Σιγοτραγουδώντας τη Διεθνή και φωνάζοντας το σύνθημα «Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές», συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι αποχαιρέτησαν το Σάββατο 23/11 στη Θεσσαλονίκη τον σ. Χρήστο Δίγκογλου, έναν από τους τελευταίους της θρυλικής γενιάς των κομμουνιστών, που «έφυγε» από τη ζωή πλήρης ημερών.

Ο Χρ. Δίγκογλου κηδεύτηκε με πολιτική κηδεία που έγινε στην πλατεία απέναντι από τον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Κυρίου, στα Κοιμητήρια της Θέρμης.

Οι σύντροφοί του τον σκέπασαν με το τιμημένο λάβαρο του ΚΚΕ, του Κόμματος που υπηρέτησε μέχρι την τελευταία του πνοή. Δίπλα του τιμητική φρουρά στάθηκαν ο Κώστας Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, η Θεανώ Καπέτη, μέλος της ΚΕ και Γραμματέας της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας, ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος της ΚΕ, μέλη της Επιτροπής Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας και της ΤΟ Δήμου Θεσσαλονίκης, στελέχη της ΚΝΕ, συναγωνιστές του.

Τον επικήδειο εκφώνησε ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Με «σπασμένη» φωνή αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του σ. Χρ. Δίγκογλου, που όπως είπε ταυτίστηκε με την ιδεολογία και τους σκοπούς του Κόμματος και θυσίασε τα καλύτερά του χρόνια στον αγώνα για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας. Αποχαιρετώντας τον εκ μέρους του Κόμματος, είπε: «Σύντροφε Χρήστο, κοιμήσου ήσυχος. Το Κόμμα σου, το ΚΚΕ, θα στέκει πάντα ακλόνητο. Είναι χιλιάδες αυτοί που συνεχίζουν το έργο σου. Αύριο θα είναι ποτάμι. Οι ιδέες μας, οι ιδέες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, είναι παντοδύναμες και ανίκητες».

Λίγα λόγια είπε και ο εγγονός του, Χρήστος, δίνοντας την υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα στο δρόμο του.

Τα συναισθήματα κορυφώθηκαν όταν από το μεγάφωνο ακούστηκε η φωνή του συντρόφου Χρήστου σε ένα ηχητικό απόσπασμα από αφήγηση για ντοκιμαντέρ της ΚΟ Κ. Μακεδονίας για τον ΔΣΕ. Ο «καπετάνιος», όπως τον φώναζαν με σεβασμό και αγάπη οι νεότεροι, με καθαρή και δυνατή φωνή αποχαιρέτησε κι αυτός με τη σειρά του συγγενείς, φίλους και συντρόφους. Ακούγεται να λέει χαρακτηριστικά: «Και σήμερα αν χρειαστεί, όλοι οι σύντροφοι που πολέμησαν θα δώσουν και πάλι και τη ζωή τους ακόμα για την εκπλήρωση αυτών των ιδανικών». Και αμέσως μετά τραγουδά το «Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι».

Ο Χρήστος Δίγκογλου γεννήθηκε το 1923 στην Κούκλενα της Βουλγαρίας, κοντά στη Φιλιππούπολη, και το 1924 η οικογένειά του, πρόσφυγες αγρότες, εγκαταστάθηκαν στις Βαρβάρες Βέροιας. Το 1942 οργανώθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση, το Νοέμβρη του 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ και ο ίδιος ζήτησε να καταταγεί στον ΕΛΑΣ εθελοντικά, πράγμα που έγινε στα τέλη του 1943. Συμμετείχε σε μάχες κατά των Γερμανών σε διάφορες επιχειρήσεις και τελικά στην Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ ως μαχητής της 10ης Μεραρχίας, με τμήματα της οποίας έλαβε μέρος στην καταδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων.

Μετά τη Βάρκιζα γνώρισε διώξεις, συλλήψεις και βασανιστήρια, όπως πολλοί κομμουνιστές και αντιστασιακοί, θύματα της αστικής μεταβαρκιζιανής τρομοκρατίας. Το Μάρτη του 1946 εντάχθηκε σε ένοπλη ομάδα καταδιωκόμενων, η οποία απαντούσε στα χτυπήματα του ταξικού εχθρού. Ο πατέρας του και άλλοι συγγενείς του εκτελέστηκαν την περίοδο αυτή. Με την ίδρυση του ΔΣΕ εντάχθηκε απευθείας στις δυνάμεις του. Φοίτησε στην Α' Σειρά Δοκίμων στη Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού το 1947. Λίγο πριν από την αναχώρησή του, γνώρισε την συντρόφισσα της ζωής του, σ. Κυριακή Σαββίδου. Οταν επέστρεψε, ανέλαβε διοικητής λόχου στα Πιέρια.

Ελαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις στο Βέρμιο, στα Πιέρια, μέχρι τα Αγραφα. Τον Απρίλη του 1948 μετατέθηκε στην 107η Ταξιαρχία του ΔΣΕ στο Βίτσι, οπότε προήχθη σε λοχαγό. Συμμετείχε σε αρκετές μάχες για την υπεράσπιση του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948, όπως και στο Μάλι Μάδι. Μέσα στη φωτιά της μάχης, κάτω από τα πυρά του εχθρού, γεννήθηκε η κόρη του Ελένη.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ στην Αλβανία, βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη (ΕΣΣΔ). Αρχικά εργάστηκε στην παραγωγή, ως εργάτης σε εργοστάσιο κατασκευής εκσκαφέων. Το 1952 επελέγη να φοιτήσει σε στρατιωτική σχολή της ΕΣΣΔ μαζί με άλλα στελέχη του ΔΣΕ. Το 1954, όταν επέστρεψε από τη σχολή, ανέλαβε πρόεδρος παραρτήματος πολιτικών προσφύγων. Στη συνέχεια φοίτησε και πάλι σε ανώτατη κομματική σχολή.

Κατά τη διάρκεια της χούντας (1967 - 1974), του ανατέθηκαν από το ΚΚΕ δύο παράνομες αποστολές στην Ελλάδα, το 1971 και το 1972. Την ίδια χρονιά εξελέγη Β' Γραμματέας της ΚΟ Τασκένδης του ΚΚΕ.

Επαναπατρίστηκε το 1977. Μέχρι τη συνταξιοδότησή του εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Ανέλαβε αμέσως υπεύθυνες κομματικές θέσεις στη Δράμα και στη Θεσσαλονίκη. Εξελέγη αντιπρόσωπος στο 9ο και στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Ενίσχυσε το κίνημα των πολιτικών προσφύγων και των αντιστασιακών.