Το νομοσχέδιο ακολουθεί τα δύο προηγούμενα. Πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε τους τομείς στους οποίους είμαστε αντίθετοι.

Εκείνο που χαρακτηρίζει αυτό το νομοσχέδιο είναι η έλλειψη δημοκρατίας, διότι τα υπόλοιπα στοιχεία, όπως η έννοια της αγοράς και κόστους - οφέλους τα είχαν και τα προηγούμενα νομοσχέδια σε επιμέρους διατάξεις. Για παράδειγμα, την έννοια του μάνατζερ στα νοσοκομεία, του γενικού διευθυντή, ο οποίος κρίνει την αποδοτικότητα, έχει τις προμήθειες, προϊσταται όλου του προσωπικού και προσπαθεί να είναι πιο αποδοτικό αλλά χωρίς να υπάρχουν καθορισμένοι όροι. Η έννοια της εσωτερικής αγοράς, η οποία κρίνει και την αποδοτικότητα τελικά, είναι πράγματα που δεν μπορούν να μπουν στην προβληματική των νοσοκομειακών γιατρών.

Εμείς, είχαμε αποφασίσει όταν πριν πολλά χρόνια μπήκαμε στο ΕΣΥ ότι θα είμαστε γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης και ότι θα έχουμε μια σχέση με την κοινωνία χωρίς να υπάρχει μέσα η περίφημη σχέση κόστους - οφέλους η οποία ανακαλύπτεται ξαφνικά. Σαν δόλωμα, στους γιατρούς τουλάχιστον, μπαίνει η ιστορία με τα απογευματινά εξωτερικά ιατρεία η οποία φαλκιδεύει το θεσμό της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Μάλιστα στην εισαγωγική έκθεση αναφέρει ότι τα απογευματινά εξωτερικά ιατρεία θα έχουν σχέση με τις εξειδικευμένες εξετάσεις. Αρα η έννοια της αγοράς - δηλαδή η έννοια της ανισότητας - στη σχέση των αρρώστων με το νοσοκομείο υπήρχε από το 1994 με το νομοσχέδιο Κρεμαστινού. Εκείνο που εισάγεται τώρα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας: Ο γενικός διευθυντής - ένας διορισμένος πτυχιούχος - θα προϊσταται όλων των υπηρεσιών, θα έχει σχέση με την αποδοτικότητα και θα είναι κριτής όλων. Αμέσως μετά μπαίνει ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας, ένας διορισμένος επίσης "αρχίατρος" που θα αποφασίζει για τους στόχους των τμημάτων, τη δουλιά που θα κάνουν οι γιατροί. Καταργείται, δηλαδή, η αυτοτέλεια των επιστημονικών τμημάτων. Οι διευθυντές των τομέων και η επιστημονική επιτροπή υποβιβάζονται, ενώ οι διευθυντές των τομέων μέσα σε ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο αν δεν εκλεγούν θα διορίζονται.

Υπάρχει στο ζήτημα του κόστους - οφέλους, το περίφημο θέμα των κλειστών προϋπολογισμών των νοσοκομείων και μονάδων. Δηλαδή το κάθε τμήμα θα έχει έναν κλειστό προϋπολογισμό. Ο προϋπολογισμός θα δίνεται κλειστός αφού άλλοι θα αποφασίζουν (μάνατζερ και Διοικητικό Συμβούλιο). Ενδεχομένως το τμήμα θα πει τη γνώμη του αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει. Ετσι κάποια τμήματα μπορεί να οδηγηθούν - όπως έχει συμβεί και στο εξωτερικό - και σε τερματισμό της λειτουργίας τους καθώς θα έχουν εξαντλήσει τον προϋπολογισμό τους.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί περνούν από ένα τρομερό κοσκίνισμα και επανειλημμένες κρίσεις, που δε βλέπω το νόημά τους. Το νομοσχέδιο αντιγράφει την επικρατούσα κατάσταση στο επιστημονικό προσωπικό των πανεπιστημίων: Ενας τακτικός καθηγητής, ένας ή δύο αναπληρωτές και όλοι οι άλλοι λέκτορες και επιμελητές.

Θα έπρεπε ότι όλοι μετά από μερικά χρόνια και ανάλογα με την προσφορά τους βέβαια, η οποία πρέπει να κρίνεται, να μπορούν να εξελιχθούν.