Η πρώτη ριζική και βασική αντίθεση του ΚΚΕ με τους υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης απορρέει από τη στάση που κρατούν απέναντι στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Προκαλεί οργή και αγανάκτηση ο ισχυρισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ότι η υπεράσπιση των σημερινών, περιορισμένων, κατακτήσεων της εργατικής τάξης αποτελεί αναχρονισμό και η πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο και απειλή για το χωρισμό του λαού σε εχθρούς και φίλους.

Μεγαλύτερη αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας δε θα μπορούσε να υπάρξει.Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι επιλέγει το δρόμο της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας ως κύριο μέσο για την επιβολή της πολιτικής που επιτάσσει το μεγάλο κεφάλαιο.

Η ιστορία αυτού του τόπου, η ιστορία του ΚΚΕ, φαίνεται ότι πολύ λίγο τους απασχολούν και πιστεύουν ότι αναμασώντας τα επιχειρήματα που επεξεργάζονται τα διάφορα κέντρα του ιμπεριαλισμού αποκτούν δύναμη και εγκυρότητα.

Οι κομμουνιστές ποτέ δε ζήτησαν ούτε θα ζητήσουν πιστοποιητικά πατριωτισμού και προοδευτικότητας από τους στυλοβάτες της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το ΚΚΕ, και μαζί του πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι, είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές για τις σημερινές κατακτήσεις των εργαζομένων, τις οποίες σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τη ΝΔ και τους αριστερούς συνεταίρους τους, γκρεμίζουν.

Και επέβαλαν αυτές τις κατακτήσεις, όταν ο κοινωνικός πλούτος, η παραγωγικότητα της εργασίας και οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής ήταν αφάνταστα σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι είναι σήμερα.

Γιατί, λοιπόν, είναι αναχρονισμός η διεκδίκηση:

- μόνιμης και σταθερής απασχόλησης για όλους;

- λιγότερων ωρών εργασίας και καλύτερων αμοιβών και συντάξεων;

- περισσότερου ελεύθερου χρόνου για ξεκούραση και πολιτισμό;

- καλύτερης δωρεάν εκπαίδευσης και φροντίδας για την υγεία;

Γιατί, λοιπόν, αποτελεί εμπόδιο στην πρόοδο η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, όταν σήμερα οι δυνατότητες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες;

Με ποια κριτήρια προόδου επιχειρούν να επιβάλουν, εκβιάζοντας με ένα όργιο ιδεολογικής πολιτικής και φυσικής τρομοκρατίας τους εργαζόμενους, να αποδεχτούν τον περιορισμό των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών; Να μοιραστούν τις θέσεις απασχόλησης και να συμβιβαστούν με την αντίληψη ότι πρέπει να ζουν μαζί με την ανεργία, τη φτώχεια, τα ναρκωτικά, την εξαθλίωση; Και γιατί είναι πρόοδος να συσσωρεύονται τεράστια κέρδη στους λίγους και να διασφαλίζεται σε μια μικρή μειοψηφία αυτοκρατορική ζωή;Γιατί είναι πρόοδος, οι φτωχοί να μοιράζονται τη φτώχεια τους και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και να αξιώνουν συνθήκες "ελεύθερης αλεπούς σε ελεύθερα κοτέτσια";

Οσοι ακόμα υποστηρίζουν ότι η περίοδος αυτή είναι μεταβατική και ότι οι θυσίες από τους εργαζόμενους είναι επιβεβλημένες ή δεν έχουν καμιά απολύτως γνώση της ιστορικής εξέλιξης ή πάνε να ξεγελάσουν συνειδητά τον κόσμο.

Δεν υπάρχει στην ιστορία του καπιταλισμού ούτε μια στιγμή, που να έκανε οικειοθελώς παραχωρήσεις στους εργαζόμενους. Κάθε παραχώρηση ήταν αποτέλεσμα σκληρών αγώνων.

Δεν υπάρχει, επίσης, ούτε μια στιγμή που να μην επιχείρησαν να πάρουν πίσω αυτές τις κατακτήσεις.

Αν οι κατακτήσεις των εργαζομένων διατηρήθηκαν για δεκαετίες, αυτό οφείλεται στην ύπαρξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και στους αγώνες τους. Αλλά σήμερα μπροστά μας δεν εξελίσσεται η συνηθισμένη αυτή διελκυστίνδα. Εξελίσσεται κάτι πολύ πιο σοβαρό και πιο βαθύ.

Η μόνιμη, μαζική ανεργία, τα μεροκάματα και οι μισθοί φτώχειας, οι περιορισμοί έως κατάργησης μιας ανεκτής δημόσιας παιδείας, η κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, τα φαινόμενα της εξαθλίωσης που αγκαλιάζουν εκατομμύρια ανθρώπους και η μαζική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν αποτελούν προσωρινά φαινόμενα.

Παράγονται μαζικά. Αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση αναχαίτισής τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος.

Είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Είναι τα δεινά ενός συστήματος, που βαδίζει προς το τέλος του.

Είναι η απόδειξη των ορίων του. Είναι η απόδειξη της ιστορικής ανάγκης αντικατάστασής του, πριν η ανθρωπότητα οδηγηθεί σε καθεστώς πλήρους βαρβαρότητας.

Είναι μια εξέλιξη, που έχει φέρει αντικειμενικά στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής εξέλιξης το σύνθημα: "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".

Η επιθετικότητα του κεφαλαίου σήμερα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αγώνα ενός οργανισμού που αγωνίζεται για τη συγκράτηση της κατάρρευσής του.

Αποφεύγουν οι κάθε λογής εκσυγχρονιστές, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μπουν στον κόπο να φωτίσουν τις βαθύτερες αιτίες και τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Επαναλαμβάνουν απλά μονότονα ότι βρισκόμαστε μπροστά στη νέα εποχή της "παγκοσμιοποίησης" και ότι πρέπει να "προσαρμοστούμε".