Η ...πολυαναμενόμενη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, που ολοκλήρωσε τις εργασίες της το περασμένο Σάββατο, στο Κατοβίτσε της Πολωνίας, κατέληξε εκεί που οι αστικές κυβερνήσεις, εκπρόσωποι του κεφαλαίου σε κάθε καπιταλιστική χώρα, υπολόγιζαν. Σε έναν συμβιβασμό που επαναλαμβάνει το ευχολόγιο της Συμφωνίας του Παρισιού του 2015, που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει όπως τον βολεύει. Η τελική 100σέλιδη διακήρυξη προβλέπει την εφαρμογή μέτρων με σχετική ευελιξία για κάθε χώρα.

Σχεδόν 200 χώρες υποτίθεται ότι συμφώνησαν σε «παγκόσμιους, διαφανείς κανόνες για το πώς τα κράτη μπορούν να περιορίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τις εκπομπές ρύπων και να αντιμετωπίζουν την κλιματική αλλαγή». Ωστόσο ο στόχος για περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη σε κάτω από 2 βαθμούς Κελσίου, σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή, δεν μπορούσε παρά να μείνει στα χαρτιά.

Θυμίζουμε ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι θα αποχωρήσει από τη Συμφωνία του Παρισιού επειδή είναι βλαπτική για τα αμερικανικά μονοπώλια, ενώ και στη συγκεκριμένη Διάσκεψη, που κράτησε δύο βδομάδες, επανέλαβε τη θέση ότι δήθεν «θα προστατέψει το περιβάλλον με άλλο τρόπο». Επίσης και άλλες κυβερνήσεις, όπως της Σαουδικής Αραβίας, της Ρωσίας, της Βραζιλίας, προβάλλουν αντιρρήσεις για κοινό δεσμευτικό πλαίσιο.

Πριν από λίγο καιρό οι επιστήμονες της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC/Giec) προειδοποιούσαν ότι σε έναν κόσμο όπου η μέση θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου (+ 2 ^οC), που είναι ο μίνιμουμ στόχος της Συμφωνίας του Παρισιού, οι επιπτώσεις θα είναι πολύ σημαντικότερες σε σχέση με έναν κόσμο όπου η αύξηση θα είναι στον +1,5 βαθμό Κελσίου, που ήταν ο ...ιδανικός στόχος της συμφωνίας. Οπως τόνιζαν, για να παραμείνει ο πλανήτης στον +1,5 ^οC, θα απαιτηθεί μείωση κατά 50% μέχρι το 2030 των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα (CO2) σε σχέση με το 2010, ενώ οι όποιες δεσμεύσεις δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν οι χώρες παραπέμπουν σε άνοδο κατά 3 ^οC, κάτι που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις. Θεωρείται ότι στο «μάτι του κυκλώνα» θα βρεθούν πολλές νησιωτικές χώρες.

Το ζήτημα της υποτιθέμενης προστασίας του πλανήτη (ενώ είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που έχει φέρει το αδιέξοδο και στο περιβάλλον) αποτελεί πεδίο σφοδρού και ανειρήνευτου ανταγωνισμού ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων. Πιο γλαφυρά αυτό φαίνεται και στο εντελώς κυνικό σχέδιο για το εμπόριο ανταλλαγής ποσοστώσεων ρύπων διοξειδίου του άνθρακα, σημείο που παραπέμφθηκε για μελλοντικό παζάρι καθώς δεν μπόρεσαν να καταλήξουν. Επίσης, η λεγόμενη «πράσινη τεχνολογία», οι ρυθμοί που αυτή θα ενταχθεί στην παραγωγή και ο χρόνος που αυτό θα γίνει, είναι άλλο ένα πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης.