Η προσπάθεια της κυβέρνησης για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας εξελίσσεται σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον, το οποίο κυοφορεί μεγάλους κινδύνους. Οπως αναφέρεται και σε πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ: «Η αίσθηση (σ.σ. κυβερνητικής) εγρήγορσης θα πρέπει να είναι ακόμη περισσότερο έντονη, με δεδομένο πως στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν αποκλείεται επιδείνωση στο επόμενο διάστημα ή ακόμη και στοιχεία κρίσης».

Τέτοια «στοιχεία κρίσης» αποτελούν η έντονη αστάθεια των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών και η συγχρονισμένη παραπέρα επιβράδυνση των ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Στην Ελλάδα αυτή η κατάσταση δημιουργεί μεγάλους κινδύνους λόγω των προβλημάτων που σχετίζονται με την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, δηλαδή με την ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε σε περίοδο αναταράξεων είτε σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αυτή η ικανότητα συνδέεται, με τη σειρά της, άμεσα με τη μεγάλη επιβάρυνση των τραπεζικών ισολογισμών από τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, η οποία δυσχεραίνει τη χορήγηση νέων δανείων σε «βιώσιμες» επιχειρήσεις.

Προς βοήθεια των τραπεζικών ομίλων προστρέχει για ακόμα μία φορά το αστικό κράτος που από τη μια χτίζει τούβλο - τούβλο το νομοθετικό πλαίσιο για την ενίσχυση των πιέσεων και των πλειστηριασμών σε βάρος της λαϊκής στέγης, ενώ από την άλλη απεργάζεται σχέδια άμεσης κρατικής οικονομικής στήριξης των τραπεζών. Εχουν προταθεί διάφορα σενάρια στήριξης, όπως η δημιουργία «κακής τράπεζας» ή εταιρικών σχημάτων «ειδικού σκοπού», στα οποία θα περάσει η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων και ο λεγόμενος «αναβαλλόμενος φόρος» στις τράπεζες, ο οποίος ουσιαστικά συνίσταται στην απαλλαγή τους από κάθε φορολογική υποχρέωση. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ελληνικός λαός φορτώνεται, για μια ακόμα φορά, τη διάσωση των τραπεζών, ενώ οι όποιοι κλυδωνισμοί του τραπεζικού συστήματος θα αξιοποιηθούν για την εκ νέου επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, στο όνομα της επιδίωξης της δημοσιονομικής και νομισματικής σταθερότητας.

Σε επίπεδο ΕΕ, το τελευταίο διάστημα κυριάρχησαν οι αντιπαραθέσεις και τα παζάρια ανάμεσα στην Κομισιόν και την Ιταλία, με την πρώτη να απορρίπτει - στο πλαίσιο του ελέγχου που περιλαμβάνει η διαδικασία των «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» - το προσχέδιο κρατικού προϋπολογισμού της ιταλικής κυβέρνησης και την τελευταία να οξύνει τα παζάρια για την απόκτηση μεγαλύτερων περιθωρίων κρατικής στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πίσω από τα παζάρια της ιταλικής κυβέρνησης κρύβεται το άνοιγμα της «ψαλίδας» ανάμεσα στη γερμανική - καταρχήν - και την ιταλική οικονομία (η οποία αποτελεί την 3η σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης) και η προσπάθεια μείωσής της. Μέσα και από αυτήν την περίσταση - όπως και μέσα από το BREXIT και τις σχετικές διαπραγματεύσεις, τις διάφορες ομαδοποιήσεις κρατών στο εσωτερικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης κ.λπ. - αναδεικνύεται ότι, πέρα από τη συνεργασία, οι συμμαχίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη διέπονται και από οξυμένους ανταγωνισμούς, οι οποίοι σε συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στη διάρρηξή τους. Αυτοί οι ανταγωνισμοί και διεργασίες αναμένεται να εκφραστούν με πιο συγκροτημένο τρόπο ενόψει των επερχόμενων ευρωεκλογών.