Στις 11 Οκτώβρη υπογράφτηκε στην Ισπανία από το κυβερνών Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας (PSOE) και τη Συνομοσπονδιακή Κοινοβουλευτική Ομάδα «Unidos Podemos» (των «Ποδέμος» και σύμμαχων σχημάτων τους και της «Ενωμένης Αριστεράς», όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) η συμφωνία για τον προϋπολογισμό του 2019, που παρουσιάζεται τόσο στη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου όσο και σε άλλες χώρες και στην πατρίδα μας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ο «πρώτος φιλολαϊκός προϋπολογισμός» ή «προϋπολογισμός με αριστερό πρόσημο», «μετά από πολλά χρόνια λιτότητας και νεοφιλελευθερισμού» που εφάρμοζε το Λαϊκό Κόμμα.

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται απλά για μια συμφωνία για τον προϋπολογισμό ή πολύ περισσότερο για μια «φιλολαϊκή στροφή», αλλά για μια σύμπραξη της παλιάς και της νέας σοσιαλδημοκρατίας για ένα μείγμα διαχείρισης που πρωτίστως επιχειρεί να σταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα, μετά από πολλά χρόνια ύφεσης και χαμηλής ανάπτυξης, μέσα από ανακύκλωση της φτώχειας και μέτρα που δεν απαντούν στις μεγάλες πιεστικές λαϊκές ανάγκες, να υλοποιηθεί ο σχεδιασμός του κεφαλαίου για να στηριχτεί η σημερινή φάση σχετικής ανάκαμψης της κερδοφορίας του. Σε αυτό αποσκοπούν κάποια μέτρα που υπερπροβάλλονται, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, ή κάποιες αυξήσεις σε συντάξεις ή άλλες παροχές, την ίδια ώρα που μένει άθικτο όλο το προηγούμενο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ισπανία, αν και δεν μπήκε σε μνημόνια όπως η Ελλάδα, εφάρμοσε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπει η συμμετοχή στην ΕΕ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, προσαρμογές στην εργατική νομοθεσία ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου (κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απελευθέρωση απολύσεων, ταξικοί φραγμοί στην Εκπαίδευση, ιδιωτικοποιήσεις και μια σειρά από άλλα μέτρα).

Φυσικά το «νέο που γεννιέται» με τη συμφωνία δεν πειράζει ούτε χιλιοστό τα ...θέσφατα της ένταξης της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Παραμένουν σε ισχύ όλα τα αντεργατικά μνημόνια διαρκείας και οι αντιδραστικοί μηχανισμοί της ΕΕ, ενώ δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες, για τις αμερικανικές βάσεις, για τις αποστολές σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο.

Φυσικά η συμφωνία βρίθει κλασικών εκφράσεων που χρησιμοποιεί η σοσιαλδημοκρατία, περί «κοινωνικού κράτους», «δίκαιης διανομής του πλούτου», «στήριξης των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας», των «δημόσιων υπηρεσιών». Από κοντά και το προσφιλές θέμα της «πάταξης της διαφθοράς» και της «εμπέδωσης του κλίματος ασφάλειας». Πρόκειται για εκφράσεις που συγκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους στον καπιταλισμό, τον κατασταλτικό του χαρακτήρα σε όφελος της κυρίαρχης αστικής τάξης, διατυπώσεις που είναι εμπλουτισμένες με μπόλικες ψευδαισθήσεις στο λαό ότι υπάρχουν «εθνικές» πολιτικές οι οποίες δήθεν εξυπηρετούν και τους καπιταλιστές και τους εργάτες, και τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι οι λεγόμενες «αριστερές» δυνάμεις, όπως η «Ενωμένη Αριστερά», είναι πλήρως προσαρμοσμένες στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την οποία προσπαθούν να εξωραΐσουν.

Ενα επιπρόσθετο στοιχείο είναι επίσης ότι ακόμα κι αυτά τα μέτρα δεν είναι καν οριστικά συμφωνημένα αφού πρέπει να παρθεί υπόψη ότι στη συμφωνία για τον προϋπολογισμό που καταλήχτηκε από παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία για να εγκριθεί στην ισπανική Βουλή, πρέπει να συναινέσουν και ορισμένα εθνικιστικά και αυτονομιστικά κόμματα, που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον «σοσιαλιστή» Πέδρο Σάντσεθ, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση, όταν έπεσε με πρόταση μομφής η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος του Μαριάνο Ραχόι, υπό το βάρος σκανδάλων διαφθοράς, τον Ιούνη του 2018.

Χαρακτηριστικό επίσης είναι το «ξέπλυμα» που κάνει η συμφωνία στη διακυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, όταν αναφέρει ότι στόχος της είναι να «αντιστραφεί η περίοδος 7 χρόνων περικοπών και ασφυξίας των κυβερνήσεων του Λαϊκού Κόμματος». Ομως, η κυβέρνηση Θαπατέρο είναι αυτή που ξεχαρβάλωσε τις εργασιακές σχέσεις με νόμους από το 2010, πάνω στους οποίους «πάτησαν» οι νόμοι της επόμενης νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Ετσι διευρύνθηκαν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η δουλειά χωρίς κατοχυρωμένα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα, οι συμβάσεις μιας μέρας κ.ο.κ. Μάλιστα, η συμφωνία εμφανίζεται ότι θα μπορέσει να επιστρέψει την κατάσταση στα προ κρίσης επίπεδα, του 2008, όταν δεν παίρνεται πίσω ούτε ένας αντιλαϊκός νόμος. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρουσιάζει στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ ως τη νέα «μεταμνημονιακή εποχή», όπου όλοι οι μνημονιακοί νόμοι και το αντιλαϊκό οπλοστάσιο μένουν άθικτοι.

Η αύξηση του διεπαγγελματικού κατώτατου μισθού στα 900 ευρώ το μήνα, από 736 σήμερα, αποτελεί το δήθεν «δυνατό χαρτί» των σοσιαλδημοκρατών, όπως και η χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε άτομα πάνω από 52 ετών (από 55 που είναι σήμερα). Αν δει κανένας ότι από το 2008 έως το 2016 οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 5,8%, ενώ ο πληθωρισμός ήταν 11,8% καταλαβαίνει ποιο είναι το πραγματικό κέρδος των εργαζομένων.

Επιπλέον, το γεγονός ότι δεν αλλάζει τίποτε από τους αντεργατικούς νόμους του 2010 και του 2012, σε σχέση με τις επιχειρησιακές συμβάσεις (και ατομικές), που υπερισχύουν έναντι των συλλογικών και κλαδικών, καθιστά την εφαρμογή και αυτού του μέτρου στην πράξη περιορισμένη και αμφίβολη καθώς οι εργαζόμενοι στους οποίους αναφέρεται έχουν δραματικά μειωθεί ακριβώς με όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που η συμφωνία αφήνει άθικτο. Ενώ ακόμα κι αν εφαρμοζόταν για όλους, στην πραγματικότητα είναι ανεπαρκές για να καλύψει τις μεγάλες απώλειες των εργαζομένων όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, οι επιχειρηματικοί όμιλοι με το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους μπορούν άνετα να παρακάμψουν τις προτάσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού, που είναι και η βάση για τα επόμενα κλιμάκια. Ακόμα, δεν θίγεται στο ελάχιστο το καθεστώς των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, μέσω των δουλεμπορικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, για να μη μιλήσουμε για τη «μαύρη» εργασία, που είναι διαδεδομένη σε πολλούς κλάδους, και τον ελλιπή έλεγχο από την Επιθεώρηση Εργασίας.

Ταυτόχρονα, η διακήρυξη που υπάρχει στη συμφωνία PSOE - «Unidos Podemos», για εξίσωση των μισθολογικών απολαβών ανδρών και γυναικών, δεν συνοδεύεται από κανένα μέτρο ή εγγύηση ότι αυτό μπορεί να εφαρμοστεί. Οσο για τη σύσταση επιτροπής που θα συντάξει το νέο «καταστατικό για τους εργαζόμενους», όπως λέγεται, επιτροπές το αστικό κράτος μπορεί να στήσει πολλές, αυτό που δεν αλλάζει είναι ο ρόλος του ως υπερασπιστή των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Αντίστοιχα «καλλωπιστικά» μέτρα προβλέπονται και για τους αυτοαπασχολούμενους, με «δικαιότερη φορολόγηση ανάλογα με τα έσοδα», ωστόσο δεν υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα μέτρα και το ποιους ακριβώς αφορούν, ενώ δεν γίνεται διάκριση ανάμεσα σε αυτοαπασχολούμενους και άλλους εργαζόμενους που εμφανίζονται ως «μικρομεσαίες» αλλά είναι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι προτάσεις στους 13 υπόλοιπους τομείς στους οποίους χωρίζεται η συμφωνία. Για τις συντάξεις είναι χαρακτηριστικό ότι γίνεται επίκληση στη «βιωσιμότητα του συστήματος», προβλέπεται μια αύξηση - ψίχουλο στις κατώτατες συντάξεις του 3% για τα έτη 2018 και 2019, χωρίς να εξασφαλίζεται νομικά η παράλληλη αύξηση σε σχέση με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, κάτι που ζητάνε οι συνταξιουχικές οργανώσεις ώστε να εξασφαλίζεται στοιχειωδώς ότι οι συντάξεις δεν θα εξανεμίζονται από την ακρίβεια που ζει και βασιλεύει και μετά τη συμφωνία. Στην Υγεία δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για κατάργηση των νόμων που επιδείνωσαν την κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν γενικόλογες υποσχέσεις για σταδιακή μείωση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα και ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων που θα εξετάσει μια επιτροπή. Στην Παιδεία δεν γίνεται η παραμικρή νύξη στην κατάργηση του νόμου LOMCE, που ενίσχυσε τους ταξικούς φραγμούς, τη λεγόμενη αξιολόγηση για να ποινικοποιήσει τις αγωνιστικές διεκδικήσεις, στη Συνθήκη της Μπολόνια και άλλα αντιλαϊκά διατάγματα. Εμφανίζεται μια διανομή 50 εκατομμυρίων ευρώ για αγορά σχολικού υλικού που θα δοθεί δωρεάν στους μαθητές.

Προβλέπονται ακόμα κάποια μέτρα για την καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας, ουσιαστικά για να ενσωματωθεί ένας εξαθλιωμένος πληθυσμός με λίγα ψίχουλα και να κατεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων.

Γίνονται αναφορές επίσης σε ζητήματα «ενεργειακής φτώχειας», ή στην «πράσινη ανάπτυξη», όπου φαίνεται ότι προωθούνται συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που σχετίζονται με την ...πελατεία των κομμάτων που υπογράφουν τη συμφωνία, δήθεν στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.

Επίσης, γίνονται κάποιες τροποποιήσεις, χωρίς να αλλάζουν το πραγματικό κατασταλτικό περιεχόμενο του λεγόμενου Νόμου Mordaza, που περιορίζει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, αυξάνει τη δυνατότητα κρατικής καταστολής ακόμα και για αδικήματα για προσβολή του Στέμματος (αφού η Ισπανία είναι βασιλευομένη δημοκρατία).

Το ΚΚ Λαών της Ισπανίας (PCPE - με Γραμματέα της ΚΕ τον Αστορ Γκαρσία) καλεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μην «τσιμπήσουν» στη λογική του «μικρότερου κακού» που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία, να μην έχουν ψευδαισθήσεις για μόνιμη βελτίωση της θέσης τους στον καπιταλισμό. Τους καλεί να δυναμώσουν την πάλη τους για αναπλήρωση των απωλειών και νέες κατακτήσεις, σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής, στον δρόμο της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου. Με αφορμή τις κινητοποιήσεις που διοργανώνονται σε περιφερειακό επίπεδο στις 24 Οκτώβρη και την κεντρική Μαδρίτη στις 27 Οκτώβρη, καλεί σε μαζική συμμετοχή, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες με τους διοργανωτές (όπου περιλαμβάνονται και κόμματα που συμπράττουν με τη σοσιαλδημοκρατία), γιατί προέχει η λαϊκή κινητοποίηση και προβολή αιτημάτων για την κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων. Τονίζει επίσης ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να γίνουν λαϊκή κραυγή ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να βγει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση.