"Η νύχτα είναι στο τέλος της. Χαράζει η μέρα. Οι άνδρες στο τάγμα κοιμούνται. Τα σύννεφα, γκριζόμαυρα, αργοδιαβαίνουνε. Η θάλασσα αχολογά βαριά. Η μέρα προχωρεί. Ενας φαντάρος βγαίνει απ' τη σκηνή του και τρέχει ολοταχώς για τ' αποχωρητήρια. Τα παπούτσια του είναι ξεκούμπωτα, το παντελόνι του κακοζωσμένο, το σακάκι του ριγμένο στους ώμους.

- "Αλτ!", ακούγεται μια βροντερή φωνή. "Αλτ!", ξανακούγεται πιο άγρια. Ο φαντάρος κοκάλωσε, έτσι από συνήθεια πια. Τρεις αλφαμίτες λαχανιασμένοι απ' το τρέξιμο τον κύκλωσαν.

- "Πού πας ρε;", ρωτά ο ένας με φωνή κομματιαστή.

- "Για νερό μου, συνάδελφε, δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Αλλωστε ξημέρωσε, ένα λεπτό και θα χτυπήσει η σάλπιγγα εγερτήριο". Του 'ρχεται μια γροθιά στο πρόσωπο και μια ροπαλιά στην πλάτη.

- "Γιατί συνάδελφοι βαράτε;", ρωτά. Οι γροθιές και οι ροπαλιές πέφτουν ακατάπαυστα.

- "Να γιατί!... Να γιατί! Θες και ρέστα παλιοτόμαρο! Προδότη! Γιατί δεν κάνεις δήλωση ρε να πας έξω! Γιατί ρε τομάρι!".

- "Γιατί θέλω να μείνω άνθρωπος", απαντά με αγανάκτηση.

- "Στη θάλασσα", λέει ο ένας.

- "Στη θάλασσα", λένε και οι τρεις μαζί.

- "Μπρος!", και τον τραβά ο ένας απ' το γιακά.

- "Μπρος!" και τον σπρώχνουν οι άλλοι δύο από πίσω. "Δρόμο για τη θάλασσα προδότη!", και τα ρόπαλα συνεχίζουνε το έργο τους.

- "Είμαι άρρωστος βρε συνάδελφοι πριν δέκα μέρες σηκώθηκα απ' το κρεβάτι από πλευρίτη, σκεφτείτε τη θέση μου".

- "Μπρος", και τον σπρώχνουν με μοβόρικες σπρωξιές και κλοτσιές. "Τράβα ρε κτήνος, αυτό θέλουμε και μεις να σε ξεκάνουμε, να πας στο διάολο αφού δε γίνεσαι άνθρωπος".

- "Βρε παιδιά δεν έχετε καρδιά; Δεν είστε άνθρωποι; Αφήστε με, δε θα ξαναβγώ έξω πριν το εγερτήριο".

- "Σκασμός στο διάολο τομάρι!"

Τα παρακάλια τα παίρνει ο αέρας. Αναλογίζεται τις συνέπειες του πρωινού χειμωνιάτικου μπάνιου και τον συνεπαίρνει ένας βασανιστικός τρόμος. Βλέπει τον εαυτό του κρεβατωμένο απ' το ξύπνημα του παλιού πλευρίτη, χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρό, χωρίς κρεβάτι, χωρίς έναν άνθρωπο να του γλυκομιλάει.

Φτάσανε στη θάλασσα, ανεβαίνουν σ' ένα βράχο. Η πρωινή κρυάδα της θάλασσας, τσουχτερή, τους μαστιγώνει το πρόσωπο. Τα παρακάλια συνεχίζονται.- "Αφήστε με ρε συνάδελφοι. Για τελευταία φορά παραβαίνω τη διαταγή. Αφήστε με"! Τρέμει σύγκορμος, το ξέσαρκο πρόσωπό του έχει κιτρινίσει, τα δόντια του κροταλίζουν.

- "Εμπρός να τον ρίξουμε", λέει ο ένας. "Τι καθόμαστε με τέτοιο κρύο, θα ξεπαγιάσουμε".

- "Να τον ρίξουμε", φωνάζει ο άλλος και τον τραντάζει.

- "Σταθείτε, λέει ο τρίτος, μπορεί και να μην τον ρίξουμε, μπορεί να τον αφήσουμε, απ' αυτόν εξαρτάται τι θα κάνουμε!".

- "Ναι συνάδελφοι, μη με ρίξετε", λέει παρακαλώντας, και για μιας βλέπει μια αχτίδα ελπίδας να τρυπά και να διαλύει το πυκνό σκοτάδι της απόγνωσης.- "Ναι, από σένα εξαρτάται! Θα σ' αφήσουμε αλλά με μια προϋπόθεση. Αν δεν κάνεις δήλωση τώρα δα, στο λεπτό θα σε πνίξουμε!".

Τον τράνταξαν οι λέξεις αυτές. Η καρδιά του σφίχτηκε, η ανάσα του έγινε πιο βαριά, τα δόντια σταμάτησαν το κροτάλισμά τους και σφίχτηκαν γερά. Τα χείλια έκαναν έναν παράξενο μορφασμό.

- "Λέγε ρε! Λέγε!"

- "Δε γίνεται συνάδελφοι", απαντά και η όψη του αντικαθρεφτίζει όλη την αγωνία που κατατρώει τα σωθικά του.

- "Γιατί ρε! Λέγε!"

- "Η συνείδησή μου δεν κάνει παραχωρήσεις!". Πρόφερε αυτές τις λέξεις κοφτά, σταράτα.

Εξι μανιασμένα χέρια τον σπρώξανε. Ενα μπλουμ ακούστηκε. Ο φαντάρος κινεί τα χέρια, παλεύοντας να πιάσει τα βραχάκια. Πιάνει ένα βραχάκι μ' όση δύναμη του απομένει, παλεύει. Τα ρόπαλα χτυπάνε τα χέρια, ένα πόδι τον πατά στο κεφάλι, ξαναβουλιάζει, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια, προσπαθεί να πιάσει τα βραχάκια, ξανά ένα πόδι, ξανά στον πάτο. Τα χέρια του δεν πιάνουν πια, νέκρωσαν τα νεύρα, τα μάτια εξογκώθηκαν, το πρόσωπο παίρνει κέρινη απόχρωση. Πνίγεται. Πάει να μιλήσει, κάτι να πει μα το στόμα του γιομίζει θάλασσα. Μια άναρθρη κραυγή ακούγεται, κραυγή θανάτου. Οι σαδιστές γελάνε. Γελάνε σαρκαστικά, σατανικά...".