Οποιος ήρθε σε επαφή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τους τολμηρούς κι υπομονετικούς εργαζόμενους στον τουρισμό - επισιτισμό, δεν ξέρει τι πάει να πει θυσία και ρίσκο για τη χαρά κι όχι τον πόνο των άλλων. Στις κουζίνες και στις τραπεζαρίες, στα πλυντήρια και τις παραλίες των μικρών, πόσο μάλλον των θηριωδών ξενοδοχειακών μονάδων, χώρια τα μπαρ, τα κάμπινγκ και τα «ριζόρτ», το ένα πέμπτο και στην καλύτερη περίπτωση το ένα τρίτο των απαιτούμενων εργατικών χεριών, νέοι και μεσήλικες, δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες στο ποδάρι να μαγειρεύουν, να ταΐζουν, να σερβίρουν, να καθαρίζουν, χωρίς ανάσα και να ικανοποιούν όλο το φάσμα των πραγματικών ή και βιτσιόζικων αναγκών των τυχερών των διακοπών.
Κι όμως, είναι αυτή η... βιομηχανία που αποβιομηχανοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς, και στην Ελλάδα και στη Μεσόγειο, κι αρχίζει και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κινήσεις αρπαχτής σε μια φυσικά υπέροχη και συνάμα τραγικά γεωπολιτική σκακιέρα. Βούλιαξαν θέρετρα απ' την Κροατία ως τη Λευκάδα κι απ' τις τουρκικές ακτές ως κάποιο χωριό στις ακτές της Ισπανίας ή της Τυνησίας, κι ερήμωσαν και πέθαναν τόποι παραδεισένιου φυσικού κάλλους κι άπειρα ακαλαίσθητα ή και υπέροχα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που θα γεράσουν πριν την ώρα τους από την παγωνιά, την αλμύρα και την εγκατάλειψη.
Η μαζικότητα της αντίστασης στην ψεύτικη ευφορία που διαφημίστηκε ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής εναλλαγής, και καθόλου ουσιαστικής αλλαγής, είναι αυτή που θα κρίνει και πάντως θα δώσει τον τόνο φέτος στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοπόρο όπως πάντα το ΠΑΜΕ. Κι αυτό γιατί η ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ψευδής αντισυστημική κυβερνώσα αριστερά, δεν παίρνει λίφτινγκ σαν το ομολογημένο της πρώτης κυρίας της Γαλλίας. Και γιατί το κάθε φιλελεύθερο, αλαζονικό και υπεροπτικό πενάκι δεν θα μπορεί για πολύ ακόμα να προτρέπει παραμονές του 2020 τις τάχα μου δήθεν απελευθερωμένες απ' τον ψευδοκομμουνισμό μάζες να γκρεμίσουν τα τελευταία μνημεία του Στάλιν ή του Βελουχιώτη.
«Εγώ δεν τον βγάζω τον κώλο μου απέξω, αλήθεια δεν τον βγάζω. Τους ψήφισα τότε. Τους έβλεπα να παίζουν μαζί μου ξύλο με τα ΜΑΤ για τις Σκουριές, να μου λένε για τα θαύματα που θα κάνουν τις πρώτες μέρες στην εξουσία ...κι ύστερα αμέσως, μα αμέσως, έκαναν τα ανάποδα και χειρότερα. Ο τουρισμός πέθανε, έγινε θρύψαλα», λέει, και σερβίρει τους διπλανούς μου, γελαστό και πρόθυμο εποχικό γκαρσονάκι κι έρχεται να πληρωθεί και συνεχίζει. «Τα χάλια τα βλέπεις, τα ξέρανε, τους τα είπαμε, και μας πούλησαν. Εχω το μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη μου και ξέρω πως τα χωριά διχάστηκαν, πολλοί σαν κι εμένα θα πάνε και θα δουλέψουν στα μεταλλεία. Κι εγώ έχω ενενήντα κιλά θράψαλα στον καταψύκτη και μ' ένα - δυο αγριογούρουνα, πέντε στόματα θα βγάλουμε καλά το χειμώνα. Αν βρω και καμιά οικοδομή, θα αφήσω το χωριό στα φαντάσματα...».
Αντε και καλό χειμώνα που θα 'ναι καλύτερος αν τον δω στο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβρη!