«Τέλος εποχής στον αστικό συνδικαλισμό» διαπιστώνει το «Πριν», κάνοντας μια ανασκόπηση των εξελίξεων από την Καλαμάτα έως τη Ρόδο, εν αναμονή του διορισμού διοίκησης στη ΓΣΕΕ. Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πανηγυρίζουν επειδή «έληξε μια ακόμα "θητεία" των υπαλλήλων του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, του "ναι στην Ευρώπη", της "κοινωνικής συμμαχίας" με τον ΣΕΒ», σημειώνοντας όμως ότι «η στρατηγική τομή για την ανασυγκρότηση ενός ταξικού συνδικαλισμού δεν θα έρθει με την αποδοχή των παρεμβάσεων των αστικών δικαστηρίων στα συνδικάτα, όπως κάνει το ΠΑΜΕ (...)». Αφού τους πήρε μερικές βδομάδες να ξεπεράσουν την αφωνία τους για τη μάχη που έδιναν οι ταξικές δυνάμεις σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες ενάντια στη νοθεία και τον εκφυλισμό, άρχισαν σιγά σιγά να ψελλίζουν μισόλογα για τις πρακτικές της συνδικαλιστικής ηγεσίας, κοτσάροντας δίπλα και μια κριτική για τις «μεθόδους» που χρησιμοποιεί το ΠΑΜΕ. Οταν έφτασε η ώρα για το συνέδριο της ΓΣΕΕ, βγήκαν λάβροι ενάντια στην ηγετική ομάδα, χωρίς να εγκαταλείπουν τη μόνιμη επωδό ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται περίπου στην ίδια όχθη και δεν μπορεί να σηκώσει την αντιπαράθεση μαζί της. Τώρα που οι εξελίξεις τρέχουν και χιλιάδες εργαζόμενοι αναγνωρίζουν τη σημασία της μάχης που έδωσαν οι ταξικές δυνάμεις, το τροπάρι άλλαξε και ανακάλυψαν ότι το ΠΑΜΕ υπερασπίζεται τις δικαστικές παρεμβάσεις στα συνδικάτα! Η αμηχανία τους μπροστά στις εξελίξεις, η χρεοκοπία της γραμμής τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, βγάζει μάτι. Και είναι τόσο μεγάλη, που γεννάει πραγματικά παραφροσύνη...