Η άλλη Ευρώπη θα γεννηθεί μέσα στον αγώνα για την κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της εξουσίας των πολυεθνικών. Σε κάθε χώρα να αναπτυχθεί αποφασιστικός αγώνας σε αυτή την κατεύθυνση. Στη βάση αυτή απαιτείται συντονισμός κινημάτων και σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. Στα πλαίσια αυτά δεν υπάρχει άλλη πιο ρεαλιστική και πιο αποτελεσματική πολιτική από την επίμονη, σταθερή, ακούραστη πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων σε ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο, με βάση τα ζωτικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι η πολιτική μας. Στα πλαίσια αυτά είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και να συμπορευτούμε με όποιον συμφωνεί ότι δεν πρέπει να σηκώσουμε μοιρολατρικά τα χέρια.Τα παραπάνω τόνισε ο Δημήτρης Γόντικας,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και κεντρικός εισηγητής στην εκδήλωση - συζήτηση για τη Διακυβερνητική, που πραγματοποιήθηκε χτες στην Αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος, στον Περισσό. Παραθέτουμε στη συνέχεια βασικά αποσπάσματα από την ομιλία του.

Αν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε το κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στους κυρίαρχους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης - μετά τη Διακυβερνητική του Αμστερνταμ, σε σύγκριση με το 1992, πέντε χρόνια πριν, όταν υπογραφόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ - μπορεί να χαρακτηριστεί ως κλίμα βαθιάς ανησυχίας ή ακόμα και πανικού.

Οι ανησυχίες τους δεν προέρχονται τόσο από την αποτυχία να βρουν λύσεις στο κεντρικό πρόβλημα, που είναι η πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), όσο αν θα μπορέσουν στο μέλλον να δώσουν λύσεις χωρίς τον κίνδυνο εκρηκτικών καταστάσεων μεγάλης κλίμακας.

Η εμπλοκή αυτή έχει να κάνει με τη συσσώρευση μεγάλων αντιθέσεων στο εσωτερικό των χωρών - μελών και τον οξύτατο ανταγωνισμό τόσο ανάμεσα στις ισχυρές χώρες της ΕΕ, όσο και με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Οι ανησυχίες τους, ακόμα, δεν προέρχονται τόσο γιατί έχουν συσσωρευτεί εκρηκτικά προβλήματα όπως αυτό της ανεργίας και της φτώχειας, όσο από το γεγονός ότι τα φαινόμενα αυτά δεν μπορούν να ελεγχθούν και στο άμεσο μέλλον θα πάρουν διαστάσεις πρωτοφανείς, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Συνειδητοποιώντας αυτή την πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται πως γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεγελούν την εργατική τάξη, τους λαούς, τους νέους με παραμύθια.

Αντιλαμβάνονται πως το ογκούμενο κύμα κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολιτικών της δεν είναι και τόσο εύκολο να αντιστραφεί.

Και η ανησυχία τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, γιατί δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση να προσφέρουν και οι σοσιαλδημοκράτες και οι λεγόμενες συντηρητικές δυνάμεις, παρά μόνο τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Μια πολιτική που θα προσθέτει σαν χιονοστιβάδα νέα προβλήματα.

Οσο κι αν προσπαθούν να στριμώξουν το εργατικό κίνημα στην παγίδα του "κοινωνικού διαλόγου". Οσα αποτελέσματα κι αν πετύχουν σε αυτόν τον τομέα, χάρη στην ξεδιάντροπη στάση των ηγεσιών των συνδικάτων, δε θα μπορέσουν ποτέ να παγιδεύσουν την πραγματικότητα που οδηγεί στο βάθεμα της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: Το στρατόπεδο του κεφαλαίου και του πλούτου από τη μια μεριά, το στρατόπεδο της εργασίας και της φτώχειας από την άλλη και την αναπόφευκτη σύγκρουση.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μαζί με την επικύρωση από όλους του "Συμφώνου Σταθερότητας", που διασφαλίζει μια διαρκή λιτότητα και περικοπές κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ενσωματώθηκε γρήγορα - γρήγορα στη νέα Συνθήκη και η Συνθήκη Σένγκεν.

Μαρτυράει η πράξη αυτή, με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, την πρόθεσή τους να εντείνουν τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Πρόκειται για εξέλιξη που επιβεβαιώνει με τον πιο σαφή τρόπο την πρόβλεψη του Λένιν, όταν τέθηκε για πρώτη φορά το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης το 1915.

"Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις "προηγμένες" και "πολιτισμένες" αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς, αυτές είτε απραγματοποίητες είναι, είτε αντιδραστικές" (τόμος 26, σελ. 360).

Η πρώτη ριζική και βασική αντίθεση του ΚΚΕ με τους υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης απορρέει από τη στάση που κρατούν απέναντι στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Προκαλεί οργή και αγανάκτηση ο ισχυρισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ότι η υπεράσπιση των σημερινών, περιορισμένων, κατακτήσεων της εργατικής τάξης αποτελεί αναχρονισμό και η πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο και απειλή για το χωρισμό του λαού σε εχθρούς και φίλους.

Μεγαλύτερη αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας δε θα μπορούσε να υπάρξει.Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι επιλέγει το δρόμο της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας ως κύριο μέσο για την επιβολή της πολιτικής που επιτάσσει το μεγάλο κεφάλαιο.

Η ιστορία αυτού του τόπου, η ιστορία του ΚΚΕ, φαίνεται ότι πολύ λίγο τους απασχολούν και πιστεύουν ότι αναμασώντας τα επιχειρήματα που επεξεργάζονται τα διάφορα κέντρα του ιμπεριαλισμού αποκτούν δύναμη και εγκυρότητα.

Οι κομμουνιστές ποτέ δε ζήτησαν ούτε θα ζητήσουν πιστοποιητικά πατριωτισμού και προοδευτικότητας από τους στυλοβάτες της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το ΚΚΕ, και μαζί του πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι, είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές για τις σημερινές κατακτήσεις των εργαζομένων, τις οποίες σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τη ΝΔ και τους αριστερούς συνεταίρους τους, γκρεμίζουν.

Και επέβαλαν αυτές τις κατακτήσεις, όταν ο κοινωνικός πλούτος, η παραγωγικότητα της εργασίας και οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής ήταν αφάνταστα σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι είναι σήμερα.

Γιατί, λοιπόν, είναι αναχρονισμός η διεκδίκηση:

- μόνιμης και σταθερής απασχόλησης για όλους;

- λιγότερων ωρών εργασίας και καλύτερων αμοιβών και συντάξεων;

- περισσότερου ελεύθερου χρόνου για ξεκούραση και πολιτισμό;

- καλύτερης δωρεάν εκπαίδευσης και φροντίδας για την υγεία;

Γιατί, λοιπόν, αποτελεί εμπόδιο στην πρόοδο η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, όταν σήμερα οι δυνατότητες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες;

Με ποια κριτήρια προόδου επιχειρούν να επιβάλουν, εκβιάζοντας με ένα όργιο ιδεολογικής πολιτικής και φυσικής τρομοκρατίας τους εργαζόμενους, να αποδεχτούν τον περιορισμό των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών; Να μοιραστούν τις θέσεις απασχόλησης και να συμβιβαστούν με την αντίληψη ότι πρέπει να ζουν μαζί με την ανεργία, τη φτώχεια, τα ναρκωτικά, την εξαθλίωση; Και γιατί είναι πρόοδος να συσσωρεύονται τεράστια κέρδη στους λίγους και να διασφαλίζεται σε μια μικρή μειοψηφία αυτοκρατορική ζωή;Γιατί είναι πρόοδος, οι φτωχοί να μοιράζονται τη φτώχεια τους και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και να αξιώνουν συνθήκες "ελεύθερης αλεπούς σε ελεύθερα κοτέτσια";

Οσοι ακόμα υποστηρίζουν ότι η περίοδος αυτή είναι μεταβατική και ότι οι θυσίες από τους εργαζόμενους είναι επιβεβλημένες ή δεν έχουν καμιά απολύτως γνώση της ιστορικής εξέλιξης ή πάνε να ξεγελάσουν συνειδητά τον κόσμο.

Δεν υπάρχει στην ιστορία του καπιταλισμού ούτε μια στιγμή, που να έκανε οικειοθελώς παραχωρήσεις στους εργαζόμενους. Κάθε παραχώρηση ήταν αποτέλεσμα σκληρών αγώνων.

Δεν υπάρχει, επίσης, ούτε μια στιγμή που να μην επιχείρησαν να πάρουν πίσω αυτές τις κατακτήσεις.

Αν οι κατακτήσεις των εργαζομένων διατηρήθηκαν για δεκαετίες, αυτό οφείλεται στην ύπαρξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και στους αγώνες τους. Αλλά σήμερα μπροστά μας δεν εξελίσσεται η συνηθισμένη αυτή διελκυστίνδα. Εξελίσσεται κάτι πολύ πιο σοβαρό και πιο βαθύ.

Η μόνιμη, μαζική ανεργία, τα μεροκάματα και οι μισθοί φτώχειας, οι περιορισμοί έως κατάργησης μιας ανεκτής δημόσιας παιδείας, η κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, τα φαινόμενα της εξαθλίωσης που αγκαλιάζουν εκατομμύρια ανθρώπους και η μαζική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν αποτελούν προσωρινά φαινόμενα.

Παράγονται μαζικά. Αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση αναχαίτισής τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος.

Είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Είναι τα δεινά ενός συστήματος, που βαδίζει προς το τέλος του.

Είναι η απόδειξη των ορίων του. Είναι η απόδειξη της ιστορικής ανάγκης αντικατάστασής του, πριν η ανθρωπότητα οδηγηθεί σε καθεστώς πλήρους βαρβαρότητας.

Είναι μια εξέλιξη, που έχει φέρει αντικειμενικά στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής εξέλιξης το σύνθημα: "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".

Η επιθετικότητα του κεφαλαίου σήμερα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αγώνα ενός οργανισμού που αγωνίζεται για τη συγκράτηση της κατάρρευσής του.

Αποφεύγουν οι κάθε λογής εκσυγχρονιστές, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μπουν στον κόπο να φωτίσουν τις βαθύτερες αιτίες και τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Επαναλαμβάνουν απλά μονότονα ότι βρισκόμαστε μπροστά στη νέα εποχή της "παγκοσμιοποίησης" και ότι πρέπει να "προσαρμοστούμε".

Τα προφητικά λόγια των Μαρξ - Ενγκελς

Οπως θα δείξουμε σε συνέχεια τα όρια των κομμάτων που διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα έχουν εξαντληθεί προ πολλού, όσον αφορά τις παραχωρήσεις ή την ανοχή στις λαϊκές διεκδικήσεις. Μια πρώτη απόδειξη είναι οι βαθιές ανησυχίες των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κλονίζεται η πολιτική τους βάση μέσα στην εργατική τάξη.

Αυτή είναι και η βαθύτερη αιτία των πολιτικών τους μεταμορφώσεων και η αναζήτηση συμμαχιών προς τα αριστερά και της εμφάνισης ουτοπικών θεωριών περί συγκερασμού της οικονομίας της αγοράς με ένα είδος κρατικής παρέμβασης.

Οσο όμως κι αν βαφτιστεί "αριστερή" η λιτότητα και οι ιδιωτικοποιήσεις "αριστερές", "σύγχρονες" δεν αλλάζουν τη θέση των εργαζομένων και το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εκείνα τα όρια που όχι μόνο δεν έχουν εξαντληθεί, αλλά και δεν έχουν ακόμα αποκαλυφτεί, είναι τα όρια της ταξικής πάλης, του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης.

Το μέλλον της Ευρώπης δε βρίσκεται στην ολοκλήρωση του Μάαστριχτ, αλλά στη δημιουργία αυτού του μετώπου σε κάθε μια ξεχωριστή χώρα και σε συνεργασία μεταξύ τους, για το δυνάμωμα του αγώνα κατά του Μάαστριχτ έως τη διάλυσή του.

Αυτά είναι σε πολύ γενικές γραμμές τα πολιτικά μας συμπεράσματα από τη Διακυβερνητική του Αμστερνταμ και τις εξελίξεις που αναμένονται.

Θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε σε συνέχεια και να στηρίξουμε πιο αναλυτικά αυτές τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.

Εχει όμως κάποια αξία σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε τα προφητικά λόγια των Μαρξ - Ενγκελς από το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", που φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από την έκδοσή του.

"...η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσα ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος....

Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δε χρησιμεύουν για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας...

Αντίθετα, έγιναν παρά πολύ μεγάλες γι' αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν παρά πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από το άλλο καταχτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζονται πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνονται τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις".

Η επιστημονική αυτή πρόβλεψη των Μαρξ - Ενγκελς είναι ολοζώντανη μπροστά μας και εξηγεί με ακρίβεια τη βαθιά κρίση και τα αδιέξοδα όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά του καπιταλισμού στο σύνολό του.

Σύγχρονοι οικονομολόγοι, που προσπαθούν κάπως αντικειμενικά να αναλύσουν τις εξελίξεις του καπιταλισμού στο σημερινό στάδιο, στο ίδιο συμπέρασμα περίπου καταλήγουν. Να πώς παρουσιάζει στο βιβλίο του "Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της" ο Αμερικάνος οικονομολόγος Τ. Ρίφκιν τις προοπτικές:

"Η τρίτη βιομηχανική επανάσταση επιβάλλει μια παγκόσμια οικονομική κρίση κολοσσιαίων διαστάσεων, καθώς εκατομμύρια χάνουν τις δουλιές τους λόγω των τεχνολογικών καινοτομιών και η αγοραστική δύναμη κατρακυλάει στο κενό. Οπως στη δεκαετία του 1920 έτσι και τώρα βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μιαν άλλη οικονομική ύφεση, ότι η παγκόσμια οικονομία κινείται ακάθεκτα προς μια συρρικνούμενη αγορά εργασίας", και συνεχίζει:

"Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ορισμένοι φιλελεύθεροι πολιτικοί ζητούν ένα νέο New Deal, μαζικά προγράμματα δημοσίων έργων, παροχή βοήθειας σε πόλεις και μεταρρύθμιση της κοινωνικής πρόνοιας. Οι περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές ωστόσο, όπως και οι πιο πολλοί ψηφοφόροι, δεν είναι διατεθειμένοι να ξαναδώσουν στο κράτος το ρόλο του εργοδότη για περιπτώσεις εσχάτης ανάγκης, επειδή φοβούνται ότι θα αυξηθούν σε σημαντικό βαθμό ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών και το εθνικό χρέος".

Αλλωστε ο 20ός αιώνας μάς έδωσε πλούσια πείρα για τον περιορισμένο χαρακτήρα που έχουν οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης. Ούτε ο πρώτος και δεύτερος πόλεμος, ούτε ο κεϋνσιανισμός, ούτε οι σύγχρονες κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, τύπου ΕΕ, μπόρεσαν να βγάλουν τον καπιταλισμό από την κρίση του. Αντίθετα, κάθε μία από αυτές τις επεμβάσεις προετοίμαζε την επόμενη, επιβεβαιώνοντας πλήρως τη μαρξιστική αντίληψη. Τα "φάρμακα" τελικά κατά της κρίσης είναι πιο βαριά από την ίδια την κρίση.

Και για την ιστορία αναφέρουμε το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του Τρούμαν το 1950:

"Το 1932, το σύστημα ιδιωτικής επιχείρησης ήταν κοντά στην κατάρρευση. Εάν θέλουμε να κερδίσουμε τον αγώνα μεταξύ της ελευθερίας και του κομμουνισμού, δεν πρέπει να συμβεί πάλι μια τέτοια ύφεση. "

Μέσα σε λίγες βδομάδες εξαπέλυσε τον πόλεμο στην Κορέα.

Πού οφείλεται το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας

Είναι γνωστό ότι το κεφάλαιο δεν παράγει με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά το κέρδος. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος της αποστολής του.Είναι μάλιστα υποχρεωμένο από τη φύση του "επί ποινή θανάτου" "να επαναστατεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής".

Ολη η ιστορία του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής είναι μια συνεχής ανατροπή των παραγωγικών δυνάμεων.

Η σημερινή τεχνολογική επανάσταση που βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της βήματα και επεκτείνεται ραγδαία στη γεωργία, στη βιομηχανία, στην παροχή υπηρεσιών, επιφέρει τρομακτικές αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Πρωτοφανή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και σε αντίστοιχο βαθμό περιθωριοποίηση της ανθρώπινης εργασίας και ταυτόχρονα συγκέντρωση σε όλο και λιγότερα χέρια του κοινωνικού πλούτου.

Γιατί παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας;

Παρουσιάζεται όχι γιατί δεν υπάρχουν κεφάλαια για επενδύσεις και τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης, αλλά γιατί οι δυνατότητες απόσπασης των επιθυμητών κερδών από τους καπιταλιστές είναι περιορισμένες, λόγω της τεράστιας υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και του μεγάλου ανταγωνισμού.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι παίζεται κάθε μέρα στις χρηματιστικές αγορές πάνω από 1,3 τρισ. δολ. Ποσό που είναι ίσο με το ΑΕΠ των 7 πλουσιότερων χωρών του κόσμου.

Πριν μερικές δεκαετίες συνέβαινε το αντίθετο. Κατά 90% περίπου διοχετεύονταν σε βιομηχανικές και εμπορικές επενδύσεις.

Η νέα τοποθέτηση κεφαλαίων, γενικά οι νέες επενδύσεις, γίνονται κατ' αρχήν με κύριο κριτήριο την αντοχή στην ανταγωνιστική πάλη. Πράγμα που σημαίνει επενδύσεις στηριγμένες, κατά κύριο λόγο, σε νέες τεχνολογίες για αύξηση της παραγωγικότητας και παραγωγής νέων προϊόντων και με πρόβλεψη τη συνεχή ανανέωσή τους, γιατί τα προσωρινά πλεονεκτήματα υψηλής τιμής που πετυχαίνουν ανατρέπονται από τον ανταγωνισμό.

Ενα παράδειγμα:

Η "Τογιότα" στη 10ετία του '50 χρειαζόταν 16 ώρες για την κατασκευή ενός αυτοκινήτου και η "Τζένεραλ Μότορς" 31 ώρες. Τα γιαπωνέζικα εργοστάσια υπολογίζεται ότι στα τέλη της 10ετίας θα χρειάζονται 8 ώρες. (Ρίφκιν, "Το τέλος της εργασίας", σελ. 253).

Είναι ολοφάνερος ο ανταγωνισμός που αναπτύσσεται.

Ανάλογες εξελίξεις έχουμε σε όλους τους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής.

Η "Τζένεραλ Μότορς", για να μπορέσει να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη σε μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής της. Ως το 2000 σχεδιάζει να καταργήσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της. Περίπου 90.000 εργάτες και υπάλληλοι. Και να σημειωθεί ότι από το 1970 απέλυσε 250.000 (Πανεπιστήμιο Χάρβαντ).

Η "Μάζντα" υπολογίζει ως το 2000 να έχει αντικαταστήσει το 50% της τελικής συναρμολόγησης με τη χρήση ρομπότ. Κάθε ρομπότ μπορεί να αντικαταστήσει 4 εργάτες.

Η απώλεια θέσεων εργασίας δεν περιορίζεται μόνο στο εργατικό δυναμικό, επεκτείνεται και στο μεσαίο στελεχικό δυναμικό.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, ήταν παραδεκτό ότι ένα μεγάλο μέρος των απωλειών θέσεων εργασίας από τον αγροτικό και βιομηχανικό τομέα απορροφούνταν από τον τομέα των υπηρεσιών.

Οι σύγχρονες εξελίξεις ανατρέπουν αυτή την παραδοχή.

Η Γουέστ Στριτ Τζόρναλ, (Φλεβάρης 1994) μας δίνει τα εξής αποκαλυπτικά στοιχεία:

"Ενα μεγάλο μέρος του τεράστιου τομέα παροχής υπηρεσιών δείχνει να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας κατάστασης παρόμοιας με εκείνης που έζησαν οι τομείς γεωργίας και βιομηχανίας, όταν τα ποσοστά απασχόλησης βούλιαζαν επί χρόνια, ενώ η παραγωγή παρουσίαζε σταθερή άνοδο.

Η τεχνολογία προχωρά με τόση ταχύτητα, ώστε να μπορούν οι εταιρίες να απολύουν πολύ περισσότερους από αυτούς που χρειάζονται να προσλάβουν για τις νέες τεχνολογίες ή να υποστηρίζουν τις πωλήσεις τους".

Μερικά παραδείγματα:

- Στις υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ μόνο στη 10ετία του '80 χάθηκαν 180.000 θέσεις εργασίας.

- Από το 1983-1993 οι αμερικανικές τράπεζες αντικατέστησαν το 37% του εργατικού τους δυναμικού, με αυτόματες ταμειακές μηχανές και ως το 2000 υπολογίζουν ότι το 90% των πελατών τους θα εξυπηρετείται με αυτόματες ταμειακές μηχανές.

Κατά τη "Νιου Γιορκ Τάιμς", από το 1989 ως το 1993 η αύξηση της παραγωγικότητας σε κλάδους όπως οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρίες, λογιστικά γραφεία, δικηγορικά γραφεία, επικοινωνίες, αεροπορικές γραμμές, λιανικές πωλήσεις και τα ξενοδοχεία ξεπέρασαν τις προσδοκίες και των πιο ευφάνταστων προφητών.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα η Νέα Υόρκη έχασε περισσότερες από 350.000 θέσεις εργασίας.

Η συρρίκνωση του λιανικού εμπορίου οδήγησε στις ΗΠΑ στην απώλεια από 250.000 θέσεις στα χρόνια 1989-1992.

Στην Ιαπωνία υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 1 εκατομ. υπάλληλοι είναι "περιττοί" και θα μπορούσαν αν αντικατασταθούν.

Παραπλανούν συνειδητά τους λαούς

Οσοι σήμερα επικαλούνται ως κύρια πηγή των δυσκολιών και των προβλημάτων της ΕΕ, τους υψηλούς δήθεν δείκτες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, συγχέουν, στην καλύτερη περίπτωση, τα μέσα με την ουσία των στρατηγικών στόχων και επιδιώξεων του κεφαλαίου και ειδικά του γερμανικού.

Οπως, επίσης, παραπλανούν συνειδητά τους λαούς, όταν προβάλλουν το πέρασμα στην ΟΝΕ σαν σημείο στροφής προς την πρόοδο και την ευημερία της Ευρώπης. Παραθέτουμε τα εξής αποκαλυπτικά στοιχεία, που δείχνουν πολύ συγκεκριμένα τις κύριες επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Διαβάζουμε δήλωση του Κολ στις 30.1.91

"Η Γερμανία έχει κλείσει το κεφάλαιο της ιστορίας της. Στο μέλλον, μπορεί να διεκδικεί για τον εαυτό της θέση παγκόσμιας δύναμης και θα πρέπει να την ολοκληρώσει". (ΚΟΜΕΠ, τομ.6/1996, σελ.86).

Το 1995 οι γερμανικές άμεσες επενδύσεις έφτασαν συνολικά το ποσόν των 329. 700.000.000 γερμανικών μάρκων. Το 51% από αυτές στην περιοχή της ΕΕ και το 21% στις ΗΠΑ.

Αλλά και ο γνωστός Γάλλος σοσιαλιστής Ζακ Ντελόρ προειδοποιεί ότι "δεν έχουμε μαγικό ραβδί για την ανεργία", πράγμα που μας επιτρέπει να πούμε και εμείς ότι έχουν όμως τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλιστές μαγικό ραβδί για τα κέρδη και τα προνόμια της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Στην ίδια κατεύθυνση εξελίσσονται και οι αντιλήψεις για την εξωτερική πολιτική.

Δήλωση της Χριστιανοδημοκρατικής Κοινοβουλευτικής Ομάδας, την 1.9.94:

"Ο χειρισμός της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας της ΕΕ πρέπει να εκπληρώνεται στη βάση μιας στρατηγικής αντίληψης".

Ως πρωταρχικά πεδία αυτής της στρατηγικής θεωρούνται:

Κοινή πολιτική για σταθεροποίηση της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία, στη βάση ενός συνεταιρισμού, μια κοινή πολιτική στο χώρο της Μεσογείου, η ανάπτυξη ενός στρατηγικού συνεταιρισμού με την Τουρκία και ο νέος προσανατολισμός προς τις υπερατλαντικές σχέσεις.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι πρόκειται για βασικούς στόχους του γερμανικού ιμπεριαλισμού στη σημερινή φάση της ιμπεριαλιστικής πάλης για τη αναδιανομή του κόσμου;

Η τρίτη αυτή επέκταση του γερμανικού ιμπεριαλισμού, σαν ηγεμονική ευρωπαϊκή μεγάλη δύναμη, δε στηρίζεται μόνο σε οικονομικά και πολιτικά μέσα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά και στη χρήση της στρατιωτικής δύναμης.

Η ανάπτυξη και ενίσχυση της ΔΕΕ για τη Γερμανία είναι επίσης στρατηγικός στόχος. Η δε Μπούντεσβερ θα έχει αποφασιστικό βάρος.

Ο συμβιβασμός που επικράτησε στο Αμστερνταμ δε φαίνεται να αναστέλλει αυτή την τάση κυριαρχίας του γερμανικού κεφαλαίου. Είναι μάλλον βέβαιο ότι θα οξύνει παραπέρα τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό στα πλαίσια της ΕΕ για το μοίρασμα της πίτας σε βάρος των εργαζομένων.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν μπορεί να φορτώνεται μόνο στην ηγεσία της Γερμανίας, ούτε μόνο στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Από τη στιγμή που η συναίνεση "φιλελεύθερων" και σοσιαλιστών - σοσιαλδημοκρατών και "νεοαριστερών" είναι πασιφανής. Οχι μόνο γιατί ψήφισαν από κοινού τις συνθήκες, αλλά γιατί ενδιαφέρονται να στηρίξουν και να ανανεώσουν το σημερινό σύστημα, γιατί πια και στα λόγια διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στις αρχές και τις αξίες του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τον τίτλο σοσιαλιστής ή μη. Η ιδεολογική προσέγγισή τους, έως και ταύτιση στα βασικά, είναι ο μοχλός της πολιτικής τους προσέγγισης. Η σοσιαλιστική άνοιξη που εξάγγειλε ο κ. Σημίτης ύστερα από τις βρετανικές και γαλλικές εκλογές, δεν πρόκειται να έρθει. Αντίθετα, όσο οι σημερινοί συσχετισμοί παραμένουν η καπιταλιστική βαρβαρότητα θα παραμένει το κυρίαρχο στοιχείο.

Η εξέλιξη αυτή θα προσγειώσει ακόμα πιο ανώμαλα τους προπαγανδιστές ενός "Μάαστριχτ με ανθρώπινο πρόσωπο" ή ενός "Αριστερού Μάαστριχτ" και θα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τις διάφορες θεωρίες, που έκαναν την εμφάνισή τους μετά τις εκλογές στην Αγγλία και τη Γαλλία, για "ανάπτυξη και απασχόληση", για "Ευρώπη των κοινωνικών δικαιωμάτων", κ.ά.

Οι νέες υπαναχωρήσεις του Ζοσπέν από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, όπως σωστά είχε προβλέψει το ΚΚΕ, και οι θέσεις των εργατικών στο Αμστερνταμ αποδείχνουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια εναλλακτικών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης.

Αποδείχνεται ακόμα πιο καθαρά ότι το Μάαστριχτ και οι πολιτικές που έχει δρομολογήσει δεν είναι γέννημα "κακών" των συντηρητικών κομμάτων, όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά αντικειμενική τάση ανάπτυξης του καπιταλισμού στην εποχή μας.

Ετσι εξηγείται και η βαθύτερη ιδεολογική και πολιτική σύμπλευση αυτών των δυνάμεων στο μονόδρομο του Μάαστριχτ.

Τι γίνεται, τι προτείνει το ΚΚΕ

- Αρνηση επικύρωσης της Συνθήκης και άμεσα δημοψήφισμα για να ενημερωθεί ο λαός και να πει τη γνώμη του.

Θα έχουν τεράστια ευθύνη οι πολιτικές δυνάμεις που θα αρνηθούν αυτό το δικαίωμα στον ελληνικό λαό και πολύ περισσότερο αν βάλουν την υπογραφή τους κάτω από τη νέα Συνθήκη. Το επιχείρημα ότι ωφελείται ο τόπος, ότι θα είναι ζημιά για τον τόπο η αντίσταση, με όποιο τρόπο, είναι πολιτική ραγιαδισμού. Το όφελος για την πλειοψηφία του λαού και τον τόπο είναι αρνητικό, καταστροφικό. Ωφελήθηκαν μόνο λίγοι, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.

Το ΚΚΕ θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός ακόμα πιο πλατιού και δυναμικού κινήματος κατά της επικύρωσης της Συνθήκης.

- Το πιο άμεσο και επείγον ζήτημα είναι η υπεράσπιση των σημερινών κατακτήσεων της εργατικής τάξης και η προστασία της παραγωγικής βάσης της χώρας, των μικρών και μεσαίων παραγωγών της πόλης και του χωριού από την αδηφαγία των μονοπωλίων.

Αποτελεί προδοσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης η αποδοχή της πολιτικής ισοπέδωσής της. Ούτε άμεσα, ούτε μακροπρόθεσμα πρόκειται να βελτιωθεί η θέση της και όσων δουλεύουν και όσων είναι άνεργοι.

Αντίθετα, θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο, με μαθηματική ακρίβεια. Το μόνο που θα έχει σαν αποτέλεσμα αυτή η πολιτική, είναι η στήριξη και τροφοδότηση των κερδών, της συγκέντρωσης της αγοράς σε λιγότερα χέρια γενικά και σε κάθε κλάδο και την αύξηση της ανεργίας.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, δεν είναι ένας στενά οικονομικός αγώνας. Είναι αγώνας για τις πιο στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού. Είναι αγώνας βαθιά πατριωτικός. Είναι αγώνας που μπορεί να συγκριθεί, τηρουμένων των αναλογιών, με το μεγάλο αγώνα της Κατοχής για τη σωτηρία τότε του λαού από την πείνα.

Οσοι υποστηρίζουν τον καπιταλισμό δικαιολογημένα υποστηρίζουν την ΕΕ. Οσοι αντιπαλεύουν τον καπιταλισμό δεν μπορούν να συμβιβάζονται.

Η άλλη Ευρώπη θα γεννηθεί μέσα στον αγώνα για την κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της εξουσίας των πολυεθνικών.

Δε σημαίνει βέβαια αύριο σοσιαλισμός, ούτε όμως αναμονή για ωρίμανση γενικών προϋποθέσεων.

Σε κάθε χώρα αποφασιστικός αγώνας σε αυτή την κατεύθυνση.

Στη βάση αυτή απαιτείται συντονισμός κινημάτων και σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα.

Στα πλαίσια αυτά δεν υπάρχει άλλη πιο ρεαλιστική και πιο αποτελεσματική πολιτική: Από την επίμονη, σταθερή, ακούραστη πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων λαϊκών στρωμάτων σε ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο, με βάση τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Αυτή είναι η πολιτική μας. Στα πλαίσια αυτά είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και να συμπορευτούμε με όποιον συμφωνεί ότι δεν πρέπει να σηκώσουμε μοιρολατρικά τα χέρια.

Είμαστε αισιόδοξοι.

Στο χώρο της Ευρώπης δε γεννήθηκαν μόνο αντιδραστικά καθεστώτα, αλλά και επαναστατικά κινήματα με ιστορικές κατακτήσεις.

Ο 20ός αιώνας μπορεί να έκλεισε με την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, δεν έκλεισε όμως το κεφάλαιο της επανάστασης.

Καμιά δύναμη δεν πρόκειται να σβήσει από την ιστορία τα φώτα της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που φέτος γιορτάζουμε τα 80 χρόνια από τη γέννησή της.

Θα φωτίζουν και θα εμπνέουν τους προλετάριους όλου του κόσμου.

Για να ολοκληρώσουμε κάπως την εικόνα των εξελίξεων, θα αναφερθούμε σε ένα - δύο ακόμα ζητήματα - "κλειδιά", που μας επιτρέπουν να εξηγήσουμε καλύτερα, όχι μόνο το βάθος της κρίσης του καπιταλισμού, αλλά και να διακρίνουμε τα όριά του και να ερμηνεύσουμε καλύτερα τη σημερινή συμπεριφορά του κεφαλαίου.

Πρόκειται κατ' αρχήν για τη σημαντική ανακάλυψη του Μαρξ και αφορά την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου.

Η αδιάκοπη εισαγωγή στην παραγωγή νέων τεχνικών, εκτός των άλλων, προκαλεί μεγάλες αλλαγές στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου.

Δηλαδή, το μέρος του κεφαλαίου που προορίζεται για την αγορά ζωντανής εργατικής δύναμης αφορά ένα μόνο μικρό μέρος του συνολικού κεφαλαίου που επενδύεται.

Ενα παράδειγμα: Το εργατικό κόστος στην αυτοκινητοβιομηχανία είναι λιγότερο από 10 - 15% των συνολικών εξόδων, τα κέρδη από τις πωλήσεις είναι πολύ κάτω από το ποσοστό αυτό (Ρίφκιν, "Το τέλος της εργασίας", σελ. 255). Παρότι η παραγωγή είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, το ίδιο ο όγκος των κερδών και το ποσοστό της υπεραξίας, το ποσοστό κέρδους πέφτει. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει ότι μειώνοντας το ήδη χαμηλό εργατικό κόστος, θα μπορούσαν να τριπλασιάσουν τα κέρδη τους. Και πραγματικά δεν έχουν άλλο τρόπο για να συγκρατήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους παρά μόνο με το μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργατών και την παρασιτική κερδοσκοπία.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο σύνθετη και πιο δύσκολη για το κεφάλαιο και από το γεγονός ότι η μεγάλη παραγωγή προϊόντων συναντάει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες στη διάθεσή της εξαιτίας και της υπερπαραγωγής λόγω ανταγωνισμού και της αδυναμίας των λαϊκών μαζών να την καταναλώσουν λόγω των περιορισμών στους μισθούς και την ανεργία.

Η εξέλιξη αυτή οδηγεί:

- στην καταστροφή κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων

- στην ένταση του ανταγωνισμού

- στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τη μαζική ανεργία

- στη μεγάλη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου

- στην κερδοσκοπία και τον παρασιτισμό.

Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο που δεν ξεπερνιέται, αλλά αντίθετα κάνει όλο και πιο βαθιά και αξεπέραστη την κρίση και αυξάνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου, για να αναχαιτίσει την πτώση του ποσοστού κέρδους με τη μείωση των μισθών, τη μείωση της φορολογίας και την αύξηση του ποσοστού της απλήρωτης εργασίας.

Από το παράδειγμα που αναφέραμε παραπάνω, φαίνεται καθαρά ότι η απόπειρα των προπαγανδιστών του καπιταλισμού να φορτώσουν την κρίση στο εργατικό κόστος είναι απάτη.

Μια τρίτη πηγή αύξησης της ανεργίας είναι η μεγάλη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα.

Με τη μαζική χρησιμοποίηση των αυτόματων μηχανών σε όλο και περισσότερους τομείς της γεωργίας έχει αυξηθεί αφάνταστα η παραγωγικότητα της εργασίας και ο τρόπος παραγωγής φυτών και ζώων, παρακάμπτοντας τις δυσκολίες της γης, του κλίματος, την αλλαγή των εποχών. Ηδη, έχουν δημιουργηθεί καινούριες ποικιλίες φυτών και ζώων με στόχο πάντα την αύξηση της παραγωγικότητας και του κέρδους.

Η υπερπαραγωγή, η πτώση τιμών και η καταστροφή μικρών και μεσαίων νοικοκυριών προς όφελος των πολυεθνικών θα οξύνει στο έπακρο την αγροτική κρίση, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα.

Αν υπολογιστεί ότι στον πλανήτη ο μισός πληθυσμός είναι αγροτικός (2,4 δισ. άνθρωποι) και ότι στο βιομηχανικό τομέα και στον τομέα των υπηρεσιών δε δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας, αλλά αντίθετα μειώνονται, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο εκρηκτικό.

Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε στα επόμενα χρόνια μεγάλα κύματα μετανάστευσης και πίεσης μεγάλων διαστάσεων σε όσους συνεχίζουν να έχουν εξασφαλισμένη μια κάπως σταθερή δουλιά έστω και με μερική απασχόληση.

Πρέπει να αναμένουμε παραπέρα χειροτέρευση και ριζικές αλλαγές στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον αγροτικό τομέα. Η ελληνική αγροτική οικονομία θα βρεθεί αντιμέτωπη με τεράστια προβλήματα.

Ως το 2010, σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, θα προστεθούν 700 εκατ. νέα εργατικά χέρια στον πλανήτη, δυναμικό μεγαλύτερο από το εργατικό δυναμικό του βιομηχανικού κόσμου.

Για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα στις αναπτυσσόμενες και αναπτυγμένες χώρες τα νέα εργατικά χέρια πρέπει να δημιουργηθούν σε όλο τον κόσμο στα επόμενα 10 χρόνια περισσότερες από 1 δισ. θέσεις εργασίας, πράγμα εντελώς αδύνατο στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Από τα περιορισμένα αυτά στοιχεία είναι ολοφάνερη η τάση που κυριαρχεί.Οι πολυεθνικές μπορούν σήμερα να παράγουν έναν άνευ προηγουμένου όγκο αγαθών και υπηρεσιών με όλο και μικρότερο εργατικό δυναμικό.

Η μαζική ανεργία που δημιουργείται δεν μπορεί να απορροφηθεί.

Η εξέλιξη αυτή είναι ανεπίστρεπτη και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Για την εξέλιξη αυτή δε φταίει βέβαια η τεχνολογική εξέλιξη, αλλά το ότι αυτή και τα αποτελέσματά της υποτάσσονται στο κεφάλαιο.

Στο χώρο της Ευρώπης, παρά τη σοβαρή επίθεση που έχει δεχτεί η εργατική τάξη, διατηρούνται ακόμα βασικές κατακτήσεις που για ιστορικούς λόγους ήταν σημαντικές.

Συνολικά οι δαπάνες εργασίας είναι κατά 50% ακριβότερες από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες είναι υψηλότερες από κάθε άλλη βιομηχανική περιοχή, καθώς και η φορολογία των επιχειρήσεων.

Συνολικά οι φόροι και οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα ανεργίας, συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανέρχονται στο 41% του ΑΕΠ της ΕΕ. Ενώ το αντίστοιχο ποσό για τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία φτάνει στο 30% με τάσεις μείωσης.

Με τη "Λευκή Βίβλο" και το "Σύμφωνο Σταθερότητας" ό,τι έχει απομείνει για την εργατική τάξη θα αποτελεί παρελθόν αν δε μεγαλώσει η αντίσταση των εργαζομένων.

Οι καπιταλιστές στην Ευρώπη ξεχωριστά και η Ευρωπαϊκή Ενωση ως συλλογικός εκφραστής τους ακολουθούν κατά πόδας τις ΗΠΑ στην πολιτική τους απέναντι στην εργατική τάξη. Μόνο που στο χώρο της Ευρώπης οι αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης είναι πολύ πιο πλούσιες.

Μια μόλις βδομάδα μετά τη Διακυβερνητική του Αμστερνταμ - κι ενώ τα άλλα κόμματα δημαγωγούν, μιλώντας για ανύπαρκτες "επιτυχίες" και "σημαντικά βήματα" - το ΚΚΕ έρχεται να διαλύσει τους μύθους και να παρουσιάσει ανάγλυφα την πραγματικότητα. Με την ανοιχτή εκδήλωση - συζήτηση, που οργάνωσε χτες το απόγευμα στον Περισσό, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου και εκπρόσωποι του μαζικού λαϊκού κινήματος, το ΚΚΕ, απευθυνόμενο στους εργαζόμενους, τους προειδοποίησε για τις οδυνηρές συνέπειες της νέας Συνθήκης, που ψήφισαν μαζί σοσιαλιστές και συντηρητικοί.

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν στην ολλανδική πρωτεύουσα πλήττουν καίρια τη λαϊκή κυριαρχία των χωρών - μελών, χαλκεύουν νέα δεσμά, εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα, επιβάλλουν τη μόνιμη λιτότητα χωρίς όρια και προωθούν με ταχύτερους ρυθμούς την κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαών, στο όνομα των άνομων κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών. "Ρίχνοντας το γάντι" στα άλλα κόμματα, το ΚΚΕ υπογράμμισε πως θα συνεχίσει την προσπάθεια για την ενημέρωση των εργαζομένων σχετικά με τις καταστροφικές αποφάσεις και τους κάλεσε να κινητοποιηθούν και να διεκδικήσουν δημοψήφισμα, για να μην να επικυρωθεί η νέα αντιδραστική Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Στη χτεσινή εκδήλωση, την εισήγηση παρουσίασε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ενώ παρεμβάσεις για τις αποφάσεις της Διακυβερνητικής έκανε ο Γιάννης Θεωνάς, ευρωβουλευτής του Κόμματος και για τη Συνθήκη Σένγκεν ο Μπάμπης Αγγουράκης, βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση, το λόγο πήραν και οι: Αντώνης Σκυλλάκος,Γ. Τσαπόγας,Γερ. Καλός,Ν. Αντωνάκος.

Ο "Ρ" δημοσιεύει σήμερα βασικά αποσπάσματα από την ομιλία του εισηγητή της συζήτησης και θα επανέλθει αύριο με τις υπόλοιπες παρεμβάσεις.

Στην εκδήλωση μεταξύ των άλλων παρευρέθησαν:

Ο πρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Σπύρος Κυρίτσης,οι καθηγητές Πανεπιστημίου Στρατής Κουνιάς,Γιάννης Σαμαράς,Βασίλης Φίλιας,ο δήμαρχος Ταύρου Παναγιώτης Βακαλόπουλος,ο αντιδήμαρχος Πετρούπολης Λευτέρης Απολλωνάτος,ο δημοτικός σύμβουλος Καλλιθέας Αριστείδης Αβραμίδης,ο νομαρχιακός σύμβουλος Χρήστος Λαζαρίδης,ο ταμίας του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ Νίκος Καραντηνός,ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Δημήτρης Αγκαβανάκης,η Ασπα Μανδηλαρά,τα μέλη του προεδρείου της ΟΓΕ Κατίνα Καραμάνου,Στέλλα Λημνιού και Τόνια Χαρατσίδου,ο πρόεδρος των Συνταξιούχων ΙΚΑ Αθήνας Δημήτρης Ανδρεάτος,ο Αλέξανδρος Λεβεντέρης,μέλος της διοίκησης του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Ελευσίνας, ο δημοσιογράφος Γιώργος Τσαπόγας,μέλος της Επιτροπής Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ, ο σκηνοθέτης Νίκος Αντωνάκος,ο συγγραφέας Βασίλης Λιόγγαρης,η ηθοποιός Μίρκα Καλατζοπούλου,ο ηθοποιός Σπύρος Φιλιππόπουλος.Παρευρέθησαν ακόμη εκπρόσωποι από οργανώσεις αλλοδαπών εργαζομένων στη χώρα μας.

Οσο κι αν προσπαθούν να στριμώξουν το εργατικό κίνημα στην παγίδα του "κοινωνικού διαλόγου", όσα αποτελέσματα κι αν πετύχουν σε αυτό τον τομέα, χάρις στην ξεδιάντροπη στάση των ηγεσιών των συνδικάτων, δε θα μπορέσουν ποτέ να παγιδεύσουν την πραγματικότητα, που οδηγεί στο βάθεμα της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: Το στρατόπεδο του κεφαλαίου και του πλούτου, από τη μια μεριά, το στρατόπεδο της εργασίας και της φτώχειας, από την άλλη, και την αναπόφευκτη σύγκρουση.

Ο συμβιβασμός που επικράτησε στο Αμστερνταμ δε φαίνεται να αναστέλλει αυτή την τάση κυριαρχίας του γερμανικού κεφαλαίου. Είναι μάλλον βέβαιο ότι θα οξύνει παραπέρα τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό στα πλαίσια της ΕΕ για το μοίρασμα της πίτας σε βάρος των εργαζομένων.

Εκείνα τα όρια, που όχι μόνο δεν έχουν εξαντληθεί, αλλά και δεν έχουν ακόμα αποκαλυφθεί, είναι τα όρια της ταξικής πάλης, του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης. Το μέλλον της Ευρώπης δε βρίσκεται στην ολοκλήρωση του Μάαστριχτ, αλλά στη δημιουργία αυτού του μετώπου σε κάθε μια ξεχωριστή χώρα και σε συνεργασία μεταξύ τους, για το δυνάμωμα του αγώνα κατά του Μάαστριχτ έως τη διάλυσή του

Προκαλεί οργή και αγανάκτηση ο ισχυρισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ότι η υπεράσπιση των σημερινών, περιορισμένων, κατακτήσεων της εργατικής τάξης αποτελεί αναχρονισμό και η πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο και απειλή για το χωρισμό του λαού σε εχθρούς και φίλους.