Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό του κεφαλαίου, «να πετύχει εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν», σε ό,τι αφορά τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά - πυκνά ο πρωθυπουργός.

Δε χρειάστηκε εξάλλου να περάσουν τέσσερα χρόνια, αφού πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική που να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τις λαϊκές ανάγκες.

Ετσι, στην αντιλαϊκή επίθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και στα δύο προηγούμενα μνημόνια, πρόσθεσε και ένα τρίτο και μαζί εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους και «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις έως το 2060, χώρια εκείνες που απορρέουν από τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ.

Η «πολύ διαφορετική Ελλάδα» για την οποία μιλάει σήμερα η κυβέρνηση δεν είναι άλλη από την Ελλάδα της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, της εκτίναξης της «ευελιξίας» και της μοιρασιάς μιας θέσης δουλειάς στα δύο και στα τρία, των δεκάδων εργατικών «ατυχημάτων», των διαλυμένων ΣΣΕ, με το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος να έχει πάει πολλά βήματα παραπέρα, με βάση και τον άθλιο νόμο Κατρούγκαλου, που ήρθε να προστεθεί σε όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές.

Είναι η Ελλάδα με ακόμα πιο χτυπημένα τα δικαιώματα σε Υγεία και Πρόνοια, με τη φοροληστεία του λαού να έχει χτυπήσει «ταβάνι» και με τα δισεκατομμύρια των ματωμένων πλεονασμάτων, για την αποπληρωμή των χρεών που δεν δημιούργησε ο λαός, να επεκτείνονται για πολλά χρόνια μπροστά, με χιλιάδες πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών προ των πυλών και την ενεργειακή φτώχεια να σπάει κόκαλα.

(...) Τα τέσσερα αυτά χρόνια επιβεβαιώθηκε το πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και τη συντριπτική πλειοψηφία των αντεργατικών νόμων, ενώ από τον ίδιο «τσελεμεντέ» του κεφαλαίου διαβάζουν όλες τις σημερινές αντιλαϊκές συνταγές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα «ξεμπέρδευε με το παλιό», απορρόφησε στελέχη και τμήματα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, έγινε πρώτο βιολί του.

Η επί τετραετία συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό συνεταιράκι του, τους ΑΝΕΛ...

Το ΣΥΡΙΖΑίικο «ξέπλυμα» στην υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία...

Το ατελείωτο πέρα - δώθε και οι μεταγραφές ανάμεσα στα αστικά κόμματα...

Η πορεία των δήθεν «νέων» και «άφθαρτων» μορφωμάτων που αξιοποιήθηκαν για τον εγκλωβισμό του λαού...

Το πέρασμα από το κάλπικο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» στον - κατά τον πρωθυπουργό - «δημιουργικό διπολισμό» ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ...

Ολα αυτά είναι ενδεικτικά για το τι έχει να περιμένει ο λαός από την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και από την εναλλαγή διαχειριστών στο τιμόνι της αστικής εξουσίας.

(...) Λένε καραμπινάτα ψέματα, αποδεικνύονται πρωτομάστορες στις απάτες.

Και επειδή τις τελευταίες μέρες ζούμε μια απίστευτη προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων, με την «αύξηση» του κατώτατου μισθού, λες και έγινε καμιά κοσμογονία, απαντάμε:

Ναι, και 1 ευρώ να βάλει στην τσέπη του εργάτης, νέος άνθρωπος, καλό είναι.

Αλλο αυτό κι άλλο να θέλουν να πει και «ευχαριστώ» ο εργαζόμενος, που μάτωσε και συνεχίζει να ματώνει γιατί αυτό απαιτεί η διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Και τι δεν μας είπαν τα κυβερνητικά στελέχη στην προσπάθειά τους να διαφημίσουν την «αύξηση» του κατώτατου μισθού στους εργαζόμενους.

Μάλιστα η κα υπουργός Εργασίας, προκειμένου να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, τόνιζε πως «οι θεσμοί δεν έχουν κανένα ρόλο πάνω στον κατώτατο μισθό και στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, καθώς η χώρα μας βρίσκεται εκτός μνημονίων».

Είναι όμως έτσι;

Σαφέστατα όχι, καθώς έχουν συμφωνήσει τη διαρκή επιτήρηση, τη συνεχή εποπτεία, τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060 και με βάση αυτά θα ελέγχουν την πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής και της υλοποίησης των μέτρων.

(....)

Διατήρησε τον νόμο Βρούτση της ΝΔ, που «βάζει στο γύψο» τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και διαμορφώνει τον κατώτατο μισθό με Υπουργική Απόφαση, σύμφωνα με την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου.

Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ήταν ένα από τα βασικά εργαλεία χτυπήματος των μισθών και πολλών ακόμη εργασιακών δικαιωμάτων που συμπεριλαμβάνουν.

Είναι προκλητικοί, γιατί πάνω στην τάχα «επαναφορά» τους και «επέκτασή» τους έστησαν άλλη μία επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα καταργούσε τάχα τον βαθιά αντεργατικό νόμο Βρούτση της ΝΔ, όχι μόνο τον διατήρησε αλλά τον έκανε ιδιοκτησία της.

Μαζί με τις ψήφους της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και της Ενωσης Κεντρώων, ενεργοποίησε τον πλέον εμβληματικό μνημονιακό νόμο.

Για να δει κανείς το μέγεθος της απάτης και της αναξιοπιστίας, θυμίζουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση είχε καταψηφίσει τον συγκεκριμένο νόμο, χαρακτηρίζοντάς τον «νόμο - δολοφόνο».

Και το ερώτημα είναι: Γιατί τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ύψος του κατώτατου μισθού να τον έχει η κυβέρνηση και ο υπουργός;

Η απάντηση είναι προφανής.

Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στην καπιταλιστική κερδοφορία, η οποία είναι η πιο σταθερή μνημονιακή υποχρέωση όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα.

Με λίγα λόγια και για να καταλαβαινόμαστε, η κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης συνεχίζει να υφίσταται, καθώς η κάθε κυβέρνηση έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει για τον κατώτατο μισθό, με μοναδικό κριτήριο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προσέλκυση των επενδύσεων.

Σήμερα προχωράει σε μια μικρή αύξηση, αύριο, αν «δεν πάει καλά η οικονομία», μπορεί να αποφασίσει μείωση.

Με δυο λόγια, ο κατώτατος μισθός θα υποδεικνύεται από τους εργοδότες, την ΕΕ, το ΔΝΤ, ώστε να διασφαλίζεται η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

(...) Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο μονιμοποίησε όλες τις αντεργατικές ανατροπές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποδείχθηκε στην πράξη ο πιο καλός ο μαθητής, ο καλύτερος συνεχιστής της ευρωενωσιακής αντιλαϊκής πολιτικής.

Τα όσα αναμασούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περί «επανόδου της χώρας και της κοινωνίας στην κανονικότητα και την ανάπτυξη, μακριά από τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος» - όπου βέβαια «παθογένειες» και «στρεβλώσεις» βαφτίζουν τα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις - είναι απλά διαβεβαιώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο ότι οι απαιτήσεις του είναι το πρόγραμμά τους.

Στρώνουν το έδαφος στους επιχειρηματικούς ομίλους, διασφαλίζοντας με όλους τους τρόπους την κερδοφορία τους, είτε με τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους» είτε με νέα προνόμια - δώρα που δίνονται απευθείας στο κεφάλαιο, όπως άλλωστε φάνηκε και με τον φετινό προϋπολογισμό.

Είναι πρόκληση να βαφτίζει φιλολαϊκή πολιτική την αύξηση του κατώτατου μισθού, όταν αυτή η κυβέρνηση διατήρησε και ενίσχυσε το νομοθετικό αντεργατικό πλαίσιο των προηγούμενων.

Είναι πρόκληση, γιατί αυτή η κυβέρνηση ψήφισε τον νόμο Κατρούγκαλου, που βάζει στον Προκρούστη τις συντάξεις, έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, κατοχύρωσε και διεύρυνε την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Είναι πρόκληση, γιατί όχι μόνο διατήρησε τις αντεργατικές διατάξεις που χτυπούν τη συνδικαλιστική δράση, αλλά ψήφισε επιπλέον και νέες, δίνοντας χώρο και χρόνο στην εργοδοτική ασυδοσία και άλλους πρόθυμους μηχανισμούς.

Εφερε και ψήφισε τον απεργοκτόνο νόμο Αχτσιόγλου για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και του απεργιακού δικαιώματος.

Δεκάδες απεργίες βγαίνουν «παράνομες», με απίστευτη ταχύτητα, με κάθε είδους σαθρή και αστεία αιτιολογία, ποινικοποιώντας τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Είναι πρόκληση, γιατί στα τέσσερα αυτά χρόνια έχουμε εκτίναξη της εντατικοποίησης, της υπερωριακής απασχόλησης.

(...) Ολα αυτά τα χρόνια επιβεβαιώθηκε ακριβώς ότι η μοναδική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και το λαό, και άρα η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στην αστική τάξη, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων.

Το σύστημα αξιοποιεί το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποδείξει ότι κάθε επίκληση ρήξης και σύγκρουσης είναι ανώφελη, για να διδάξει το «ρεαλισμό» δήθεν της υποταγής στον συσχετισμό δυνάμεων.

Αν χρεοκόπησε κάτι αυτά τα χρόνια, όμως, είναι η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική με την αστική τάξη στην εξουσία, με την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου και τους αντιλαϊκούς διαχειριστές να εναλλάσσονται ο ένας με τον άλλον.

Αυταπάτη και ψευδαίσθηση είναι η δήθεν δυνατότητα φιλολαϊκής μεταρρύθμισης του συστήματος, ότι μπορεί δήθεν «να γίνει ο καπιταλισμός ανθρώπινος».

Το ΚΚΕ προέβλεψε την πορεία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή κρίνει με βάση τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Σήκωσε το βάρος της αποκάλυψης αυτής, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για να παραμείνει η φλόγα της πάλης αναμμένη, για να μην περάσει σαν οδοστρωτήρας η απογοήτευση πάνω από το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Σήμερα, μπαίνει μπροστά ώστε η πείρα που έχει συσσωρευθεί να μπολιάσει την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, που αποτελεί την πραγματική ελπίδα για κάθε εργάτη, λαϊκό άνθρωπο, νέο και νέα.

Σε αυτόν το δρόμο σάς καλούμε όλους και όλες, έστω κι αν σε επιμέρους ζητήματα υπάρχουν ξεχωριστοί προβληματισμοί και απόψεις.

Το ΚΚΕ έχει μια μεγάλη ταξική αγκαλιά για τους ανθρώπους του μόχθου, τους εργάτες και τις εργάτριες, τους βιομηχανικούς εργάτες, τους υπαλλήλους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τους επιστήμονες που βάζουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία της παραγωγής, τους νέους και τις νέες περιπλανώμενους στην καπιταλιστική αγορά εργασίας, σε αυτήν την απάνθρωπη ζούγκλα της εκμετάλλευσης.

Σας καλούμε σε συμπόρευση και συμπαράταξη. Για να δώσουμε μαζί όλες τις ταξικές πολιτικές μάχες. Για να κάνουμε εμείς τη διαφορά, με ισχυρό ΚΚΕ παντού!