Αν δε γνωρίζεις τον πρωταγωνιστή (Νάνι Μορέτι), ο οποίος είναι και πολύ πετυχημένος σκηνοθέτης, και τη... φιλοσοφία του, και βρεθείς αθώος και απληροφόρητος απέναντι από το «Ηρεμο χάος» θα νιώσεις, τουλάχιστον μέχρι τη μέση της ταινίας, αρκετά άβολα. Αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη είναι τετριμμένα και αδιάφορα. Ομως, κάτι... εσωτερικότερο σε κρατάει στο κάθισμά σου. Το υπόγειο χιούμορ της ταινίας, τελικά, σε κατακτά (σιγά σιγά). Με το τέλος της ταινίας, θα της έχεις παραδοθεί ολοκληρωτικά. Το «Ηρεμο Χάος», δεν είναι μια μεγάλη βιομηχανική ταινία. Είναι μια μικρή χειροποίητη ταινία. Μια μικρή «χειροποίητη» ταινία, γεμάτη, όμως, από τρυφερότητα και αισιοδοξία. Ενας σαραντάχρονος πολύ καλών...