Ορισμένες θέσεις - συμπεράσματα και παρατηρήσεις

Εκθεση Δράσης: Εδώ πρέπει να ομολογηθεί ότι η ΚΕ πραγματοποίησε την εντολή του 14ου Συνεδρίου, πέτυχε το βασικότερο στόχο, όχι μόνο την ανασυγκρότηση του Κόμματος, αλλά και την προώθησή του σε πολιτική δύναμη με σοβαρή προοπτική, που καλείται η ΝΕΑ ΚΕ να την επεκτείνει και αυτό επιτεύχτηκε χάρις στην ακούραστη και πολύπλευρη δουλιά της και τις κομματικές δυνάμεις που στάθηκαν αταλάντευτα στο πλευρό της.

Αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι εξάντλησε τις δυνατότητες που ανοίγονταν μπροστά της. Οπως ομολογεί, τα άρθρα 12-14 είναι χαρακτηριστικά. Δε χρησιμοποιήθηκαν όσο έπρεπε οι παλιές δυνάμεις σε όλη την κλίμακα, που και πείρα διέθεταν και που στις δύσκολες ώρες στάθηκαν αποφασιστικά στο πλευρό της. Είναι ένα λάθος που ενώ έχει επισημανθεί συνεχίζεται.

Εδώ επισημαίνω: Οι τελευταίες σειρές του άρθρου 29 θέλουν πολλή δουλιά για να κατανοηθούν. Υπάρχουν ακόμα ΚΟ που από απειρία τις εμποδίζουν (μπερδεύουν). Το άρθρο 30 είναι πιο ξεκάθαρο, αλλά πρέπει να γίνει κτήμα των Οργανώσεων όπως και το 31.

Το Σχέδιο Προγράμματος είναι σωστό. Το θέμα είναι πώς θα πραγματοποιηθεί; Εδώ πρέπει να σταθεί η ΝΕΑ ΚΕ οι μικροπαραλλαγές που προτείνονται δεν αλλάζουν τη σημερινή κατάσταση. Για το λόγο αυτό θα σταθώ στα σημεία εκείνα που συντέλεσαν στη σημερινή κατρακύλα. Και θα αναφερθώ στην 64χρονη εθελοντική μου θητεία στο τιμημένο ΚΚΕ.

Καταρχήν οι καταστατικές αρχές, πρέπει να τηρηθούν σχολαστικά. Δεν υπάρχει κομμουνιστής, φίλος, οπαδός ακόμα και πολλοί εγκλωβισμένοι στα αστικά κόμματα που να επιθυμούν ένα γερό ΚΚΕ. Αλλά για να είναι γερό και σε θέση να αντιμετωπίζει την όποια θύελλα, θα πρέπει να στηριχτεί στις δυνάμεις του, που σώμα και ψυχή του είναι τα κομματικά μέλη του, γι' αυτό πρώτο καθήκον του είναι να ξεκαθαρίσει τις γραμμές του, από κάθε άποψη.

Δε νοείται κομμουνιστής, που δεν είναι στο συνδικάτο του. Που δεν είναι σε έναν τουλάχιστο από τους κοινωνικούς συλλόγους, φορείς της συνοικίας του. Που δεν παίρνει ενεργά μέρος στην εκτέλεση των κομματικών αποφάσεων και αυτής της ΚΟΒ. Που δε διαβάζει τον "Ρ", για να ενημερώνεται καθημερινά για την πολιτική του Κόμματος. Και που δεν είναι συνεπής στις κομματικές υποχρεώσεις.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ που δύσκολα κατακτιέται, που το Κόμμα τον κατέκτησε με θυσίες των καλύτερων παιδιών του.

Στο Κόμμα όσοι είναι στις γραμμές του δέχτηκαν τις καταστατικές του αρχές και το ακολουθούν, όσοι για διάφορους υποκειμενικούς λόγους (ανθρώπινο είναι) δε δύνανται, είναι θέμα δικό τους. Πάντως και αυτοί το επιθυμούν ΔΥΝΑΤΟ.

Ολοι γνωρίζουν πως μόνον ένα ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από τα αδιέξοδα που την οδήγησαν όλες οι μεταδεκεμβριανές κυβερνήσεις.

Η νέα ΚΕ πρέπει να σταθεί αποφασιστικά σ' αυτό. Στην ποιότητα. Η ποσότητα δεν είναι εγγύηση. Την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν την έκαναν οι πολλοί, αλλά οι λίγοι αφοσιωμένοι μπολσεβίκοι. Ενώ οι πολλοί την έθαψαν.

Η κριτική και αυτοκριτική είναι η σπονδυλική στήλη του Κόμματος.

Οι όποιες αποφάσεις θα πρέπει να εκτελούνται με ευθύνη των κομματικών στελεχών. Που και τα ανώτερα πρέπει να λογοδοτούν στην εξελεγκτική επιτροπή, η οποία έχει την ευθύνη για τυχόν αποσιώπηση.

Πρέπει να σταματήσει. Εγώ τους τα είπα και ξεμπέρδεψα. Οχι. Είναι εξίσου υπεύθυνο. Τα στελέχη μπαίνουν πάντα μπροστά. Και δείχνουν το δρόμο και όχι τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι!

Η λέξη αδυναμία που συνεχώς επαναλαμβάνεται από ορισμένα στελέχη δεν είναι ΠΑΝΑΚΕΙΑ. Στο οποιοδήποτε εμπόδιο πρέπει να στεκόμαστε και να το μελετάμε για να βρούμε τρόπους να το ξεπεράσουμε. (Δεν υπάρχουν κάστρα άπαρτα για τους κομμουνιστές, Λένιν). Αυτό έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη.

Η πρωτοβουλία πρέπει να ενθαρρύνεται, το τυχόν λάθος διορθώνεται, δεν είναι ζημιά. Το να μην κάνεις τίποτα είναι ολέθριο.

Κάθε 1 χρόνο τουλάχιστον η ΑΕ πρέπει να πραγματοποιεί ένα αχτίφ στελεχών έτσι θα ανταλλάσσονται πείρα και γνώσεις της περιοχής της, και όχι να μην γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά στον ίδιο χώρο.

Και το σπουδαιότερο ότι είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στο Κόμμα, δεν υπάρχουν ξεράκηδες που τα ξέρουν όλα και δε δέχονται βίτσα!

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ.

Η δουλιά σπίτι - ΚΟΒ - σπίτι στο όνομα της σωστής καθοδήγησης και έλεγχο που εγκαινιάστηκε, είναι καταστροφή. Τα κομματικά μέλη πρέπει να απασχολούνται δημιουργικά. Δεν απασχολούμαστε να αυξήσουμε την επιρροή του Κόμματος που πραγματοποιείται όταν μεταφέρουμε το λόγο του Κόμματος μέσα στο λαό, με τον μοναδικό τρόπο που υπάρχει, να πάμε στους χώρους δουλιάς ή εκεί που συχνάζουν.

Αλλά ποιος ασχολείται με αυτό; Τώρα καθιέρωσαν τον πιο σεχταριστικό τρόπο δουλιάς, προς δόξα της καθοδήγησης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Μαρούσι

Από την προσεκτική μελέτη του κειμένου, νιώθω την ανάγκη ν' αναγνωρίσω στην Επιτροπή τη σοβαρή και υπεύθυνη αξιολόγηση της δράσης της ΚΕ, καθώς και τη βαθιά μαρξιστική ανάλυση των όποιων θεμάτων και προβλημάτων με τα οποία καταπιάνεται. Οπως επίσης και τους τρόπους και τις μεθόδους για τη λύση τους και για την παραπέρα πορεία του ΚΚΕ.

Από την άλλη, δεν μπορώ να αποφύγω μερικά σχόλια και ορισμένες παρατηρήσεις σε επιμέρους κεφάλαια, που κατά τη γνώμη μου, ίσως βοηθήσουν την ΚΕ ειδικά και το Κόμμα μας γενικότερα, στον επαναστατικό δρόμο του, που ασφαλώς είναι δύσκολος.

Διαπιστώνω - ευτυχώς - ότι όλο το κείμενο διαπνέεται όχι από μεγαλοστομία, επιτυχίες και "θαύματα", αλλά με αδυναμίες και επισημάνσεις, καθώς επίσης - έμμεσα αλλά σαφώς - από μια διακριτική αυτοκριτική διάθεση και για το παλιότερο ή πρόσφατο παρελθόν, αλλά και για το παρόν. Αυτό είναι ένα πολύ καλό δείγμα που προοιωνίζεται επιτυχίες με λιγότερα λάθη και παραλείψεις. Γιατί, π. χ. δεν προήλθαν από παρθενογένεση ούτε η σχεδόν οικονομική χρεοκοπία του Κόμματος, ούτε η αποψίλωση από στελεχικό δυναμικό των "902" FM και "902" ΤV ή του "Ρ" και της ΚΟΜΕΠ κλπ. Σίγουρα από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις ή κλασικές ανεπάρκειες της ΚΕ, του ΠΓ, της Εξελεγκτικής Επιτροπής και της Οικονομικής Επιτροπής. Ελπίζω και πιστεύω ότι δε θα επαναληφθούν και τούτο αποδεικνύει το σημερινό κείμενο που έχουμε μπροστά μας.

Και τώρα επισημάνσεις:

1ον. Στη σελίδα 9, παράγραφος 6 αναφέρονται τα εξής: "... Επιχειρήσεις και τομείς στρατηγικής σημασίας περνάνε ολοκληρωτικά στον έλεγχο και την κηδεμονία των πολυεθνικών... Το πολυεθνικό κεφάλαιο διεισδύει όλο και πιο βαθιά στον κοινωνικό τομέα, στις υπηρεσίες...".

Νομίζω ότι αν δε δοθούν συγκεκριμένα παραδείγματα με στοιχεία αναλυτικά που να πείθουν για του λόγου το αληθές, και θα είναι ακατανόητα για τους πολλούς, ίσως και αναξιόπιστα ή γενικόλογα.

2ον. Στη σελίδα 11, παράγραφος 8, για την ΠΟΛ. ΑΝ. Νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός που της πρέπει είναι ότι ανήκει στη "Λέσχη Μπίλντεμπεργκ" που είναι η μήτρα που εκκολάπτει τη νεοφασίζουσα εκδοχή της "νέας τάξης πραγμάτων".

Οπως και ο "ΣΥΝ", είναι ένα αντι - ΚΚΕ κατασκεύασμα και επόμενα και αντικομμουνιστικό.

3ον. Στη σελίδα 14, παράγραφος 12 είναι σωστότατη και ρεαλιστική η εκτίμηση όπου διαπιστώνεται: "Η πορεία ανασυγκρότησης αποδείχτηκε πιο σύνθετη και μακροχρόνια απ' ό,τι αρχικά προβλεπόταν".

Ας είμαστε ρεαλιστές. Αυταπάτες και υπεραισιοδοξίες δε χρειάζονται όσο κι αν η αλήθεια είναι πικρή που οφείλεται "εν πολλοίς" και σε λάθη δικά μας.

4ον. Με κάθε επιφύλαξη, ως όχι ειδικός στα συνδικαλιστικά, θα πρότεινα μια ή περισσότερες ειδικές συζητήσεις - μελέτες, γύρω από το θέμα, αν είναι αναγκαία η ίδρυση μιας νέας ΓΣΕΕ ταξικής, (μελετώντας και την ιστορία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών) αυτόνομης, γιατί εδώ που φτάσαμε, η ηγεσία της σημερινής ΓΣΕΕ, με ευθύνη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του "ΣΥΝ", έχει χρεοκοπήσει στα μάτια των εργαζομένων και προχωράει ακάθεκτα σε ταύτιση με το ΣΕΒ.

ΤΕΛΟΣ: Κακά τα ψέματα, είμαστε λίγοι. Μείναμε λίγοι. Και όχι μόνο, αλλά και, κατά κάποιο τρόπο, και ανεπαρκείς. Λίγοι γιατί, μεριά από τα λάθη μας, μεριά από την απογοήτευση λόγω της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών κρατών αλλά και προπαντός από τη διάβρωση που υποστήκαμε από το σύστημα, είναι επόμενο να μην μπορούμε ν' ανταποκριθούμε στις σημερινές αυξημένες απαιτήσεις του κινήματος. Και ανεπαρκείς, γιατί: α) Οι μεν παλαίμαχοι σέρνουν από δύο και τρεις αρρώστιες κι είναι αδύναμοι βιολογικά, και από πάνω έχουν κι αυτοί τις αμαρτίες τους, και β) γιατί οι νέοι είναι άπραγοι και άμαθοι, αζύμωτοι και όχι θεωρητικά καταρτισμένοι. Γι' αυτό θα χρειαστεί πολλή δουλιά. Είναι μακρύς ο δρόμος. Χαρά σε κείνον που πίστεψε. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.

N. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

Βούλα

Υ. Γ./ Απόδειξη για το πόσο είναι μακρύς ο δρόμος, είναι τα παραδείγματα: α) Οι αρχαιρεσίες στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Ως και οι κότες έχουν καταλάβει τον εμπαιγμό και το έγκλημα που γίνεται σε βάρος της χώρας μας για το ξεπούλημα, αλλά και προπαντός σε βάρος των 3 χιλ. εργατών, κι όμως, στις αρχαιρεσίες, ΠΑΣΟΚ + ΝΔ = 78% Τι να πεις;

β) Καταθέτει στη Βουλή το ΚΚΕ πρόταση νόμου για την αύξηση των συντάξεων και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ την απορρίπτουν πανηγυρικά κι ας... κόβονταν στα λόγια τάχα για τους συνταξιούχους.

Τι να πεις;

γ) Καλούν σε απεργία τα συνδικάτα κι ενώ άλλοτε κατέβαιναν 40 χιλιάδες, σήμερα έρχονται μόνο 400 απεργοί. Τι να πεις;

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Υψωμένα τα λάβαρα του τιμημένου ΚΚΕ

"Μεγάλο χρέος του Κόμματός μας, η συχνή καθοδήγηση όλου του φάσματος των καταπιεσμένων του λαού μας".

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Με αισιοδοξία χαιρετίζω τη σύναξη του 15ου Συνεδρίου του Κόμματός μας.

Είμαι ένας 72άρης από τις εκατοντάδες χιλιάδες συντρόφους που φοίτησαν στα λαϊκά πανεπιστήμια, που γνώσεις μας και συνείδησή μας έγιναν οι λαϊκοί ταξικοί αγώνες και η ιδεολογία.

Το πρόσωπο του κατεστημένου είναι αυτό που εξαπατά το λαό, καλλιεργεί την εχθρότητα και την απόσταση ανάμεσά του, ξεχωρίζει σκόπιμα άνθρωπο από άνθρωπο, κλάδους, ειδικότητες κλπ. Ο λαός χρειάζεται κοινή πορεία πάλης για να ορθοποδήσει, να δει κάποιο καλύτερο αύριο, διαφορετικά, ξεκομμένα και αποπροσανατολισμένα, ο κάθε ερχόμενος χρόνος θα είναι και χειρότερος από αυτόν που ζούμε σήμερα και φεύγει.

Εχουμε υποχρέωση όλοι οι αγωνιζόμενοι από τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα, όλο το φάσμα του εκμεταλλευόμενου λαού, να απομακρύνουμε κάθε απαισιοδοξία, να συσπειρωθούμε, να συντονιστούμε και να εφοδιαστούμε με αισιοδοξία, να φυτέψουμε βαθιά στο υποσυνείδητό μας και να καλλιεργούμε τον ερχομό μιας καλύτερης εποχής. Να ζήσουμε νοερά, αλλά και ενεργά, με πεποίθηση, τη νίκη του ελληνικού λαού και ολόκληρου του διεθνιστικού συνόλου στην πραγμάτωση και εδραίωση του επιστημονικού σοσιαλισμού και της παγκόσμιας ειρήνης.

"Χωρίς πολέμους και σφαγές, μ' αγάπη και τραγούδια", όπως λέει και ο μεγάλος του λαού ποιητής Γιάννης Ρίτσος.

Ενα από τα μεγάλα καθήκοντα του Κόμματός μας και μεγάλο χρέος είναι η καθοδήγηση, ιδίως στην ύπαιθρο. Οι ΚΟΒ της υπαίθρου είναι ευνόητο ότι στερούνται κατά κάποιο τρόπο το καθοδηγητικό υλικό. Η καθοδήγηση σαν "άσπρες μύγες" φαίνονται στις ΚΟΒ σε μεγαλοχώρια. Τα νομαρχιακά καθοδηγητικά όργανα πρέπει να εμφανίζονται συχνότερα και να επισκέπτονται τις ΚΟΒ του χωριού, τα κύτταρα του Κόμματος. Οι ΚΟΒ των πόλεων έχουν διαφορετικές κοινωνικές επαφές. Συναλλάσσονται με τη διανόηση, έχουν καθημερινά το "Ριζοσπάστη", παραβρίσκονται σε διαδηλώσεις, συνεστιάσεις, ομιλίες στελεχών του Κόμματος. Στο πρόγραμμα του Κόμματος έχω τη γνώμη ότι πρέπει να μπει στόχος, ή ας την ονομάσω εκπαίδευση, όσο το δυνατόν περισσότερων καθοδηγητικών οργάνων.

Αναγνωρίζω τόσο εγώ, όσο και ο καθένας τι αντιμετωπίζει το Κόμμα, αλλά επιβάλλονται όσο το δυνατόν παραπάνω θυσίες.

Ολα τα στελέχη του Κόμματος, από την ΚΕ μέχρι τον γραμματέα της μικρότερης ΚΟΒ, πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και τις μεγάλες υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν, όχι μόνο απέναντι στο Κόμμα, αλλά και γενικότερα.

Σύντροφοι,

Το 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας θα πρέπει να είναι ο φάρος και ο οδηγός νέων αγώνων. Οι συγκυρίες στον πλανήτη, όπως φαίνεται, αλλάζουν. "Οσο οι επιχειρήσεις, ο πλούτος, το χρήμα συσσωρεύονται σε λιγότερα χέρια, τόσο περισσότερους αντιπάλους, εχθρούς, έχει το "τέρας" που λέγεται καπιταλισμός".

Τουλάχιστον η μαρξιστική θεωρία αυτό διδάσκει, αλλά αυτή είναι και η πραγματικότητα. Επαγρύπνηση, πάλη και ετοιμότητα. Επαγρύπνηση να μην επαναληφθούν λάθη, όπως αυτό με το "Συνασπισμό", που υποστυλώσαμε συντηρητικές κυβερνήσεις. Που βάλαμε μέσα στις τάξεις μας αλλόπιστους και άθελά μας τους δώσαμε το δικό μας "μανδύα" και μοιράσαμε τη δύναμή μας. Ευτυχώς που είδαμε τις προθέσεις τους, βάλαμε πλώρη και στεκόμαστε στο ύψος μας με τη σημαία και τα λάβαρα του τιμημένου ΚΚΕ υψωμένα ψηλά.

Στο "Ριζοσπάστη" της 10.3.96 ο Γιάννης Κατσαντώνης από την Αθήνα, στο κείμενό του για τον προσυνεδριακό διάλογο γράφει για τα υπερήλικα μέλη. Είναι πολύ σωστή η άποψή του, ενήλικοι σύντροφοι είναι πολλές χιλιάδες και η διαγραφή τους αποτελεί τιμωρία και πίκρα. Πρέπει να είναι γνωστοί στην Κομματική Οργάνωση του τόπου τους και να βρίσκονται στον κύκλο των ενδιαφερόντων του Κόμματος και να μη διαγράφονται. "Είναι οι ρίζες των νέων δέντρων".

Επίσης, να ληφθεί υπόψη το σημείωμα του συντρόφου ιερέα και να αξιοποιηθεί κατάλληλα σε μια παράγραφο. Οντως ο κατώτερος κλήρος έχει προσφέρει στους αγώνες και είναι καταπιεζόμενος.

Επίσης, και το σημείωμα του Γιάννη Στυλιάτη από τη Βούλα (21.3.96) για το ποδόσφαιρο. Για τους παραπάνω έχω σύμφωνη γνώμη.

Σύντροφοι,

Με οδηγούς μας τους μεγάλους δασκάλους της σοσιαλιστικής μας επανάστασης Μαρξ - Λένιν - Στάλιν και με πολύμορφους ταξικούς αγώνες να φτάσουμε στους στόχους που έχουμε βάλει - τον επιστημονικό σοσιαλισμό - κομμουνισμό, έτσι που τα παιδιά μας και γενικότερα οι νεότερες γενιές να ζήσουν το μέλλον που αξίζει και πρέπει στην ανθρωπότητα.

"Για μια από την αρχή ζωή απροσκύνητη", όπως λέει ο πρόσφατα μεταναστεύσας στην "αιώνια σιωπή" Οδυσσέας Ελύτης.

Ετσι, με τις πενιχρές μου γνώσεις μπόρεσα να διατυπώσω ορισμένα για τον προσυνεδριακό διάλογο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝΟΣ

Νύμφες Κέρκυρας

Για το Σχέδιο Προγράμματος

Ξεκινώντας τη συζήτηση για το σχέδιο προγράμματος, δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς αρχικά για το τι άλλαξε απ' το 10ο Συνέδριο μέχρι σήμερα και πώς εκτιμώνται οι ίδιες οι αποφάσεις του, θετικά ή αρνητικά μέσα σ' αυτά τα χρόνια.

Ομως η ΚΕ καθόλου δε νιώθει την ανάγκη να αναφερθεί γύρω απ' αυτό. Στο προσχέδιο δε γίνεται καμιά εκτίμηση για το αν ήταν σωστές οι αποφάσεις του 10ου συνεδρίου, αν "περπάτησαν" στη ζωή, αν έγιναν αντικείμενο προπαγάνδας και ζύμωσης στην καθημερινή μας δράση στο εργατικό κίνημα. Και είναι φυσικό αυτό.

Τι να πει, δηλαδή, ότι με τις αποφάσεις του 11ου, 12ου και 13ου κυρίως, αλλά και του 14ου, αναίρεσαν στην πράξη και στα χαρτιά αυτές τις αποφάσεις; Οτι το επίπεδο αμφισβήτησής του έφτασε μέχρι το κοινό πόρισμα, το Συνασπισμό και την κυβέρνηση Τζανετάκη;

Παραπέρα, δεν μπαίνει καν στον κόπο, να απολογηθεί στην εργατική τάξη τουλάχιστον, για το πόσο και αν τη βοήθησε να φτάσει, να προσεγγίσει την εξουσία, πράγμα που άλλωστε είναι και ο σκοπός ύπαρξης ενός ΚΚ αναφέρεται στον Οπορτουνισμό, λες και είναι κάτι έξω απ' το Κόμμα, λες και δεν υπάρχει μέσα σ' αυτό.

Δε μιλά για την ιδεολογική πάλη που γινόταν, γίνεται και θα γίνεται στο εργατικό κίνημα και κατ' επέκταση στο κομμουνιστικό κίνημα.

Σαν, να μην ήταν σχεδόν οι ίδιοι σ/φοι στην ΚΕ, που ψήφιζαν όλα αυτά τα χρόνια τις αποφάσεις που έφεραν το Κόμμα σε οπορτουνιστική πολιτική και σε δύο διασπάσεις.

Το ίδιο το κείμενο είναι γεμάτο από ασάφειες και αντιφάσεις.

Στην αρχή αναδείχνει με έμφαση μια σειρά από υπαρκτές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συνέπειες που όμως και πριν υπήρχαν και οξύνονταν.

Αναφέρει για δύο κύκλους χωρών, τις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές και τις άλλες χωρίς να διευκρινίζει πού ανήκει η Ελλάδα.

Αν εννοεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται "στις άλλες" τότε μιλάμε για μια "τριτοκοσμική χώρα".

Αναγνωρίζει τη βασική αντίθεση του Καπιταλισμού που είναι κεφάλαιο - εργασία, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για την κυρίαρχη, Μονοπώλια - Λαός, όπως έβαζε το 10ο, χωρίς να εξηγεί γιατί.

Αντί γι' αυτό αναφέρεται στην αντίθεση ιμπεριαλισμού - εξαρτημένων και καταπιεσμένων λαών σαν να πρόκειται να αγνοήσουμε το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης και να μιλήσουμε για ταυτόχρονη παγκόσμια επανάσταση.

Λέει, ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, αλλά παρακάτω σε ενδιάμεση εξαρτημένη και υποδεέστερη θέση. Δέχεται ότι εντάθηκε η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, αλλά απασχολείται και από το γεγονός ότι συρρικνώνεται η παραγωγική βάση της χώρας.

Στην ταξική σύνθεση αναφέρει μείωση εργοστασιακού προλεταριάτου και αύξηση αλλοδαπών εργατών, χωρίς να λέει πού απασχολούνται αυτοί και αν αυτό έχει σχέση με τη μείωση των ντόπιων εργοστασιακών εργατών.

Ετσι, μέσα απ' αυτές τις ασάφειες και τις αντιφάσεις, δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει τελικά ποιο είναι το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα και ποια η ταξική διάρθρωσή του.

Στη συνέχεια, και ενώ σωστά αναγνωρίζει ότι το λύσιμο της βασικής αντίθεσης θα γίνει με Σοσιαλιστική Επανάσταση, παρεμβάλλει ξαφνικά και το "Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό μέτωπο".

Φτάνει, δηλαδή, στην ουσία του κειμένου, στην "αιώνια δικαιολογία" της ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα, πρόβλημα υπαρκτό μεν, αλλά, για να λυθεί και όχι για να δικαιολογούμε τις επιλογές μας.

Από πού, πώς και γιατί ένα τέτοιο μέτωπο θα ωριμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα, δεν αναφέρεται. Ενα μέτωπο που είναι κάτι σαν την "πραγματική αλλαγή" (11ο), "αλλαγή με κατεύθυνση το Σοσιαλισμό" (12ο), "προοδευτικός εκσυγχρονισμός" (13ο) "ανάπτυξη νέου τύπου" (14ο), που όμως έχει ντυθεί περίτεχνα με μια "αριστερή" φρασεολογία.

Σαν πρώτη δυσκολία, που οδηγεί στη συγκρότηση του μετώπου, ουσιαστικά εννοεί την ίδια την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού.

Απ' την αρχή ξεκαθαρίζει ότι είναι ο μόνος δρόμος, αλλά μόνο "για την απόσπαση ουσιαστικών και βιωσίμων κατακτήσεων".

Τόσα χρόνια μιλάμε για 5 κόμματα 2 πολιτικές, όμως αναφέρει ότι υπάρχουν κόμματα που μπορούμε να συνεργαστούμε στη βάση της αντίθεσης με τον ιμπεριαλισμό και θα τα κρίνουμε κιόλας και στην πράξη όχι μόνο στα λόγια, λες και υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν τέτοια. Οσο για τις προγραμματικές κατευθύνσεις και τους στόχους πάλης, τι να πει κανείς. Απ' τη μια λέει ότι δεν μπορεί να αποτελούν πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης του συστήματος και απ' την άλλη το μέτωπο θα παλεύει μεταξύ άλλων για:

- "Ενα πλαίσιο παραγωγικής ανάπτυξης, σε αντίθεση με τις επιλογές της Ε Ε και την ασυδοσία του κεφαλαίου", λες και είναι δυνατό να γίνει αυτό στον καπιταλισμό. Παρακάτω αναφέρεται η συνήθης αναπτυξιολογία για δημόσιο χαρακτήρα επιχειρήσεων ΚΩ και στρατηγικής σημασίας βιομηχανιών, κρατικών τραπεζών κλπ., για δημόσιους φορείς κατά κλάδο. Η αποτυχία αυτών των θέσεων δεν έγκειται μόνο στη διαχειριστική λογική τους, αλλά και το ότι ακόμα και σαν τέτοιες (ρεφορμιστικές δηλαδή) είναι ανέφικτες στα πλαίσια του ΚΜΚ.- "Υπαγωγή όλων των βασικών υπηρεσιών της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας στο δημόσιο τομέα", παραγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους στο ΚΜΚ.

- "Σύνταγμα που θεσμοθετεί την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της πατρίδας, την ενίσχυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στους χώρους εργασίας". Η ύπαρξη και ανάπτυξη του πολιτικού συστήματος όμως δεν είναι θεσμικό ζήτημα, αλλά έχει να κάνει με την πολιτική εξουσία που είναι δικτατορία των μονοπωλίων.

- "Δράση που στοχεύει στην αντιμετώπιση του εκρηκτικού προβλήματος της ανεργίας", πράγμα λυμένο για το αν αντιμετωπίζεται ή όχι σ' αυτό το σύστημα, απ' την εποχή που ο Μαρξ έγραψε το "Κεφάλαιο".

Στη συνέχεια ομολογεί την κεντρική ιδέα του μετώπου το οποίο "παλεύει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της λαϊκής πλειοψηφίας, να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία". Ωστε, λοιπόν, η απόσπαση της κυβερνητικής εξουσίας ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα!!!

Αν αυτό δεν είναι σπρώξιμο της πάλης της ΕΤ και του Κόμματος στον κοινοβουλευτισμό τότε τι είναι;

Αν όλα αυτά δε δυναμώνουν τον οπορτουνισμό και τον ρεφορμισμό, τότε τι τα συντηρεί τόσα χρόνια, φτάνοντας στο σημείο να έχουν το πάνω χέρι στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα;

Παρακάτω προσπαθεί να κατοχυρώσει την αυτοτέλεια του Κόμματος στο μέτωπο προπαγανδίζοντας, το Κόμμα, το πρόγραμμά του, που θα είναι όμως ποιο; Η συγκρότηση του Α-Α-Δ μετώπου, η απόσπαση της κυβερνητικής εξουσίας; Η μήπως ο Σοσιαλισμός; Και αν ναι, τι χρειάζεται η συγκρότηση του μετώπου για να τον προπαγανδίσει;

Αλλά ποιο πρόγραμμα για το Σοσιαλισμό; Αυτό το πλαίσιο των ήπιων και αποδεκτών γενικά λεκτικών όρων που κάνουν το Σοσιαλισμό ένα μακρινό όραμα για κάποιους επίσης μακρινούς απογόνους μας; Ακόμα και αυτή η εντός εισαγωγικών αναφορά στη δικτατορία του προλεταριάτου που μετατρέπεται σε κάποιον αόριστο επιστημονικό όρο, απονευρώνεται και στερείται της ουσίας της που είναι:

- το πάρσιμο και η διατήρηση της εξουσίας με ένοπλο αγώνα.

- το τσάκισμα της κρατικής μηχανής με βίαιο τρόπο,

- η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης που ασκείται με όργανα τύπου Σοβιέτ,

- η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και της Βουλής σαν θεσμών ταυτισμένων με τη δικτατορία της αστικής τάξης,

- το ξεχώρισμα του δημοκρατισμού της ΕΤ απ' τη δήθεν δημοκρατία γενικά που επικαλούνται οι οπορτουνιστές.

Ακόμα και στο ζήτημα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής το κείμενο παραθέτει την "κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής".

Βάφτισε λοιπόν η ΚΕ το κρέας ψάρι και πάει για νηστεία.

Ομως, το μόνο που θα καταφέρει είναι "ο κόσμος να το 'χει βούκινο και μεις κρυφό καμάρι".

Αν αυτό το σχέδιο προγράμματος υιοθετηθεί απ' το Συνέδριο και γίνει πρόγραμμα του Κόμματος το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να απομακρύνουμε όλο και πιο πολύ το κόμμα και την εργατική τάξη απ' την ιστορική τους αποστολή, δηλαδή το πάρσιμο και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και το πέρασμα στην Κομμουνιστική Κοινωνία απελευθερώνοντας την ανθρωπότητα απ' την Καπιταλιστική Βαρβαρότητα.

ΚΑΤΣΙΦΗΣ ΝΙΚΟΣ

Καλλιθέα, ΚΟΒ Οικοδόμων

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο δύσκολα καθήκοντα για το Κόμμα μας σήμερα, είναι η προσπάθειά του να προσαρμόσει το πρόγραμμα στρατηγικής του στις νέες συνθήκες.

Σήμερα που ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η διάρθρωση της εργατικής τάξης δίνει πολύτιμα στοιχεία για τις αλλαγές και αυτό είναι το δύσκολο. Ακριβώς εδώ είναι και το ζητούμενο, να προσαρμοστούμε στη διακήρυξη προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε.

Βεβαίως η συζήτηση έχει ανοίξει. Θα βοηθήσει να βγει το πιο σωστό ντοκουμέντο για την πιο πέρα επεξεργασία του προγράμματος δράσης και στρατηγικής του Κόμματος. Ομως ορισμένες απόψεις συντρόφων αποπροσανατολίζουν και δίνουν τροφή στους αστούς να ουρλιάζουν και να χτυπούν όλο το κίνημα.

Για μας το κύριο ζήτημα είναι να μελετήσουμε τα ντοκουμέντα των κλασικών φιλοσόφων και θα βρούμε απαντήσεις στον προβληματισμό μας, να απαλλαγούμε από ανωφελείς αναζητήσεις. Η δύναμη των κομμουνιστών είναι η διαρκής συμβολή, μελέτη στον επιστημονικό εξοπλισμό τους και οι αναγκαίες βελτιώσεις στην καθημερινή δράση τους.

Μελετώντας τη διάρθρωση της εργατικής τάξης στη χώρα μας και τις αλλαγές που γίνονται, επιβάλλουν περισσότερη γνώση των προβλημάτων και του χώρου εργασίας στα κομματικά στελέχη και εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας, οι αναζητήσεις μας, αύξηση του ειδικού βάρους, οι γνώμες και οι κρίσεις των λαϊκών ανθρώπων είναι πολύτιμες.

Η λαϊκή συσπείρωση αντίβαρο στη νέα τάξη πραγμάτων.

Ομως χρειάζεται ρεαλισμός, μελέτη στην ιστορική πορεία του εργατικού κινήματος και των αγώνων του ενάντια στους εκμεταλλευτές τους και όχι αναζητήσεις στο Καταστατικό και στη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά κάθε φορά στον αδύνατο κρίκο των κεφαλαιοκρατών και κάτω από τη δύναμη της πάλης της εργατικής τάξης. Ολες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης είναι καρπός της πάλης της ταξικής, κόντρα στο "ρεαλισμό" που κηρύττουν οι δυνάμεις της υποταγής στους καπιταλιστές.

Σημαντική συμβολή στο οπλοστάσιο του επαναστατικού εργατικού κινήματος για ζητήματα του ταξικού αγώνα, αλλά και στις διαδικασίες του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, είναι να εμβαθύνουμε τη μελέτη μας στη μαρξιστικολενινιστική θεωρία και στην επιστημονική ανάλυση της κοινωνικοταξικής πραγματικότητας, για να χαράξει την επαναστατική στρατηγική και τεχνική για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Οι ασάφειες και οι παλινωδίες είναι επικίνδυνες χωρίς στρατηγική και τακτική, χωρίς στόχους στις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες ώστε να αναπτυχθούν οι συμμαχίες και να προωθηθούν εκείνες οι δυνάμεις για τα συμφέροντα της χώρας, όσο και να γκρινιάζουμε, αν δε διδαχθούμε από την ιστορία και τη μαρξιστική διδασκαλία, δε θα πάμε καλά.

Το Καταστατικό είναι το αγκωνάρι του Κόμματος. Είναι το επαναστατικό συμβόλαιο που συνάπτει ο κομμουνιστής με το κόμμα του.

Το μέτωπο των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων είναι μονόδρομος. Θα 'θελα εδώ να υπογραμμίσω ότι χωρίς την αρχή της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, καθημερινά θα πολλαπλασιάζονται οι αντιλήψεις στην πρακτική στην κατεύθυνση προς το φιλελευθερισμό και θα είναι πιο εύκολο στους αστούς να μας σπρώχνουν στο συμβιβασμό, στον οπορτουνισμό. Ας κλείσουμε τ' αυτιά μας στις σειρήνες των οπορτουνιστών, στις νουθεσίες και στις διαβολές του αστικού Τύπου και στις κλάψες των μικροαστών. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η 78χρονη πείρα του Κόμματός μας, δείχνει ότι χάρη σ' αυτό το Καταστατικό διατηρήθηκε το ΚΚΕ, η ύπαρξή του, η δυναμική του και η δράση του, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Οι παραβιάσεις κάθε φορά του Καταστατικού έκαναν ζημιά.

Συνεπώς χρειάζεται το κόμμα μας συντρόφους κομμουνιστές με ήθος, κομματικότητα, με εργατική και εργασιακή συνείδηση, με προσφορά και πειθαρχία, που να πονά και να βοηθά ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το Κόμμα.

Σύντροφοι, καιρός να βγούμε από το τούνελ της αναζήτησης μέσα από το Καταστατικό. Δίχως πολιτική λύση πρόγραμμα φιλολαϊκό - ριζοσπαστικό, με δουλιά και αυταπάρνηση, δε θα έχει ελπίδα επιτυχίας να πάμε μπροστά. Διαφορετικά η εναλλακτική λύση που βάζει το Πρόγραμμα του Κόμματος για τη συγκρότηση του παλλαϊκού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, δε θα μπορέσει να καρποφορήσει.

Η πρόκληση σήμερα και αύριο είναι ο παραδειγματισμός στη ζωή και να αφιερωθούμε στον αγώνα του λαού μας, για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο.

Προτάσεις

Οι αντιπρόσωποι να εκλέγονται από τη συνέλευση της ΚΟΒ και με μια σύντομη εισηγητική αναφορά στις συνδιασκέψεις να γνωρίζουν τον σύντροφο στα Σώματα που θα πάρει μέρος. Να μη γίνονται προτάσεις από τα πάνω.

Να παραμείνει η αρχή στο Καταστατικό η δικτατορία του προλεταριάτου (στη δικτατορία των μονοπωλίων).

Να είναι ανακλητές οι θέσεις και τα αξιώματα.

Να ανανεώνονται το 15% των μελών της ΚΕ από Συνέδριο σε Συνέδριο, καθώς και στα άλλα όργανα.

ΑΡΤΕΜΗΣ ΜΑΣΜΑΝΙΔΗΣ

ΚΟΒ Προσφυγικών/Πάτρα

Απόψεις και γνώμες για το Πρόγραμμα

Το Σχέδιο Προγράμματος το μελέτησα προσεκτικά και κατά την ταπεινή μου γνώμη το βρίσκω σωστό στη βάση του.

Ωστόσο, θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου σε ορισμένα σημεία που θα παραθέσω πιο κάτω.

Στο άρθρο 19 του Προγράμματος, λέει ότι "στη χώρα μας υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό". Πού στηρίζεται αυτή η άποψη;

Εφόσον καθυστερούν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες σήμερα, πρέπει σοβαρά να λάβουμε υπόψη αυτή την κατάσταση και σε επιστημονική βάση να γίνει σοβαρή και διεξοδική μελέτη και να διατυπωθεί πιο ξεκάθαρα αυτή η θέση.

Εάν λάβουμε υπόψη τη διεθνή κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, την οριακή συρρίκνωση και διάλυση πολλών ΚΚ, που τρομοκρατημένα άλλαξαν τον τίτλο τους και έκαναν 180 μοιρών στροφή στη μαρξιστική θεωρία τους (και δω κάνω μια παρένθεση για τη θαρραλέα και λαμπικαρισμένη θέση του ΚΚΕ που στάθηκε στο ύψος του, πιστό στις αρχές του μαρξισμού και του προλεταριακού διεθνισμού) γίνεται φανερό ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες.

Ποιες είναι οι υποκειμενικές συνθήκες στην Ελλάδα;

Η σημερινή κοινωνία στη χώρα μας χαρακτηρίζεται από σοβαρές αλλαγές και ανακατατάξεις.

Με την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και το ξεπούλημα των επιχειρήσεων, η εργατική τάξη αλλοιώνεται, αδυνατίζει και συρρικνώνεται. Κάτω απ' αυτή την ασφυκτική πίεση σημαντικός αριθμός εργατών αναγκάζεται να αλλάξει επάγγελμα.

Η νεολαία αποπροσανατολίζεται από την πολιτική ζωή και πάλη, διαβρώνεται ηθικο-πολιτικά και φανατικοποιείται σε κάθε λογής εκδηλώσεις, ντίσκο, ποδόσφαιρο κλπ., σε τέτοιο βαθμό που τους καθιστούν αδιάφορους, απαθείς και αναποφάσιστους. Και η αγροτιά ως ο κύριος σύμμαχος της εργατικής τάξης σήμερα βρίσκεται διασπασμένη.

Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι πρέπει να σταυρώσουμε τα χέρια μας. Εδώ πρέπει να προηγηθεί ένα πλατύ μέτωπο πάλης και διεκδίκησης, καθημερινός αγώνας, ώστε να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τις πλατιές μάζες στο πνεύμα της αλλαγής, σε συνδυασμό με την άνοδο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και σε στενή συνεργασία και αλληλεγγύη όλων των κομμάτων, που είναι ο βασικός παράγοντας στην εκπλήρωση αυτού του διεθνιστικού καθήκοντος.

Τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για ωρίμανση των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων.

Σχετικά με τον προλεταριακό διεθνισμό και ανταλλαγή γνωμών και πείρας που έκαναν τα κόμματα στο παρελθόν, κατά τη γνώμη μου, δε γίνονταν σε αμοιβαία βάση σαν ίσος προς ίσον, αλλά διέπονταν από έναν υπερβάλλοντα ζήλο προς το μεγάλο κόμμα, επικρατούσε η γνώμη ότι εφόσον το λέει αυτό το κόμμα άρα είναι σωστό. Παίρνονταν αποφάσεις άκριτης αποδοχής, χωρίς να γίνεται βαθιά μελέτη για την ορθότητα των αποφάσεων αυτών, σαν αποτέλεσμα είχε το Κομμουνιστικό Κίνημα οδυνηρές συνέπειες κλπ.

Αυτό φάνηκε και επί Χρουστσόφ και ιδιαίτερα στην περίοδο της περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Μέχρι τελευταία στιγμή, στο όνομα τάχα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, ανέχονταν όλα τα κόμματα άκριτα την κατάσταση αυτή, πράγμα που ανενόχλητα έδινε τη δυνατότητα στον Ιούδα Γκορμπατσόφ να πραγματοποιεί την προδοσία του. Από δω απορρέει και η απώλεια εμπιστοσύνης και κύρους από τα άλλα κόμματα προς το ΚΚΣΕ σήμερα.

Λίγα λόγια για τον καπιταλισμό

Στο άρθρο 9 γράφει: "Υποχρεωτική εφαρμογή των αποφάσεων των ανωτέρων οργάνων κλπ." και παρακάτω: "Οσοι διαφωνούν υποχρεωτικά εφαρμόζουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας". Καμιά αντίρρηση.

Ωστόσο, αν μελετήσουμε το παρελθόν, θα δούμε ότι κάποτε και οι μειοψηφίες και μεμονωμένοι σύντροφοι έχουν ορθές απόψεις. Αυτό φάνηκε και με την ίδρυση του Συνασπισμού και στον καιρό της περεστρόικα.

Γι' αυτό, σωστό είναι να διατυπωθεί η θέση: "Υστερα από προσεκτική συζήτηση και μελέτη, της καλοπροαίρετης ορθότητας των επιχειρημάτων της μειοψηφίας" να λαμβάνεται η απόφαση.

Στο άρθρο 50: "Διαγραφή του μέλους του Κόμματος κλπ.", να διευκρινιστεί: Δεν μπορεί να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι έναν σ. που συνειδητά δεν εκπληρώνει τις θέσεις του Κόμματος, με έναν παλαίμαχο και αφοσιωμένο σύντροφο, που όλη του τη ζωή την ανάλωσε μέσα στο κόμμα του και σήμερα υπερήλικα, ανήμπορο, είτε κατάκοιτο και άρρωστο να κάθεται στο σπίτι του και να "αποχωρεί".

Γι' αυτούς τους σ. τέτοια διαγραφή είτε αποχώρηση, έστω και καλοπροαίρετη, σημαίνει προσβολή. Γνώμη μου είναι να διατηρούν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ σε όλη τους τη ζωή και να θεωρούνται επίτιμα μέλη του Κόμματος, άσχετα αν δε ζουν την κομματική ζωή.

ΝΤΑΜΠΙΚΗΣ ΝΙΚΟΣ

Λάρισα