Το πολεμικό κλίμα και οι στρατιωτικές προετοιμασίες, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε μια σειρά μέτωπα σε όλο τον κόσμο, δεν κρύβονται. Από τον «εμπορικό πόλεμο» ΗΠΑ - Κίνας αλλά και ΗΠΑ - ΕΕ, την οξυμένη αντιπαράθεση για τη στάση απέναντι στην ανερχόμενη Κίνα αλλά και τη Ρωσία, από τη Μέση Ανατολή και το Ιράν μέχρι τη μάχη για επιρροή στα Βαλκάνια, για διείσδυση στην Αφρική και την περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, ο ανταγωνισμός για γεωπολιτικά, επενδυτικά και ενεργειακά πόστα οξύνεται σε επικίνδυνο για τους λαούς βαθμό.

Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι παραδοσιακοί «σύμμαχοι» ΗΠΑ - ΕΕ (βασικά Γερμανία, Γαλλία κ.ά.) ολοένα και σε περισσότερα κρίσιμα μέτωπα διαχωρίζουν τους «δρόμους» τους. Σ' αυτό το πλαίσιο, όπου παλιές «βεβαιότητες» και «συμμαχίες» κλονίζονται, η ΕΕ επιδιώκει να γίνει «παγκόσμιος παίκτης», αποκτώντας μεγαλύτερη στρατιωτική «αυτοτέλεια» και «ικανότητα δράσης» στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, για ενεργότερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς όπου Γης.

Καμία «σταθερότητα» και «ειρήνη» δεν εγγυώνται οι σχεδιασμοί της ΕΕ για τη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), για Σχολή Πρακτόρων της ΕΕ, για Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, για ευρωπαϊκό στρατό, κοινή εξωτερική πολιτική κ.ά. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Σηματοδοτούν αστάθεια, κινδύνους, σχέδια για αλλαγές συνόρων, φούντωμα εθνικισμών, νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους που θα πληρώσουν οι λαοί. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει κριτήριο στη μάχη των ευρωεκλογών του Μάη και να εκφραστεί ένα μεγάλο ΟΧΙ στην ΕΕ του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, με ένα μεγάλο ΝΑΙ στο ΚΚΕ, στέλνοντας μήνυμα με ευρύτερη ευρωπαϊκή σημασία.

Η συζήτηση για «εμβάθυνση και ενίσχυση της ΕΕ» αφορά σε μεγάλο βαθμό και την ενίσχυση του ιμπεριαλιστικού, επιθετικού της χαρακτήρα. Χαρακτηριστικά είναι όσα είπε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, στην καθιερωμένη ετήσια ομιλία του για την Κατάσταση στην Ευρώπη τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Παρουσιάζοντας τις προτάσεις της Κομισιόν για μια ΕΕ που δεν θα είναι «θεατής ή απλός σχολιαστής διεθνών γεγονότων» αλλά «ενεργός παίκτης, αρχιτέκτονας του αυριανού κόσμου», ο Γιούνκερ υπογράμμισε: «Η γεωπολιτική κατάσταση σηματοδοτεί ότι έφτασε η ώρα για την ευρωπαϊκή κυριαρχία» και η ΕΕ να αναπτύξει την «ικανότητα να διαδραματίζει ρόλο, ως Ενωση, στη διαμόρφωση των παγκόσμιων υποθέσεων».

Ζητώντας μεγαλύτερη εμπλοκή της ΕΕ σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις, τόνισε πως «θα συνεχίσω να εργάζομαι μέρα και νύχτα τους επόμενους μήνες για να μπουν σε πλήρη λειτουργία το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας και η Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία». Επίσης, ότι μέχρι τον προσεχή Μάη θα πρέπει να έχει σημειωθεί «ορατή πρόοδος στην ενίσχυση της εξωτερικής μας πολιτικής (...) να μιλάμε με μία φωνή στην εξωτερική μας πολιτική». Σε μια προσπάθεια να προσπεραστούν οι αντιθέσεις εντός της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (αλλά και η Γερμανία κ.ά.) ζητούν να καθιερωθεί η λήψη αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία - αντί για ομόφωνα που ισχύει σήμερα - σε συγκεκριμένους τομείς εξωτερικών σχέσεων.

Μιλώντας πριν λίγους μήνες στην Ομοσπονδιακή Ακαδημία Ασφαλείας, ο Σοσιαλδημοκράτης (SPD) Γερμανός ΥΠΕΞ, Χάικο Μάας, εξήγησε πολύ γλαφυρά τι είδους «αποδοτικά εργαλεία πολιτικής και στρατιωτικής δράσης» χρειάζονται εντός της ΕΕ. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι και από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στον ΟΗΕ υπάρχει «μια αυξημένη προσδοκία έναντι της Γερμανίας. Σε μια νέα παγκόσμια τάξη πρέπει η Γερμανία, η Ευρώπη συνολικά, να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη».

«Πρέπει να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη στρατιωτικών ικανοτήτων και να κλείσουμε τα υπάρχοντα κενά: Σύγχρονος εξοπλισμός, πλοία ή ελικόπτερα μεταφοράς», συνέχισε. «Το επίκεντρο της δράσης μας είναι η ευρύτερη ευρωπαϊκή γειτονιά: Τα Βαλκάνια, αλλά και η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική». Πέρα από τη στρατιωτική, «η περαιτέρω πολιτική ανάπτυξη της Κοινής Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Αμυνας αποτελεί βασικό πυλώνα». Αυτό περιλαμβάνει «ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών για την προώθηση της ειρήνης και της σταθεροποίησης - είτε ως παρατηρητής στη Γεωργία, είτε ως δικαστής στο Κοσσυφοπέδιο», εξηγεί ο Γερμανός ΥΠΕΞ.

Επιπλέον, Γερμανία και Γαλλία - στο πλαίσιο και της λεγόμενης Συνθήκης του Ααχεν για το συντονισμό του «γαλλογερμανικού άξονα» - προωθούν τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου ένας μικρότερος κύκλος εναλλασσόμενων κρατών - μελών θα αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ΕΕ.

«Μία Συνθήκη Αμυνας και Ασφάλειας πρέπει να καθορίζει τις αναγκαίες υποχρεώσεις μας, σε σχέση με το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους συμμάχους μας: Αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, ρήτρα αμοιβαίας άμυνας με διασφαλισμένη αποτελεσματικότητα, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου θα συμμετέχει και το Ηνωμένο Βασίλειο (σ.σ. μετά το Brexit), για την προετοιμασία των συλλογικών μας αποφάσεων», αλλά και ανάπτυξη κοινών οπλικών συστημάτων, σημειώνει ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

Ηδη Γερμανία και Γαλλία συνεργάζονται για την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου ευρωπαϊκού μαχητικού αεροπλάνου, ενώ η πρόεδρος των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών, Ανεγκρέτ Κραμπ - Καρενμπάουερ, πρότεινε την κατασκευή ενός κοινού ευρωπαϊκού αεροπλανοφόρου«για να εκφράσουμε τον παγκόσμιο ρόλο της ΕΕ ως δύναμης ασφάλειας και ειρήνης»!

Από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν αποτελεί κάποιο «αντίβαρο» στο ΝΑΤΟ προς όφελος «της ειρήνης των λαών», αλλά εργάζεται για την προώθηση των ιδιαίτερων συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων και με στρατιωτικά μέσα. Η ΕΕ, ως ιμπεριαλιστική ένωση, στηρίζει την επιθετική και πολεμοκάπηλη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Παράλληλα - σε μια περίοδο αναζήτησης μιας «νέας ισορροπημένης εταιρικής σχέσης με τις ΗΠΑ» - παίρνει μέτρα για τη δική της αυτοτελή δράση, ενισχύοντας την επιθετικότητα και τη στρατιωτικοποίησή της.

Μέρος αυτής της νέας σχέσης με τις ΗΠΑ είναι και η «ενίσχυση του ευρωπαϊκού πυλώνα της διατλαντικής συμμαχίας, και στο ΝΑΤΟ». Ανοιχτά η Κομισιόν, η Γερμανία, η Γαλλία κ.ά. μιλούν για σύσταση ενός ευρωπαϊκού στρατού. «Οι εποχές που η Ευρώπη μπορούσε να βασιστεί σε άλλους (σ.σ. ΗΠΑ) έχουν παρέλθει», τονίζει η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, προσθέτοντας: «Πρέπει όλοι μας να εργαστούμε για το όραμα να δημιουργήσουμε μια μέρα έναν αληθινό ευρωπαϊκό στρατό, όχι ενάντια στο ΝΑΤΟ, αλλά ως ένα καλό συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ».

Παράλληλα, αναδεικνύονται και τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ΕΕ ή και αντικρουόμενα συμφέροντα εντός του ΝΑΤΟ. Ενδεικτικά, η ΕΕ «δραστηριοποιείται και εκτός ΝΑΤΟ, για παράδειγμα στο Μάλι», όπου επιχειρούν γαλλογερμανικές στρατιωτικές αποστολές, ενώ γενικότερα είναι προτεραιότητα η οικονομική και στρατιωτική διείσδυση στην Αφρική. Επιπλέον, οι Ευρωενωσιακοί δεν έκρυψαν τη δυσαρέσκειά τους για τη μονομερή ανακοίνωση απόσυρσης των ΗΠΑ από Συρία και Αφγανιστάν. Στο Αφγανιστάν η Γερμανία αποφάσισε να παραμείνει ακόμη ένα χρόνο, ενώ «σχεδόν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ συνεισφέρουν στον αγώνα κατά του ISIS» και συμφωνούν ότι «ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας σε Συρία και Ιράν δεν έχει τελειώσει ακόμα», υπογράμμισε η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Αλλά και στην τακτική για την αντιμετώπιση του Ιράν εκφράζονται αντιθέσεις. Οι ΗΠΑ αποχώρησαν από την πυρηνική συμφωνία για το Ιράν, απειλώντας με κυρώσεις όσες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται εκεί.

«Στον σημερινό κόσμο, η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να είναι σίγουρη ότι όσα ίσχυαν χτες μπορούν ακόμα να ληφθούν υπόψη σήμερα. Αυτές οι παλιές συμμαχίες αύριο μπορεί να μην φαίνονται το ίδιο». Σ' αυτά τα λόγια του Γιούνκερ εκφράζεται η μεγάλη γεωπολιτική ρευστότητα, στο πλαίσιο της οποίας οι ΗΠΑ, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την πρωτοκαθεδρία, επαναδιαπραγματεύονται όλους τους όρους, αμφισβητούν διεθνείς συμβάσεις, συμμαχίες και πανίσχυρους οργανισμούς, ακόμα και το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ.

Οι ΗΠΑ βλέπουν με καχυποψία τις κινήσεις για ευρωπαϊκή στρατιωτική αυτοτέλεια, ενώ ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, έχει υπογραμμίσει επανειλημμένα ότι τα ευρωπαϊκά σχέδια δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αντιτίθενται στις δράσεις του ΝΑΤΟ.

«Παρότι μια ισχυρή διατλαντική εταιρική σχέση είναι η καλύτερη εγγύηση ασφάλειας, αυτή η επιλογή ίσως χαθεί στο μέλλον και δεν υπάρχει ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο», εκτιμά η Εκθεση της Διάσκεψης του Μονάχου. Ετσι, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να διατηρήσουν τη «συμμαχία» με τις ΗΠΑ, επενδύοντας ταυτόχρονα και σε ένα «σχέδιο Β». 'Η, όπως λέει η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας, «θέλουμε να παραμείνουμε διατλαντικοί και ταυτόχρονα να γίνουμε πιο ευρωπαϊκοί»...