Το «Ηρεμο Χάος», δεν είναι μια μεγάλη βιομηχανική ταινία. Είναι μια μικρή χειροποίητη ταινία. Μια μικρή «χειροποίητη» ταινία, γεμάτη, όμως, από τρυφερότητα και αισιοδοξία. Ενας σαραντάχρονος πολύ καλών προθέσεων άντρας, ενώ διασώζει μια ξένη γυναίκα στη θάλασσα, πίσω στο σπίτι του, χάνει τη δική του από ατύχημα! Αυτό το... ειρωνικό απρόοπτο είναι απόλυτα σύμφωνο με το πνεύμα της ταινίας. Αυτά που θα ακολουθήσουν, που είναι το ίδιο σουρεαλιστικά και... φευγάτα, όπως το παραπάνω επεισόδιο, κάνουν το θεατή να παρακολουθεί την ταινία έτοιμος να γελάσει, χωρίς, όμως, ποτέ να φτάνει στο γέλιο. Γιατί η ταινία δεν είναι κωμωδία, παρότι τα στιγμιότυπά της μοιάζουν κωμικά.

Η ταινία δεν είναι ούτε σάτιρα, παρότι μοιάζει πολύ σαν τέτοια. Και μοιάζει σαν τέτοια, αφού τραβάει τις εικόνες της στην υπερβολή. Ο χήρος άντρας, για παράδειγμα, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται να παίζει το ρόλο του πατέρα, αλλά και της μάνας που χάθηκε. Αμέσως μετά την ταφή αποφασίζει πως η δουλειά του, η καριέρα του έρχονται σε δεύτερο πλάνο. Εκείνο που προέχει είναι το ομαλό μεγάλωμα της μικρής κόρης του. Την πρώτη μέρα κιόλας που την πάει αυτός, πια, σχολείο, αποφασίζει να της αφοσιωθεί στην κυριολεξία. Παίρνει τηλέφωνο στη δουλειά του και τους δηλώνει πως αυτός πια δεν ξαναπάει στο γραφείο, αλλά θα βρίσκεται στο παρκάκι απέναντι από το σχολείο της μικρής κόρης του, και θα την περιμένει μέχρι να σχολάει. Και αυτό θα γίνεται κάθε μέρα στο εξής!

Αυτός ο... παραλογισμός για την ταινία, για το στιλ και τη φιλοσοφία της, δεν είναι μια υπερβολή, μια τρέλα, είναι κάτι πολύ φυσικό! Το μικρό παρκάκι γίνεται το υπαίθριο γραφείο του αφοσιωμένου πατέρα. Στο εξής από εκεί θα χειρίζεται τα μικρά και μεγάλα ζητήματα της εταιρείας στην οποία εργάζεται. Αυτός, από εδώ και πέρα, θα κάνει το χρέος του. Δε θα εγκαταλείψει ούτε στιγμή τη μικρή κόρη του. Αφού μόλις πέθανε η μάνα της τής είπε πως από εδώ και πέρα θα είναι μαζί, δε θέλει να τη γελάσει. Εξω από την πόρτα του σχολείου, λοιπόν. Να νιώθει την παρουσία του. Να νιώθει ασφαλής!

Με τέτοια τρυφερή γλώσσα μιλάει η ταινία του Γκριμάλντι. Με λεπτές ποιητικές λέξεις. Απλώνει τη ματιά της και σχολιάζει μια σειρά από γεγονότα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, προσωπικές σχέσεις, υποχρεώσεις, με πολύ τρυφερό τρόπο. Δε φωνάζει, δεν «καταγγέλλει», δε «διδάσκει». Κάνει τις παρατηρήσεις της και καλεί τους θεατές να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Το ίδιο, άλλωστε, κάνει και ο κεντρικός ήρωας της ταινίας. Μέσα από τη νέα του ζωή ανασυντάσσεται και ο ίδιος! Βρίσκει χαρές μεγαλύτερης αξίας! Αλλάζει φιλοσοφία!

Σας είπα στην αρχή πως η ταινία δεν είναι μεγάλη ταινία. Είναι μια μικρή «χειροποίητη» ταινία η οποία, όμως, σε αναστατώνει. Και σε αναστατώνει με πολύ ευγενικό και τρυφερό τρόπο. Σ' αυτό βοηθάνε οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών και η, επίσης πολύ καλή, μουσική. Η ένσταση, που πρόβαλα στον πρόλογο, σχετίζεται με την «αδιαφορία» του δημιουργού της για την αισθητική της ταινίας. Εχεις την αίσθηση, και έτσι είναι, πως ο τομέας της φόρμας δεν τον απασχόλησε στο ελάχιστο. Η αδιάφορη φωτογραφία της ταινίας, της μειώνει το εύρος! Την κάνει λιγότερο σημαντική. Και αυτό είναι και κρίμα και άδικο!

Το «Ηρεμο χάος» βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σάντρο Βερονέζι. Ο Ιταλός συγγραφέας, γεννήθηκε το 1951 στη Φλωρεντία, έχει «δανείσει» κι άλλο βιβλίο του στον κινηματογράφο («The Force of the Past» - σκηνοθεσία Πιερτζόρτζιο Γκέι).

Παίζουν: Νάνι Μορέτι, Βαλέρια Γκολίνο, Ιπολίτ Ζιραντό, Αλεσάντρο Γκάσμαν, Ρομάν Πολάνσκι, Μπλου Ντι Μαρτίνο.