Ολο και πιο συχνά, τόσο τα επιτελεία της ΕΕ όσο και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις («νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές) στις κράτη - μέλη, εμφανίζουν την εν λόγω ιμπεριαλιστική συμμαχία ως δήθεν «παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης».

Ειδικά μπροστά στις ευρωεκλογές, διακαής τους πόθος είναι οι λαοί «να μηδενίσουν το κοντέρ», να εγκλωβιστούν στο ψευτοδίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», στην αναζήτηση μιας υποτίθεται πιο «δημοκρατικής ΕΕ με αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή».

Θέλουν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να ξεχάσουν ότι η ΕΕ είναι βαμμένη από το αίμα των λαών και ότι συμμετείχε ενεργά μαζί με το ΝΑΤΟ, σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων τουλάχιστον 20 χρόνων.

Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, κυβερνητικά στελέχη παρουσιάζουν την ΕΕ ως αντίβαρο τάχα στην «στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων» που προωθούν οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας τις αντιθέσεις που μεγαλώνουν στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ για να θολώσουν τη στρατιωτικοποίηση που εντείνεται στην ΕΕ, το γεγονός ότι ενισχύεται η πολεμική προετοιμασία.

Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ισχυρά κράτη της ΕΕ διατηρούν στρατιωτικές βάσεις σε όλον τον κόσμο, ενώ δεν λείπουν και από καμιά ιμπεριαλιστική αποστολή του ΝΑΤΟ.

Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, οι αστικές κυβερνήσεις και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει ο καλύτερος σημαιοφόρος των ευρωατλαντικών συμφερόντων στην περιοχή, «ποντάρουν» στις νεότερες γενιές που βομβαρδίζονται συστηματικά από την προπαγάνδα για τον εξωραϊσμό της ΕΕ.

Αρκεί όμως μια ενδεικτική ματιά σε γεγονότα των τελευταίων μόνο χρόνων για να επιβεβαιώσει ότι η ΕΕ ήταν και παραμένει κίνδυνος για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα Βαλκάνια, όπου μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, η ΕΕ ανέλαβε ενεργό δράση, αξιοποιώντας όλα τα μέσα, για το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, υποδαυλίζοντας εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, προωθώντας χέρι - χέρι με το ΝΑΤΟ το «διαίρει και βασίλευε» και την επαναχάραξη των συνόρων.

Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ αναγνώρισαν πρώτες την Κροατία και τη Σλοβενία, που αποσπάστηκαν τον Δεκέμβρη του 1991 από το ενιαίο κράτος. Ακολούθησαν οι συγκρούσεις στην πολυεθνοτική Βοσνία - Ερζεγοβίνη και ξεκίνησε ο πόλεμος του 1992 - '95, όπου το ΝΑΤΟ στήριξε ανοιχτά τους Κροάτες και τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, ενώ ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές κατά των Σέρβων το 1994 και το 1995, με τη συμφωνία και των ευρωπαϊκών κρατών - μελών της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Ακολούθησαν η Συμφωνία ειρήνης «με το πιστόλι στον κρόταφο» του Ντέιτον (Νοέμβρης '95), που οδήγησε στην καντονοποίηση της περιοχής. Εναν χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θέριεψαν τους Κοσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ, που έθεσαν θέμα απόσχισης της επαρχίας από τη Σερβία.

Ακολούθησε η αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση στις 24/3/1999, με τη συμβολή όλων των κρατών - μελών της ΕΕ και την ελληνική να δίνει «γην και ύδωρ». Για 78 μέρες, η Γιουγκοσλαβία ισοπεδωνόταν με 500.000 βόμβες, από τις οποίες οι 35.450 ήταν με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Πάνω από 3.500 άνθρωποι ανάμεσά τους και πάνω από 400 παιδιά σκοτώθηκαν και χιλιάδες τραυματίστηκαν.

Το τέλος του πολέμου, τον Ιούνη του ίδιου έτους, βρήκε το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους ως δυνάμεις κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, ενώ οι Αμερικανοί δημιούργησαν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο εξωτερικό, την υπερ-βάση Μπόνστιλ, στα σύνορα Κοσσυφοπεδίου - Αλβανίας. Με την ολοκλήρωση της διάλυσης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, προωθήθηκε η λεηλασία των Βαλκανίων με το «Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Ν/Α Ευρώπη».

Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων, που αποτελούν σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) με τεράστια γεωστρατηγική σημασία για τους δρόμους διακίνησης εμπορευμάτων και των διαδρομών των αγωγών Ενέργειας.

Αυτός ο ανταγωνισμός συνεχίζεται και σήμερα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα, που έχουν τα δικά τους ερείσματα και σχεδιασμούς στην περιοχή. Αλλά και μεταξύ των κρατών - μελών σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και όχι ενιαία στάση απέναντι στη Ρωσία. Ενταγμένη στον σχεδιασμό της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης είναι και η συμφωνία των Πρεσπών, όπου πρωτοστάτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε πεδίο εφαρμογής της παλιάς και δοκιμασμένης τακτικής «διαίρει και βασίλευε», που στη συνέχεια επαναλήφθηκε και στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στη Λιβύη, στη Συρία (από το 2011).

Τον Απρίλη του 2011, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε Στρατιωτική Επιχείρηση της ΕΕ στη Λιβύη με την ονομασία «EUFOR Libya», με τη δικαιολογία της «ανθρωπιστικής βοήθειας», σε στενή συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Ολες οι υποδομές των χωρών - μελών της ΕΕ διατέθηκαν για τις ανάγκες της επέμβασης. Εχθρός ήταν ο «δικτάτορας Καντάφι», που πριν ήταν εταίρος με μεγάλα ενεργειακά μονοπώλια της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Ιταλίας και στη συνέχεια, όταν έκλεισε μπίζνες και με Ρωσία και Κίνα, έγινε το «μαύρο πρόβατο».

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στη Συρία. Αφού οι ΗΠΑ, χώρες της ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, ενίσχυσαν, χρηματοδότησαν, εξόπλισαν τη λεγόμενη αντιπολίτευση με κάθε λογής ισλαμιστές εγκληματίες, στη συνέχεια, αφού ανδρώθηκε το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος», τους χρησιμοποίησαν σαν «όχημα» για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Πέρα από τη στήριξη που παρέχει συνολικά η ΕΕ στις αμερικανοΝΑΤΟικές επιχειρήσεις στη Συρία, κράτη όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία συμμετείχαν με τις ΗΠΑ σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ Ελλάδα και Κύπρος διέθεσαν γι' αυτόν το σκοπό τις υποδομές τους.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία το 2013, στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Ο σχεδιασμός να διεισδύσουν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ έρχεται από πολύ παλιά. Το 2009 η ΕΕ συγκροτεί την «Ανατολική Εταιρική Σχέση» (ΑΕΣ), με στόχευση τις Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Γεωργία, Μολδαβία και Ουκρανία.

Το Νοέμβρη του 2013 στο Βίλνιους της Λιθουανίας η τρίτη σύνοδος του σχήματος συνοδεύτηκε από την υπογραφή Συμφωνιών Σύνδεσης και Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου με τη Γεωργία και τη Μολδαβία, αλλά σημαδεύτηκε από την άρνηση της Ουκρανίας και της Αρμενίας να υπογράψουν αντίστοιχες συμφωνίες, λόγω της συμμετοχής της Αρμενίας στην Τελωνειακή Ενωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν, αλλά και της πρόσκλησης που απηύθυνε η Ρωσία στην Ουκρανία να μπει στην ΤΕ, κάτι που δίχασε την ουκρανική αστική τάξη.

Σε αυτό το έδαφος του σφοδρού ανταγωνισμού για τις σφαίρες επιρροής, για τους ενεργειακούς διαδρόμους προς την Ευρώπη, οξύνθηκε η ενδοαστική αντιπαράθεση και με την επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα στη χώρα.

Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 6 Μάρτη 2014 υιοθέτησε πλήρως τη στρατηγική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, επικαιροποιώντας ταυτόχρονα τις διεκδικήσεις των ευρωενωσιακών μονοπωλίων - όπως περιλαμβάνεται και στα συμπεράσματα του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ σχετικά με την Ουκρανία στις 3 Μάρτη 2013 - «για μια Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ - Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης και μιας σε βάθος Ολοκληρωμένης Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών».