Πιστεύω ότι το νομοσχέδιο αυτό ανατρέπει ό,τι ίσχυε μέχρι τώρα, τουλάχιστον στα χαρτιά, ως γενική κατεύθυνση με το νόμο 1397/83, όπου βάσει αυτού του νόμου το κράτος ήταν υποχρεωμένο να παρέχει ίση, δωρεάν και υψηλού επιπέδου περίθαλψη σε όλους τους πολίτες.

Αυτό το νομοσχέδιο έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν - θα έλεγα - τη "νέα εποχή". Είναι ένα "γκρίζο" νομοσχέδιο, με την έννοια ότι δε θεσμοθετεί τίποτα απολύτως, αλλά ανοίγει όλες εκείνες τις προοπτικές οι οποίες θα οδηγήσουν σε ένα μέλλον όπως το περιέγραψε ο πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνάντηση που είχε με τα στελέχη του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΠΑΣΟΚ. Ο πρωθυπουργός σ' αυτή τη συνάντηση είπε ότι καταργεί την έννοια της εργασίας. Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι όπως τους ξέραμε - έτσι το περιέγραψε ο πρωθυπουργός. Ενας εργαζόμενος θα ανήκει σε πολλούς εργοδότες, δεν υπάρχει εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, υπάρχουν τοπικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ένα σωρό άλλες τέτοιες ρυθμίσεις. Περνάμε σε μια νέα οριοθέτηση ή οροθέτηση, ως όρο της έννοιας του εργαζόμενου, μέσα σ' αυτή την προοπτική την οποία έχει στο κεφάλι του ο πρωθυπουργός.

Μ' αυτή την έννοια, βέβαια, κι επειδή πλησιάζουν και οι εκλογές στην Αγγλία, θα έλεγα ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι καν στην κατεύθυνση του Τόνι Μπλερ, αλλά προς την κατεύθυνση των προτάσεων του Μέιτζορ, ο οποίος τις κάνει, ίσως, και εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας ότι δε θα κερδίσει τις εκλογές.

Επιπλέον, σ' αυτή τη συνάντηση ο πρωθυπουργός έκανε σαφές ότι δεν υπάρχει χώρος για κοινωνικό κράτος, και εγώ θα έλεγα ίσως κάτι παραπάνω, ότι δεν υπάρχει χώρος για κράτος. Πλέον υπάρχουν άτομα τα οποία δρουν ατομικά και δεν υπάρχει συγκροτημένο κράτος. Και μάλιστα για να στηρίξει αυτά τα οποία ισχυριζόταν, είπε ότι έχουμε φοροδιαφυγή και άρα με τους φόρους δεν μπορούμε να στηρίξουμε πλέον ένα κοινωνικό κράτος. Και έχουμε φοροδιαφυγή διότι οι επενδύσεις φεύγουν από τη χώρα μας. Εννοούσε τους Ελληνες επενδυτές που πήγαν, για παράδειγμα, στην Αλβανία και έφτιαξαν κάποιες επιχειρήσεις δίνοντας 70 δολάρια μηνιαίο μισθό και χωρίς να πληρώνουν δραχμή φόρο. Και αυτοί είναι με τους οποίους συναντάται κάθε τόσο η Βάσω Παπανδρέου. Δηλαδή, αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τη μη δυνατότητα ύπαρξης, πλέον, του κοινωνικού κράτους είναι εκείνοι που υποστηρίζονται από την ίδια την κυβέρνηση.

Ακόμη, ο πρωθυπουργός μίλησε όσον αφορά τη συνασφάλεια των εργαζομένων για ατομική ευθύνη πλέον. Δηλαδή δεν υπάρχει το κοινωνικό σύστημα ασφαλίσεων, αλλά πλέον κάθε νέος εργαζόμενος δεν έχει καμία κοινωνική ασφάλιση και είναι ο ίδιος υπεύθυνος, που σημαίνει να κάνει ο ίδιος συμβάσεις με ιδιωτικές εταιρίες.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η σύνταξη του νομοσχεδίου ήταν αναγκαία λόγω της δημογραφικής γήρανσης του πληθυσμού. Πρόκειται περί ψεύδους. Υπάρχει και αντίφαση όσον αφορά την υγεία, καθώς οι γιατροί παλεύουν να βελτιώσουν την υγεία για να αυξήσουν το προσδόκιμο χρόνο επιβίωσης στον κόσμο. Αρα η επιδίωξη της ιατρικής είναι η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού. Ακόμη υποστηρίζει ότι τη σύνταξή του την έκαναν απαραίτητη η εισβολή της βιοϊατρικής τεχνολογίας υψηλού κόστους - γι' αυτό δεν παλεύουν τόσοι επιστήμονες; - και τα μέτρα προσαρμογής της οικονομίας στους όρους "σύγκλισης" με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνει διάλογος από μηδενική βάση με το υπουργείο. Οι προθέσεις του υπουργείου και της κυβέρνησης είναι σαφείς. Αυτά θέλουν. Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να αποκαλύψουμε σε όλο τον κόσμο με ένα διάγγελμα για το πού το πάει η κυβέρνηση και στο θέμα της υγείας και να ξεκινήσουμε κινητοποιήσεις και να κτυπήσουμε εκεί ακριβώς που πονάει την κυβέρνηση, όπως το ζήτημα της μονιμότητας των γιατρών.

Στην εισαγωγική έκθεση αναφέρεται ότι στο νομοσχέδιο αυτό αξιοποιήθηκαν οι προτεινόμενες από τα δύο προηγούμενα νομοσχέδια διατάξεις, δηλαδή τα νομοσχέδια του Κρεμαστινού και του Πεπονή, τα οποία είχαμε απορρίψει. Σίγουρα το μέλλον θα είναι σκοτεινό εάν περάσει αυτό το νομοσχέδιο.

Φαίνεται ότι η "οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης" μεταξύ της κυβέρνησης και των λειτουργών της υγείας, που ζήτησε ο υπουργός Υγείας Κ. Γείτονας τη μέρα της παρουσίασης του νομοσχεδίου, αρχίζει να υποχωρεί.

Ακόμα ο υπουργός Υγείας έχει δηλώσει ότι στα θέματα υγείας η κυβέρνηση θα προχωρήσει "βήμα προς βήμα". Ομως, μετά τις προκλητικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη ότι ο εργαζόμενος πρέπει ν' αναλάβει την περίθαλψή του, αρχίζουν να εκδηλώνονται οι "βήμα προς βήμα" αντιδράσεις προς το νομοσχέδιο.

Πρώτη η Ενωση Νοσοκομειακών Γιατρών Αθήνας Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της, έκρινε ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε βάση για διάλογο και ζήτησε νέο σχέδιο από μηδενική βάση, που θα συζητηθεί με τη συμμετοχή και των ασφαλιστικών φορέων. Ακολούθησε η συμφωνία στα κυριότερα άρθρα του νομοσχεδίου απ' την Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), προς εμπέδωση της γραμμής του Σημίτη.

Προχτές το βράδυ το Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ) εξέφρασε σοβαρές αντιρρήσεις για το νομοσχέδιο σε πολλά σημεία, που δε διασφαλίζουν το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του συστήματος. Επίσης εκφράστηκε η αντίθεση με τους κλειστούς προϋπολογισμούς, το θεσμό του μάνατζερ - και ιδιαίτερα τις εξουσίες του στις ιατρικές υπηρεσίες - και το διορισμό αρχιάτρου.

Το Γενικό Συμβούλιο ζητά τον πλήρη διαχωρισμό του ΕΣΥ από το πανεπιστήμιο, μονιμότητα και απρόσκοπτη εξέλιξη για όλους τους γιατρούς καθώς και νέο ιατρικό μισθολόγιο.

Αύριο το απόγευμα θα γίνει συνάντηση της ΟΕΝΓΕ με τον υπουργό Κ. Γείτονα και εάν δεν υπάρξει θετική απάντηση στα αιτήματα των νοσοκομειακών, τότε υπάρχει η εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική Γραμματεία της Ομοσπονδίας για την προκήρυξη κινητοποιήσεων.

Το νομοσχέδιο διαπνέεται από ένα εντελώς εισπρακτικό πνεύμα καθώς μέσα από αρκετά άρθρα προβλέπεται η "βήμα προς βήμα" αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων. Ταυτόχρονα ευτελίζονται ευγενικές έννοιες, όπως ο οικογενειακός γιατρός και ο σχολίατρος. Εφαρμόζεται η "Λευκή Βίβλος" στις εργασιακές σχέσεις, που προβλέπει την πρόσληψη γιατρών για πολύ μικρή θητεία.

Τέλος - αν ψηφιστεί - θα χρειαστούν 75 υπουργικές αποφάσεις για την υλοποίηση των 61 άρθρων του νομοσχεδίου. Απ' αυτές τις υπουργικές αποφάσεις οι 48 θα είναι του υπουργού Υγείας - Πρόνοιας και οι υπόλοιπες 27 θα είναι αποφάσεις του υπουργού Υγείας μετά των συναρμοδίων υπουργών. Μόνο το άρθρο 7, με πέντε παραγράφους, που αναφέρεται στη Σχολική Υγιεινή προβλέπει την έκδοση πέντε υπουργικών αποφάσεων εκ των οποίων τις τέσσερις είναι συναρμοδίων υπουργών!

Εκτός από εισπρακτικό και διαλυτικό, το σχέδιο νόμου είναι ταυτόχρονα και ιδιαίτερα γραφειοκρατικό προς δόξαν της - δήθεν - εκσυγχρονιστικής λογικής...

Στη συνέχεια δημοσιεύουμε δηλώσεις συνδικαλιστών που πήραν μέρος στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ που έγινε την Παρασκευή στην Αθήνα.

Το σχέδιο νόμου για την υγεία αποτυπώνει τα βασικότερα σημεία της λογικής του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, που ανέπτυξε (26.3.1997) στην εκδήλωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΠΑΣΟΚ: Οτι δηλαδή κάθε εργαζόμενος πρέπει να αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική περίθαλψή του.

• Ετσι λοιπόν με αυτό το σχέδιο ανατρέπεται το ισχύον καθεστώς χρηματοδότησης και οικονομικής λειτουργίας των κρατικών μονάδων περίθαλψης, καθώς νοσοκομεία και Δίκτυα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας θα λειτουργούν σαν ιδιότυπες "επιχειρήσεις", διοικούμενες από γενικούς διευθυντές, με κύριο στόχο την περικοπή δαπανών. Προ των θυρών βρίσκεται η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς επιχειρείται η μετάθεση σ' αυτά της χρηματοδότησης των νοσοκομείων.
• Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για δημιουργία υποδομής πρωτοβάθμιας περίθαλψης εκεί που δεν υπάρχει (π.χ. μεγάλες αστικές περιοχές).
• Επιχειρείται συντηρητική αναδιάρθρωση του ιατρικού δυναμικού, όσον αφορά την εκπαίδευση, την ειδίκευση, τις εργασιακές σχέσεις, την επιστημονική εξέλιξη και την ιεραρχία.

Προέχει λοιπόν ο συντονισμός όλων εκείνων που θα πληγούν: Είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων, τα ασφαλιστικά τους ταμεία και οι λειτουργοί της υγείας σε όλα τα επίπεδα.

Γι' αυτό και το νομοσχέδιο αυτό, όπως σωστά αποφάσισε η Ενωση Νοσοκομειακών Γιατρών Αθήνας Πειραιά (ΕΙΝΑΠ), δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε βάση για διάλογο. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να διατηρηθεί η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση στη δημόσια περίθαλψη, αλλά αντίθετα χρειάζεται να ανατραπεί ριζικά, με κριτήριο από τη μία την κάλυψη των πραγματικών υγειονομικών αναγκών του εργαζόμενου λαού και από την άλλη την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των λειτουργών της υγείας για αξιοπρεπή επαγγελματική αποκατάσταση.

Ειδικότερα οι νοσοκομειακοί γιατροί πρέπει να αγωνιστούν για μονιμότητα και πλήρη και αποκλειστική απασχόληση για όλους τους γιατρούς, νεοεισερχόμενους και υπηρετούντες. Μέτρα για την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων γιατρών με ταυτόχρονη καθιέρωση ως κύρια πύλη εισόδου στο ΕΣΥ τη βαθμίδα του επιμελητή Β. Την απρόσκοπτη εξέλιξη για όλους τους γιατρούς και καθιέρωση πολυδιευθυντικού συστήματος. Τον πλήρη διαχωρισμό του ΕΣΥ και του πανεπιστημίου.

Τέλος, πρέπει να διεκδικήσουν νέο ιατρικό μισθολόγιο με αξιοπρεπείς αποδοχές.

Αν το νομοσχέδιο προωθηθεί για ψήφιση όπως είναι τώρα σαφώς και θα πούμε όχι. Ομως αυτή δεν είναι απάντηση. Εχουμε να επισημάνουμε πολλά σημεία, που αν γίνουν δεκτά, βεβαίως θα συζητήσουμε από κει και πέρα.

Σ' αυτό το νομοσχέδιο είναι πάρα πολλά τα αρνητικά σημεία. Θεωρούμε ότι ο οικογενειακός γιατρός, όπως υπάρχει στο σχέδιο νόμου, είναι ένας χλευασμός προς τον ίδιο το θεσμό. Πρόκειται σαφώς για ένα κυβερνητικό "τρικ" γιατί ο οικογενειακός γιατρός υπάρχει ως θεσμός από το 1993. Αυτά που περιγράφει το άρθρο σε εκείνο το σημείο δείχνει σαν να υπάρχει πολιτική βούληση, αλλά χρειάζονται χρήματα, τα οποία δε φαίνεται να διαθέτει. Αυτά είναι θεσμοθετημένα και αν είχαν βούληση θα το έκαναν και δεν τους εμπόδιζε η έλλειψη κι άλλου νόμου. Πέρα από την εξειδίκευση που κάνουν στον οικογενειακό γιατρό διαφωνώ ριζικά με τις ετήσιες συμβάσεις. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.

Υπάρχουν σημεία στο νομοσχέδιο όπου κυριαρχεί ο αυταρχισμός για τους υπηρετούντες γιατρούς, όπως ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίες. Επίσης έχουν προβλέψει ότι η συνέλευση που θα εκλέξει το διευθυντή του τομέα πρέπει να έχει απαρτία των δύο τρίτων. Αυτό το νούμερο σημαίνει ότι και όλους τους γιατρούς να μαζέψεις σε μια μέρα λειτουργίας του νοσοκομείου δεν μπορείς να πετύχεις απαρτία. Αυτό το κάνουν για να μη βγαίνει από αυτή τη συνέλευση και στη συνέχεια, αφού περάσουν είκοσι μέρες, να τον διορίσουν. Δεν πρόκειται δηλαδή για λάθος αλλά για πονηρές νοσηρές σκέψεις.

Οσον αφορά τον "μάνατζερ" το θεωρώ αδιανόητο να αποφασίζει ένας διοικητικός για ποιοτικά;;;;;;;;;;; - αυτά είναι τρελά πράγματα - και διαφωνώ με τη διατήρηση των πανεπιστημιακών στα συμβούλια κρίσης (ΣΚΕΙΟΠΝΙ) - είναι σαν να κρίνω εγώ ένα δικηγόρο.

Το νομοσχέδιο αυτό διατηρεί τη μη μονιμότητα των νεοεισερχόμενων γιατρών στο ΕΣΥ όπως θεσμοθετήθηκε το 1994 απ' τον πρώην υπουργό Υγείας Δ. Κρεμαστινό. Δε θα διαφωνήσω με αυτό που λέγεται ότι ο δημόσιος τομέας είναι αντιπαραγωγικός. Είμαι όμως υπέρ της μονιμότητας και του δημοσίου για τούτο το λόγο: Στο δημόσιο τομέα δε γίνεται ποτέ επιλογή με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με άλλα κριτήρια. Προτιμώ λοιπόν ένα δημόσιο τομέα που υπολειτουργεί αλλά ο εργαζόμενος δεν είναι έρμαιο στα χέρια του αφεντικού. Αν αρθεί η μονιμότητα ο δημόσιος τομέας δε θα πάει καλύτερα. Απλά θα λειτουργεί με περισσότερα ρουσφέτια.

Επιχειρείται σήμερα σε οργανωμένη βάση η διάλυση σε ό,τι έχει μείνει από το κράτος πρόνοιας. Είναι μια επίθεση σε κεκτημένα δικαιώματα του λαού. Επιχειρείται η υποβάθμιση των γιατρών και των αρρώστων.

Κι όλα αυτά με το πρόσχημα της αναδιοργάνωσης του συστήματος υγείας. Με το ίδιο πρόσχημα η εμπορευματοποίηση της υγείας και η μετατροπή των νοσοκομείων σε επιχειρήσεις. Δημιουργούνται εκείνες οι προϋποθέσεις που από υποχρέωση του κράτους η προάσπιση και προαγωγή της υγείας γίνεται υπόθεση προσωπική και όποιος έχει χρήματα μπορεί να σωθεί.

Οδηγεί τα ασφαλιστικά ταμεία με μαθηματικό τρόπο στη διάλυσή τους. Τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε φτωχοκομεία που θα παρέχουν υπηρεσίες υγείας σε περιορισμένο αριθμό πληθυσμού, εφόσον δε θα μπορούν να επιβιώσουν μέσα στο καθεστώς του ανταγωνισμού επειδή θα έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις και μ' αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι σήμερα μπαίνει ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα. Ν' αρχίσει δηλαδή μια συζήτηση για ένα εθνικό ζήτημα υγείας από μηδενική βάση το οποίο θα βάζει ως προϋπόθεση το κόστος των υπηρεσιών υγείας, αλλά που θα βάζει το όφελος προς την κατεύθυνση των αρρώστων και των γιατρών. Ενα σύστημα υγείας το οποίο στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της εμπορευματοποίησης βάζει στο περιθώριο την ηθική, την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, νομίζω ότι είναι έξω από τη γραμμή πλεύσης του νοσοκομειακού κινήματος.

Γενικές αρχές - όπως ο οικογενειακός γιατρός, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ο σχολίατρος - ήταν πάντα μέσα στους στόχους μας. Ομως αυτά είναι η επικάλυψη για την επιχειρούμενη διάλυση του συστήματος υγείας. Από τη μια πλευρά δίνει γενικές αρχές, από την άλλη μεριά δεν αναφέρεται πουθενά ο Ενιαίος Φορέας Υγείας, η ενοποίηση των Ταμείων, δεν επιχειρείται μια αναδιοργάνωση του υγειονομικού χάρτη της χώρας ανάλογα με τις ανάγκες, θα συνεχίσουν να υπάρχουν περιοχές δύο ταχυτήτων, θα υπάρχουν νοσοκομεία του κέντρου που θα παρέχουν υψηλή τεχνολογία, υψηλή περίθαλψη και από την άλλη μεριά θα υπάρχουν τα νοσοκομεία της περιφέρειας που μέσα στο πλαίσιο ενός ασφυκτικού οικονομικού κλοιού οδηγούνται με μαθηματικό τρόπο στη διάλυση.

Οταν υπάρχουν νοσοκομεία δύο ταχυτήτων, υπάρχουν και γιατροί και ασθενείς δύο ταχυτήτων. Εμείς διεκδικούμε ένα ενιαίο σύστημα υγείας το οποίο θα προσφέρει ισότιμα, ισόποσα και ισόνομα κάλυψη για υγεία και όχι μόνο για περίθαλψη. Δηλαδή, θα σέβεται την πρόληψη, θα προάγει την υγεία, θα σέβεται τα δικαιώματα όλων των ασθενών, αλλά και όλων των γιατρών. Με γιατρούς εξαθλιωμένους σίγουρα υπάρχει εξαθλιωμένη περίθαλψη, με γιατρούς στους οποίους δεν εγγυάται κανείς τη μονιμότητά τους, τους αφήνει έρμαιο των πανεπιστημιακών, θα είναι σε συνεχείς κρίσεις για τη διατήρηση της θέσης τους, δημιουργείται ένα κλίμα πολλών ταχυτήτων μέσα στα νοσοκομεία.

Καταδικάζουμε την αντίληψη της κυβέρνησης που θέλει να εναρμονιστεί με επιλογές και επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με μείωση και διάλυση του κοινωνικού κράτους και θα εναντιωθούμε μαζί με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς, μαζί με το λαό, στην επιχειρούμενη διάλυση του κράτους πρόνοιας.

Το νομοσχέδιο ακολουθεί τα δύο προηγούμενα. Πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε τους τομείς στους οποίους είμαστε αντίθετοι.

Εκείνο που χαρακτηρίζει αυτό το νομοσχέδιο είναι η έλλειψη δημοκρατίας, διότι τα υπόλοιπα στοιχεία, όπως η έννοια της αγοράς και κόστους - οφέλους τα είχαν και τα προηγούμενα νομοσχέδια σε επιμέρους διατάξεις. Για παράδειγμα, την έννοια του μάνατζερ στα νοσοκομεία, του γενικού διευθυντή, ο οποίος κρίνει την αποδοτικότητα, έχει τις προμήθειες, προϊσταται όλου του προσωπικού και προσπαθεί να είναι πιο αποδοτικό αλλά χωρίς να υπάρχουν καθορισμένοι όροι. Η έννοια της εσωτερικής αγοράς, η οποία κρίνει και την αποδοτικότητα τελικά, είναι πράγματα που δεν μπορούν να μπουν στην προβληματική των νοσοκομειακών γιατρών.

Εμείς, είχαμε αποφασίσει όταν πριν πολλά χρόνια μπήκαμε στο ΕΣΥ ότι θα είμαστε γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης και ότι θα έχουμε μια σχέση με την κοινωνία χωρίς να υπάρχει μέσα η περίφημη σχέση κόστους - οφέλους η οποία ανακαλύπτεται ξαφνικά. Σαν δόλωμα, στους γιατρούς τουλάχιστον, μπαίνει η ιστορία με τα απογευματινά εξωτερικά ιατρεία η οποία φαλκιδεύει το θεσμό της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Μάλιστα στην εισαγωγική έκθεση αναφέρει ότι τα απογευματινά εξωτερικά ιατρεία θα έχουν σχέση με τις εξειδικευμένες εξετάσεις. Αρα η έννοια της αγοράς - δηλαδή η έννοια της ανισότητας - στη σχέση των αρρώστων με το νοσοκομείο υπήρχε από το 1994 με το νομοσχέδιο Κρεμαστινού. Εκείνο που εισάγεται τώρα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας: Ο γενικός διευθυντής - ένας διορισμένος πτυχιούχος - θα προϊσταται όλων των υπηρεσιών, θα έχει σχέση με την αποδοτικότητα και θα είναι κριτής όλων. Αμέσως μετά μπαίνει ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας, ένας διορισμένος επίσης "αρχίατρος" που θα αποφασίζει για τους στόχους των τμημάτων, τη δουλιά που θα κάνουν οι γιατροί. Καταργείται, δηλαδή, η αυτοτέλεια των επιστημονικών τμημάτων. Οι διευθυντές των τομέων και η επιστημονική επιτροπή υποβιβάζονται, ενώ οι διευθυντές των τομέων μέσα σε ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο αν δεν εκλεγούν θα διορίζονται.

Υπάρχει στο ζήτημα του κόστους - οφέλους, το περίφημο θέμα των κλειστών προϋπολογισμών των νοσοκομείων και μονάδων. Δηλαδή το κάθε τμήμα θα έχει έναν κλειστό προϋπολογισμό. Ο προϋπολογισμός θα δίνεται κλειστός αφού άλλοι θα αποφασίζουν (μάνατζερ και Διοικητικό Συμβούλιο). Ενδεχομένως το τμήμα θα πει τη γνώμη του αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει. Ετσι κάποια τμήματα μπορεί να οδηγηθούν - όπως έχει συμβεί και στο εξωτερικό - και σε τερματισμό της λειτουργίας τους καθώς θα έχουν εξαντλήσει τον προϋπολογισμό τους.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί περνούν από ένα τρομερό κοσκίνισμα και επανειλημμένες κρίσεις, που δε βλέπω το νόημά τους. Το νομοσχέδιο αντιγράφει την επικρατούσα κατάσταση στο επιστημονικό προσωπικό των πανεπιστημίων: Ενας τακτικός καθηγητής, ένας ή δύο αναπληρωτές και όλοι οι άλλοι λέκτορες και επιμελητές.

Θα έπρεπε ότι όλοι μετά από μερικά χρόνια και ανάλογα με την προσφορά τους βέβαια, η οποία πρέπει να κρίνεται, να μπορούν να εξελιχθούν.

Μπορεί να πει κάποιος ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι θετικό σε γενικές γραμμμές, καθώς φέρει ορισμένα θέματα όπως ο οικογενειακός γιατρός ή ο σχολίατρος κλπ. Ομως, αν μετά το δεις πιο ψύχραιμα, θα διαπιστώσεις ότι αυτά τα θέματα έχουν συζητηθεί ξανά και ότι είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης να κάνει αυτό που νομίζει σε αυτούς τους τομείς.

Εν τέλει το νομοσχέδιο είναι φοβερά αρνητικό και αντιδημοκρατικό, γιατί εισάγει το θέμα των κρίσεων και κατακρίσεων, δίνει παντοδυναμία στους μάνατζερ και στους επιστημονικούς διευθυντές. Απ' την άλλη μεριά δε λύνει το βασικό θέμα: Πώς, δηλαδή, θα προχωρήσει ένα σύστημα υγείας που θα βασίζεται στην ελεύθερη επιλογή του γιατρού από τον ασθενή και στην ελεύθερη επιλογή, σύμφωνα με τα ιατρικά δεδομένα του γιατρού, για τη θεραπεία την οποία θα κάνει.

Εμείς δεν πρόκειται να δεχτούμε, αν δεν μπορέσουμε να συζητήσουμε και να να περάσουμε ορισμένα βασικά θέματα που υποστηρίζουμε, δεν πρόκειται να δεχτούμε (επαναλαμβάνω) να περάσουμε αυτό το νομοσχέδιο. Αυτό το νομοσχέδιο θέλει πολλή συζήτηση, δεν μπορεί να πούμε ότι μέσα σ' ένα μήνατελειώνουν όλα τα ζητήματα.