολικά, είναι σχεδόν απόλυτα. Οταν οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας και το πολιτικό τους προσωπικό μιλούν για ανταγωνιστικότητα, εννοούν αποκλειστικά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων στον εξοντωτικό ανταγωνισμό τόσο σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών κέντρων, όσο και σε ευρωενωσιακό πεδίο. Κι όταν αναζητούνται τρόποι για την εξασφάλισή της, τότε και πάλι αποκλειστικά σημαδεύουν στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και μέτρων που οδηγούν σε ενίσχυση της θέσης του κεφαλαίου, μέσα από τη δραματική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων στο σύστημα των παραγωγικών σχέσεων. Εξυπακούεται ότι, παράλληλα, ροκανίζουν ανυπολόγιστα κρατικά κονδύλια - από τους φόρους που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα - τα οποία εξασφαλίζουν με τη μορφή των παραγγελιών του δημοσίου, των δήθεν αναπτυξιακών κινήτρων, των απίθανων φορολογικών απαλλαγών κ.ο.κ.

Ενα απλό φυλλομέτρημα των ντοκουμέντων της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνώντων δεν αφήνει καμιά απολύτως αμφιβολία για την ουσία και το περιεχόμενο των μέτρων που προωθούνται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Ολοφάνερα ποντάρουν στη μείωση του κόστους παραγωγής για το κεφάλαιο με διάφορους τρόπους. Η ΝΔ ήδη τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης έδωσε απλόχερα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου το νέο φορολογικό και τον νέο αναπτυξιακό νόμο. Τώρα μεθοδεύονται τα άλλα μέτωπα: Η προώθηση των ρυθμίσεων που προβλέπονται και από τη Συμφωνία της Λισαβόνας για μεγαλύτερη διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τα νέα αντιλαϊκά σχέδια για το σύστημα των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης, το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η πλήρης θεσμοθέτηση της ασυδοσίας στη διαμόρφωση των τιμών, η μείωση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα κ.ο.κ.

Αυτό κι ακόμα μεγαλύτερο είναι το κόστος που καλείται να πληρώνει, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων για τη διαιώνιση της θέσης που κατέχει η πλουτοκρατία. Το πόσο θα κρατήσει αυτή η εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα ιστορία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται και από το λαϊκό κίνημα, από εμάς τους ίδιους...