Η «Ελεγεία Ενός Ερωτα» είναι γεμάτη «όμορφες» παγίδες. Διαθέτει θαυμάσια ατμόσφαιρα. Εξαιρετικούς φωτισμούς, άψογους χώρους - ντεκόρ, πολύ καλή φωτογραφία. Αλλά και προσεγμένους ήχους. Και πάνω απ' όλα πολύ όμορφη και λειτουργική μουσική! Μουσική, κυρίως πιάνο, που σε πάει στον «παράδεισο». Αλλά και πολύ ενδιαφέρον θέμα. Ενας διανοούμενος ερωτεύεται την ομορφιά (στο πρόσωπο μιας όμορφης νέας). Μια σειρά στοιχεία, δηλαδή, που σε παγιδεύουν. Στοιχεία που σου ερεθίζουν θετικά την περιέργεια, την όραση και την ακοή και σε αναγκάζουν να παραδοθείς στην ταινία.

Πράγματι ξαπλώνεις στην πολυθρόνα με τις καλύτερες προθέσεις και περιμένεις. Αυτά, ωστόσο, που θα συμβούν μέσα σε αυτό το όμορφο και άρτια αισθητικά ντεκόρ, δυστυχώς, δεν πατάνε σε λογικά ποδάρια. Οι ήρωες, κυρίως ο κεντρικός αντρικός ήρωας, είναι αρκετά ελαφρύς για να σηκώσει μεγάλα φορτία. Είναι καθηγητής και κριτικός τέχνης και ενεργεί σαν πλέιμποϊ, σαν επιπόλαιος γέρος δον Ζουάν. Καμία σχέση με τον «καθηγητή» στη Λολίτα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (και την ομότιτλη ταινία). Ο ήρωας του Ναμπόκοφ έπασχε κυρίως γιατί είχε συνείδηση των πράξεών του, αλλά δεν είχε τη δύναμη, δεν μπορούσε να κυριαρχήσει στο πάθος του, να γίνει αξιοπρεπής. Ο ήρωας της «Ελεγείας» είναι ρηχός! Δείχνει ότι απλώς γεύεται την ομορφιά. Οτι απλώς διασκεδάζει!

Στην «Ελεγεία» υποτίθεται ότι ο ηλικιωμένος καθηγητής, ο οποίος είναι από φύση του απομονωμένος και μοναχικός (έχει μόνο ένα στενό φίλο - το ίδιο και αυτός με τον καθηγητή επιπόλαιος - και τίποτα άλλο), ερωτεύεται την ομορφιά! Το πάθος του δεν είναι, δεν έπρεπε να είναι, τόσο σαρκικό, όσο στη «Λολίτα». Αν, όμως, ίσχυε αυτό, τότε ο καθηγητής θα είχε λεπτότερη συμπεριφορά, δε θα μεταχειριζόταν αργκό στην επικοινωνία του με το αντικείμενο του πόθου του, θα ήταν πιο λεπτολόγος, πιο έτοιμος για ερωτικές ελεγείες και όχι για κρεβατώματα!

Δυστυχώς, ο καθηγητής της «Ελεγείας» είναι επιπόλαιος. Με αποτέλεσμα όλο αυτό το όμορφο οικοδόμημα να γέρνει επικίνδυνα. Να γίνεται μια εμπορική ταινία της σειράς. Η οποία, μάλιστα, δε διστάζει να προχωρήσει σε γυμνό που αγγίζει την ασέλγεια. Ενα γερασμένο κορμί, του Μπεν Κίνγκσλεϊ, να αγκαλιάζει και να γεύεται ένα νεανικό κορμί (Πενέλοπε Κρουζ). Η επιμονή, δε, του φακού πάνω στις ερωτικές περιπτύξεις κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Τινάζει την όποια ομορφιά και το όποιο ...πιάνο στο αέρα.

Η παραπάνω ηθική της ταινίας κάνει το μυαλωμένο θεατή να μη συμπάσχει ούτε με τη μοναξιά του ήρωα, ούτε με την απομόνωσή του από το γιο του και δε λυπάται για τη διάλυση μιας δεύτερης ερωτικής σχέσης με μια άλλη γυναίκα (παλιά γνωριμία). Ο θεατής δε νιώθει ότι ο άνθρωπος περνάει μια τραγωδία. Και τον αφήνει να σαλιαρίζει.

Το τέλος, δε, της ταινίας, ο ξαφνικός καρκίνος της πρωταγωνίστριας, το μελό δηλαδή που μπήκε βεβιασμένα από το παράθυρο για να γεμίσει τα αδιέξοδα, ήταν η παραδοχή των δημιουργών ότι δεν ήξεραν τι ακριβώς ζητούσαν. Ηθελαν μια σκαμπρόζικη εμπορική ερωτική ταινία ή ήθελαν μια ψυχολογική ερωτική ελεγεία; Στην ουσία κράτησαν τα εμπορικά σκαμπρόζικα ερωτικά στοιχεία και αφήσανε, για να εξαπατήσουν ίσως, τον όμορφο τίτλο. Σας βεβαιώνω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει καμία ερωτική ελεγεία, μη σπεύσετε άδικα!

Παίζουν: Μπεν Κίνγκσλεϊ, Πενέλοπε Κρουζ, Ντένις Χόπερ, Πατρίτσια Κλάρκσον, Ντέμπορα Χάρι, Πίτερ Σάρσγκααρντ.