Οσο κι αν προσπαθούν να στριμώξουν το εργατικό κίνημα στην παγίδα του "κοινωνικού διαλόγου", όσα αποτελέσματα κι αν πετύχουν σε αυτό τον τομέα, χάρις στην ξεδιάντροπη στάση των ηγεσιών των συνδικάτων, δε θα μπορέσουν ποτέ να παγιδεύσουν την πραγματικότητα, που οδηγεί στο βάθεμα της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο μεγάλα στρατόπεδα: Το στρατόπεδο του κεφαλαίου και του πλούτου, από τη μια μεριά, το στρατόπεδο της εργασίας και της φτώχειας, από την άλλη, και την αναπόφευκτη σύγκρουση.

Ο συμβιβασμός που επικράτησε στο Αμστερνταμ δε φαίνεται να αναστέλλει αυτή την τάση κυριαρχίας του γερμανικού κεφαλαίου. Είναι μάλλον βέβαιο ότι θα οξύνει παραπέρα τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό στα πλαίσια της ΕΕ για το μοίρασμα της πίτας σε βάρος των εργαζομένων.

Εκείνα τα όρια, που όχι μόνο δεν έχουν εξαντληθεί, αλλά και δεν έχουν ακόμα αποκαλυφθεί, είναι τα όρια της ταξικής πάλης, του κοινωνικοπολιτικού μετώπου της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης. Το μέλλον της Ευρώπης δε βρίσκεται στην ολοκλήρωση του Μάαστριχτ, αλλά στη δημιουργία αυτού του μετώπου σε κάθε μια ξεχωριστή χώρα και σε συνεργασία μεταξύ τους, για το δυνάμωμα του αγώνα κατά του Μάαστριχτ έως τη διάλυσή του

Προκαλεί οργή και αγανάκτηση ο ισχυρισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ότι η υπεράσπιση των σημερινών, περιορισμένων, κατακτήσεων της εργατικής τάξης αποτελεί αναχρονισμό και η πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο και απειλή για το χωρισμό του λαού σε εχθρούς και φίλους.