Το 2007 βγαίνει, αφήνοντας πίσω του έξι ακόμα μέτριες έως και κακές ταινίες! Ο,τι και να ευχηθούμε, ο καινούριος χρόνος, δυστυχώς, δεν προμηνύεται καλύτερος! Ο κόσμος, και ο κινηματογράφος κατ' ακολουθία, δεν αλλάζουν με ευχές! Αν θέλουμε καλύτερο κόσμο, καλύτερο κινηματογράφο, τότε..

Στη ...δουλιά μας τώρα! Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «American Gangster», χωρίς να είναι ο κινηματογράφος που απαντάει στις σημερινές απαιτήσεις της κοινωνίας, είναι αρκετά αποκαλυπτική. Αφού, έστω και πλαγίως, μας ...εισάγει στο επικερδές εμπόριο των ναρκωτικών! «Το Αεροπλανάκι που μου Χάρισε ο πατέρας Μου», του Σένρικ Καν, είναι όπως ακούγεται ο τίτλος του. Μια τρυφερή ταινία για παιδιά - και όχι μόνον!

Η «Μελωδία της Καρδιάς», του Κρίστεν Σέρινταν, είναι ένα «κλασικό» ερωτικό μελό! Η «Δουλιά για Αντρες», του Αλέξι Σαλμενπέρα, ακολουθεί την προηγούμενη ταινία, προς το κυνικότερο!

«Ο Νταν Εφαγε Κόλλημα», του Πίτερ Χέτζις, πρέπει να φάει κόλλημα από τους φίλους του κινηματογράφου! Πρόκειται για χαζή, παλαιομοδίτικη «κωμωδία»! Το καρτούν των Σερζ Ελισάλντ και Γκρέγκουαρ Σολοτσρέφ, «Γιου, Ο Μονόκερως» απευθύνεται σε παιδιά με καλό, αλλά «άγριο» κατά διαστήματα, σχέδιο!

Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτμπορεί να θεωρηθεί η ταινία της εβδομάδας όχι, δυστυχώς, γι' αυτά που λέει, αλλά για τα άλλα που θα μπορούσε να πει και τα απέκρυψε! Αναφέρεται, υποτίθεται, σε μια πραγματική ιστορία, αλλά με φτιαχτό μυθοπλαστικό τρόπο, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί όλες οι άγριες γωνίες της πραγματικής ζωής! Στη θέση της στεγνής αλήθειας έχουμε μια ακόμα «αντικειμενική» και «χαριτωμένη» προσωπογραφία!

Μιλάμε για έναν από τους πιο γνωστούς και τρομερούς εμπόρους σκληρών ναρκωτικών της δεκαετίας του 1970. Τον άνθρωπο που έφερνε τα σκληρά ναρκωτικά από τις φυτείες του Νότιου Βιετνάμ μέσα στα φέρετρα των Αμερικανών φαντάρων που έφταναν κατά χιλιάδες πίσω στην πατρίδα! Μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε αναλάβει, σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, την τροφοδοσία του Χάρλεμ με ηρωίνη και κοκαΐνη! Μιλάμε, τέλος, για τον άνθρωπο που δε δίσταζε να πυροβολήσει στο κούτελο όποιον έφερνε αντιρρήσεις!

Οι παραγωγοί της ταινίας, ενώ είχαν στα χέρια τους τρομερό υλικό, υλικό με πολιτικές, κοινωνικές, προεκτάσεις, υλικό με τρομερά δραματουργικά στοιχεία, υλικό τέλος πάντων που τους έδινε τη δυνατότητα να φτιάξουν μια ταινία - σταθμό, προτίμησαν να κρατήσουν... αποστάσεις. Δημιούργησαν ένα σχεδόν φιλικό ήρωα, τον Φρανκ Λούκας, που παρ' όλα τα εγκλήματά του, βγαίνει σχεδόν συμπαθής! Και βγαίνει σχεδόν συμπαθής, γιατί ο φακός αρνείται να καταγράψει την αλήθεια. Την αντικειμενική αλήθεια! Τα χιλιάδες πτώματα του δυστυχισμένου Χάρλεμ. Τα εκατομμύρια άδειες φλέβες των άνεργων μαύρων! Την πολιτική, δικαστική, αστυνομική, διαπλοκή. Αντίθετα, ετούτος είναι όμορφος, ερωτευμένος, τρυφερός! Και αγαπάει με πάθος τη μητέρα του!

Αλλά ποιος ήταν ο Φρανκ Λούκας; Ηταν ο έγχρωμος οδηγός, ενός άλλου έγχρωμου νονού. Πεθαίνοντας το αφεντικό του αναλαμβάνει εκείνος την επιχείρηση. Την οποία και διευρύνει! Δική του ιδέα ήταν τα φέρετρα! Δική του ιδέα ήταν να πουλάει φθηνή και ανόθευτη κοκαΐνη στους άνεργους μαύρους. Φθηνή και ανόθευτη για να διευρυνθεί η αγορά. Για να μη μείνει κανένας «καθαρός» στο Χάρλεμ. Δική του ιδέα ήταν, επίσης, να μοιράζει γαλοπούλες τα Χριστούγεννα στους πελάτες του! (Αυτό κάτι μου θυμίζει με κάποιους δικούς μας «ευεργέτες»).

Απέναντι σε αυτόν τον Γκάνγκστερ (Gangster) οι δημιουργοί της ταινίας τοποθετούν ένα άλλο υπαρκτό πρόσωπο. Τον «ακέραιο» κυνηγό κακοποιών, τον Ρίτσι Ρόμπερτς. Τελικός νικητής ο άνθρωπος του νόμου! Βέβαια, αυτή η «νίκη» είχε κάποιες απώλειες, είχε ένα ηθικό, για την πολιτεία και την αστυνομία, κόστος! Ο Λούκας συνεργάστηκε. Εδωσε ονόματα. Παράλληλα πήρε όλες τις απολαβές του νόμου. Μετρίασε στο ελάχιστο την ποινή του. (Σήμερα ζει ελεύθερος - και πλούσιος. Ο αστυνομικός παραιτήθηκε από την υπηρεσία του και εργάζεται σαν ελεύθερος δικηγόρος).

Η συνδιαλλαγή του Gangster με την αστυνομία, συνεχίστηκε, φαίνεται, και με τους δημιουργούς της ταινίας, οι οποίοι ομολογούν, ότι ο Λούκας τους βοήθησε (μαζί και ο αστυνομικός) στη συγγραφή του σεναρίου, στη σκηνοθεσία, στην ερμηνεία των ηθοποιών! Αντιλαμβάνεστε, υποθέτω, πως έχουμε να κάνουμε με σημαδεμένη ιστορία!

Αυτή, λοιπόν, είναι η... ατυχία της ταινίας! Οι δημιουργοί της αντί να δούνε το ζήτημα από την πλευρά των θυμάτων, το είδαν από την πλευρά των θυτών! Αντί να τους απασχολούσε το είδος της κοινωνίας που γεννάει τέτοια φαινόμενα, τους απασχόλησε η «περίπτωση». Αυτό υποχρεώνει το θεατή να αναποδογυρίσει εκείνος τα πράγματα. Να βλέπει την ταινία και να κοιτάζει πίσω από την οθόνη. Εκεί που κρύβεται ο μηχανισμός, ας πούμε, που βοήθησε τη μεταφορά των ναρκωτικών μέσα στα φέρετρα, και τον οποίο δεν καταδείχνει η ταινία. Πόσο βαθιά θα πρέπει να ήταν η διαπλοκή, για να λειτουργήσει μια τέτοια επιχείρηση; Ποιοι «στρατηγοί», ποια CIA θα πρέπει να «λαδώθηκε». (Εδώ καλό θα είναι, έστω και σε μικρογραφία, να γίνουν συσχετισμοί με τα Ζωνιανά και να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα).

Ο θεατής, επίσης, θα πρέπει να δει τη συσχέτιση του κάθε είδους εμπορίου με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ναρκωτικά, πορνεία, εμπόριο όπλων. Θα πρέπει να δει τι είδους καθεστώτα υπερασπίζεται η επιτιθέμενη Αμερική. Θα πρέπει να δει την ομοιότητα της απελπισίας των Αμερικανών φαντάρων με την απελπισία των άνεργων, αναλφάβητων και πεινασμένων μαύρων. Των πελατών των εμπόρων ναρκωτικών! Θα πρέπει να δει τα Χάρλεμ του κόσμου, που στέκονται με ανοιχτό το στόμα έτοιμα να καταπιούνε κάθε λογής «φάρμακα», για να μετριάσουν την απελπισία και το φόβο τους! Θα πρέπει να δει τον κύριο υπεύθυνο αυτής της τραγωδίας. Το κέρδος! Τη θεότητα, τη φιλοσοφία του καπιταλισμού!

Αν, λοιπόν, είστε διατεθειμένοι να δείτε την ταινία μέσα από τα δικά σας γυαλιά, τότε ο «Αμερικανός Γκάνγκστερ» δίνει πολλές αφορμές. Εστω και χωρίς να το θέλει αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που εργάζονται πίσω από τα ναρκωτικά. Τα οποία, μαζί με το χρήμα, αποφέρουν ποικίλα άλλα οφέλη! Και με αυτή την έννοια είναι χρήσιμη η ταινία!

Παίζουν: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ράσελ Κρόου, Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, Τζος Μπρόλιν, Αρμα Ασάντε, Τσιουετέλ Ιτζαϊφόρ.

Οσο διαρκούσε η ταινία, στο μυαλό μου γύριζε το οξύ πρόβλημα της ...μεγάλης Σκανδιναβίας (συμπεριλαμβάνεται και η Φινλανδία). Οι κοινωνίες αυτής της περιοχής κάποτε γνώρισαν έναν αναπτυγμένο καπιταλισμό, ο οποίος τους φόρτωσε, ανάμεσα στα άλλα, και ψυχολογικά αδιέξοδα! Στη ζωή τους, αλλά και στην τέχνη τους, βοηθούντος και του καιρού, βασιλεύει, μάλλον, το μαύρο. Σου δίνουν την εντύπωση πως ζούνε χωρίς ελπίδα! Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Γιατί, αυτός ο αναπτυγμένος καπιταλισμός έχει υποχωρήσει. Η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια έχουν δώσει τη θέση τους στην πρόσκαιρη «ευημερία» που γνώρισαν! Ο χώρες αυτές, με την ένταξή τους και στην ΕΕ, έχουν πια, γίνει Νότος!

Η ταινία «Δουλιά Για Αντρες», με πικρό χιούμορ, προσπαθεί να μεταφέρει στην οθόνη το σημερινό Βορρά (ο οποίος, όπως είπαμε, είναι, πια, Νότος). Ενας άνεργος άντρας, θέλοντας να κρατήσει το επίπεδο ζωής που είχε όταν εργαζότανε, και για να μη λείψει τίποτα από την οικογένειά του, και αφού υπάρχει ανεργία και όποιες απόπειρες έκανε για να βρει δουλιά απέτυχαν, αναγκάζεται να γίνει, κρυφά από την οικογένειά του βέβαια, στην αρχή συνοδός κυριών και στη συνέχεια πληρωμένος εραστής!

Η διπλή αυτή κρυφή ζωή γεννάει νέα προβλήματα. Το πρώτο είναι εσωτερικό του. Ανακαλύπτει ότι, τελικά, δεν είναι όλες οι δουλιές, δουλιά! Κάποιες από αυτές, και αυτή που κάνει σήμερα, δεν είναι δουλιά, είναι δουλεία! Και αυτό τον υποβιβάζει και τον πληγώνει! Στη συνέχεια, αυτή η «κρυφή» ζωή διαλύει την οικογένειά του. Την οικογένεια, για την οποία έφτασε μέχρι τη δουλεία!

Ολα τα παραπάνω, δυστυχώς, τόσο από το αχαμνό σενάριο όσο και από την άνευρη σκηνοθεσία, βγαίνουν, σχεδόν, με το τσιγκέλι! Η ταινία δε σε παθιάζει. Δε σου φέρνει ούτε πίκρα ούτε γέλιο. Με άλλα λόγια, ενώ συμβαίνουν σοβαρά πράγματα στην οθόνη, πολύ λίγα από αυτά κατεβαίνουν κάτω. Κρίμα!

Παίζουν: Τόμι Κορπέλα, Τζάνι Βαλάνεν, Μαρία Χάισκακεν, Σταν Σάανιλα.

Ενας αφοσιωμένος στις 3 κόρες του χήρος, τις οποίες μεγαλώνει μόνος, ξαφνικά και τυχαία συναντάει τη γυναίκα της ζωής του. Ατυχία του, όμως! Η γυναίκα αυτή είναι η φιλενάδα του αδερφού του! Στην αρχή ο χήρος έχει κάποιες αναστολές, έτσι για την τιμή των όπλων, για να μην σοκαριστεί η συντηρητική Αμερική. Στη συνέχεια, αφού κρατηθούν όλα τα συντηρητικά προσχήματα, για να μην χαλάσει το τρίπτυχο, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας, και όχι αυτός του αδερφού, με τη βοήθεια και των τριών κοριτσιών, θριαμβεύει!

Αυτό είναι το στόρι της ταινίας! Αν σας ενδιαφέρει, τραβάτε να δείτε την ταινία. Αν δε σας ενδιαφέρει, όπως επιβάλλεται, αγνοήστε την! Το επίπλαστο, το ψεύτικο, το φτιαχτό είναι για τα αμερικανάκια. Εμείς έχουμε σοβαρότερες ασχολίες!

Α, να μην το ξεχάσω! Η ταινία ισχυρίζεται ότι είναι κωμωδία! Για την ακρίβεια ερωτική κομεντί! Και αυτό μην το πάρετε τοις μετρητοίς!

Αυτή, λοιπόν, η ταινία, πώς αλλιώς να την πω, ερμηνεύεται, αν είναι δυνατόν, αρκετά καλά! Και διαθέτει ένα ακόμα «επίτευγμα». Ενώ στριμώχνει στο κάδρο της πολλούς ήρωες μαζί, αυτοί καταφέρνουν να φαίνονται όλοι σε εγρήγορση. Ο καθένας μοιάζει για πρωταγωνιστής! Και αυτό δείχνει ότι η «ομάδα» έχει εργαστεί! Κρίμα τόσος κόπος και τόσα ταλέντα!

Παίζουν: Στιβ Καρέλ, Ζιλιέτ Μπινός, Ντέιν Κουκ, Νταϊάν Ουίστ, Eμελι Μπλαντ, Τζο Μαχόνι.

Οσο τα καρτούν θα κρατάνε πεισματικά την παλαιομοδίτικη, και πολλές φορές αντιδραστική θεματολογία τους, βασιλείς, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, κάστρα, ιππότες κ.λπ., τόσο ο σημερινός κόσμος θα τους γυρίζει την πλάτη - και καλά θα κάνει! Δε φτάνει το καλό σκίτσο, για να γίνει αποδεκτό ένα έργο. Και το περιεχόμενο μετράει!

H Μόνα ορφανή από μάνα και πατέρα, μένει σε ένα κάστρο. Μαζί της μένουν δυο υποχθόνιοι χαρακτήρες, ο Γκούμι και η Αυτού Μεγαλειότης του. Κοντά της θα τρέξει η Γιου, η μονόκερως, που θα της συμπαρασταθεί! Η Γιου σιγά - σιγά θα γίνει και μάνα και αδελφή, έμπιστη και αχώριστη φίλη. Η ζωή για τη Μόνα θα γίνει ξαφνικά παράδεισος! Μέχρι που στη ζωή της θα μπει ο Κούλκα, ένας ονειροπόλος μουσικός.

Εντάξει! Τρυφερό, αλλά γλυκανάλατο και ξεπερασμένο! Και με ένα σκίτσο, το οποίο στιγμές - στιγμές, τις περισσότερες στιγμές δηλαδή, είναι «άγριο». (Σκούρα χρώματα, απειλητικές φυσιογνωμίες, «απότομες» κινήσεις, απειλητική μουσική).