Η άλλη Ευρώπη θα γεννηθεί μέσα στον αγώνα για την κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της εξουσίας των πολυεθνικών. Σε κάθε χώρα να αναπτυχθεί αποφασιστικός αγώνας σε αυτή την κατεύθυνση. Στη βάση αυτή απαιτείται συντονισμός κινημάτων και σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. Στα πλαίσια αυτά δεν υπάρχει άλλη πιο ρεαλιστική και πιο αποτελεσματική πολιτική από την επίμονη, σταθερή, ακούραστη πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων σε ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο, με βάση τα ζωτικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι η πολιτική μας. Στα πλαίσια αυτά είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και να συμπορευτούμε με όποιον συμφωνεί ότι δεν πρέπει να σηκώσουμε μοιρολατρικά τα χέρια.Τα παραπάνω τόνισε ο Δημήτρης Γόντικας,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και κεντρικός εισηγητής στην εκδήλωση - συζήτηση για τη Διακυβερνητική, που πραγματοποιήθηκε χτες στην Αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος, στον Περισσό. Παραθέτουμε στη συνέχεια βασικά αποσπάσματα από την ομιλία του.

Αν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε το κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στους κυρίαρχους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης - μετά τη Διακυβερνητική του Αμστερνταμ, σε σύγκριση με το 1992, πέντε χρόνια πριν, όταν υπογραφόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ - μπορεί να χαρακτηριστεί ως κλίμα βαθιάς ανησυχίας ή ακόμα και πανικού.

Οι ανησυχίες τους δεν προέρχονται τόσο από την αποτυχία να βρουν λύσεις στο κεντρικό πρόβλημα, που είναι η πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), όσο αν θα μπορέσουν στο μέλλον να δώσουν λύσεις χωρίς τον κίνδυνο εκρηκτικών καταστάσεων μεγάλης κλίμακας.

Η εμπλοκή αυτή έχει να κάνει με τη συσσώρευση μεγάλων αντιθέσεων στο εσωτερικό των χωρών - μελών και τον οξύτατο ανταγωνισμό τόσο ανάμεσα στις ισχυρές χώρες της ΕΕ, όσο και με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Οι ανησυχίες τους, ακόμα, δεν προέρχονται τόσο γιατί έχουν συσσωρευτεί εκρηκτικά προβλήματα όπως αυτό της ανεργίας και της φτώχειας, όσο από το γεγονός ότι τα φαινόμενα αυτά δεν μπορούν να ελεγχθούν και στο άμεσο μέλλον θα πάρουν διαστάσεις πρωτοφανείς, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Συνειδητοποιώντας αυτή την πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται πως γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεγελούν την εργατική τάξη, τους λαούς, τους νέους με παραμύθια.

Αντιλαμβάνονται πως το ογκούμενο κύμα κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολιτικών της δεν είναι και τόσο εύκολο να αντιστραφεί.

Και η ανησυχία τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, γιατί δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση να προσφέρουν και οι σοσιαλδημοκράτες και οι λεγόμενες συντηρητικές δυνάμεις, παρά μόνο τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Μια πολιτική που θα προσθέτει σαν χιονοστιβάδα νέα προβλήματα.

Οσο κι αν προσπαθούν να στριμώξουν το εργατικό κίνημα στην παγίδα του "κοινωνικού διαλόγου". Οσα αποτελέσματα κι αν πετύχουν σε αυτόν τον τομέα, χάρη στην ξεδιάντροπη στάση των ηγεσιών των συνδικάτων, δε θα μπορέσουν ποτέ να παγιδεύσουν την πραγματικότητα που οδηγεί στο βάθεμα της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: Το στρατόπεδο του κεφαλαίου και του πλούτου από τη μια μεριά, το στρατόπεδο της εργασίας και της φτώχειας από την άλλη και την αναπόφευκτη σύγκρουση.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι μαζί με την επικύρωση από όλους του "Συμφώνου Σταθερότητας", που διασφαλίζει μια διαρκή λιτότητα και περικοπές κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ενσωματώθηκε γρήγορα - γρήγορα στη νέα Συνθήκη και η Συνθήκη Σένγκεν.

Μαρτυράει η πράξη αυτή, με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, την πρόθεσή τους να εντείνουν τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Πρόκειται για εξέλιξη που επιβεβαιώνει με τον πιο σαφή τρόπο την πρόβλεψη του Λένιν, όταν τέθηκε για πρώτη φορά το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης το 1915.

"Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις "προηγμένες" και "πολιτισμένες" αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς, αυτές είτε απραγματοποίητες είναι, είτε αντιδραστικές" (τόμος 26, σελ. 360).