Πάνε κοντά 50 χρόνια από τότε που πρωτοανταμώσαμε στον αγώνα για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία, που μαθητής τότε τάχθηκα με την πλευρά του εργαζόμενου λαού μας, των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές. Ηταν τότε που πρωτοσυνάντησα και κάποιους από τους παρόντες στην πάλη για το Δίκιο και τη Λευτεριά. Μαζί με εκατοντάδες στην αρχή, χιλιάδες αργότερα, προσθέσαμε ωραίες σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας του κομμουνιστικού μας κινήματος. Δεν υπάρχει το παραμικρό που να με κάνει να μετανιώσω γι' αυτή την περίοδο της ζωής μου, τα καλύτερά μου χρόνια.

Είμαι περήφανος γι' αυτά που παλέψαμε, γι' αυτά που χτίσαμε. Δεν είμαι βέβαια το ίδιο περήφανος για αυτά που ακολούθησαν. Με πικράνατε και σας πίκρανα. Και πικραμένοι σκορπίσαμε. Γεμίσαμε αβεβαιότητες. Πολλοί από εμάς αφήσαμε το κοινό μας χαράκωμα και ανοίξαμε ατομικά ή και ομαδικά ορύγματα. Μπήκαμε μέσα, ο καθένας με τα όνειρα και τους εφιάλτες του. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ή ακόμα και συμμερίζομαι πολλές από τις αβεβαιότητες και τις αναζητήσεις πολλών από τους παλιούς μου συντρόφους. Βέβαια, δεν μπορώ να κατανοήσω αυτούς που μετανιωμένοι ανέλαβαν με το αζημίωτο εργολαβίες εκτέλεσης έργων εξωραϊσμού του εκμεταλλευτικού καθεστώτος και της «Pax Americana». Που μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού, έπαψαν να θεωρούν ρεαλιστικό το στόχο της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτούς που συνδιαλεγόμενοι και πολύ περισσότερο συναλλασσόμενοι με το καθεστώς χάνουν ακόμη και την αξιοπρέπειά τους.

Δεν μπορώ όμως να βγάλω από την καρδιά μου αυτούς που με ανιδιοτέλεια συνέχισαν, που άντεξαν, που τιμούν την Ιστορία μας και αμετανόητοι, ο καθένας με τον τρόπο του, παραμένουν σταθερά στην από δω όχθη, του εργαζόμενου λαού μας. Που δεν αναμορφώθηκαν στο καθημερινό αναμορφωτήριο, και εξακολουθούν να οραματίζονται και άλλοι να παλεύουν για τον τελικό θρίαμβο των ιδεών μας. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε.

30 ολόκληρα χρόνια. Και όπως λέει ο στίχος, «ο χρόνος ο αλήτης αγάπες και ανθρώπους σκορπά». Πιστεύω λοιπόν ότι ήρθε η ώρα, οι αμετανόητοι να ξεπεράσουμε τα χρόνια της πίκρας και της απογοήτευσης. Το αδιέξοδο. Να πορευτούμε ξανά μαζί. Να προσθέσουμε νέες ωραίες σελίδες στην Ιστορία μας συστρατευόμενοι με την Νέα ελπιδοφόρα γενιά των κομμουνιστών, για το δίκιο του εργαζόμενου λαού μας.

Γι' αυτό είμαι εδώ. Παρών στο ενωτικό κάλεσμα του ΚΚΕ. Το ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνει. Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ με ισχυρή την ελπίδα ότι όλοι μαζί θα προχωρήσουμε αμετανόητοι μεν, γηράσκοντας διδασκόμενοι δε.

Οι εργαζόμενοι θα συνταχθούν αυτήν τη φορά με την πραγματική αριστερά.

Σας ευχαριστώ πολύ.