Η κυβέρνηση έχει μια συγκεκριμένη αποστολή να εκτελέσει στη βάση μιας πολιτικής επίσης συγκεκριμένης, ξεκάθαρης, αδιαμφισβήτητης για τα στελέχη της και την οικονομική ολιγαρχία που υπηρετούν. Στόχος τους είναι η ανατροπή του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, έτσι που και αυτό να υπηρετεί τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή την παραπέρα μείωση της αξίας της τιμής της εργατικής δύναμης. Οπως συμβαίνει πάντοτε στην ταξική αντιπαράθεση, έτσι και τώρα το «αντίπαλο δέος» δεν είναι άλλο από τη συγκροτημένη, αποφασιστική, ενωτική πάλη των υποψήφιων θυμάτων: Της εργατικής τάξης αλλά και των άλλων φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων.

Η κυβέρνηση, που την άνοιξη εμφανίστηκε να κλονίζεται από τη μαζική-αγωνιστική αντίδραση των εργαζομένων, επανέρχεται αυτή τη φορά πιο προσεκτικά. Μάζεψε τις δυνάμεις της, επανασχεδίασε την τακτική της - όχι το στόχο της - ενεργοποίησε τους συμμάχους της, αναδιάρθρωσε το επιτελείο της στο αρμόδιο υπουργείο. Ολα ετοιμάστηκαν και η νέα επίθεση άρχισε. Επίσημες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών είναι σκόπιμα αόριστες, υποκρύπτουν αιχμές, αλλά αποφεύγουν την ξεκάθαρη δήλωση. Το ζήσαμε ξανά χτες και προχτές οπότε φούντωσε το θέμα για σύνταξη στις γυναίκες στα 65. Ο φιλικός της Τύπος μεγεθύνει, υποβαθμίζει, υπερβάλλει, δέχεται διαψεύσεις, με τρόπο συντονισμένο, με σκοπό καθορισμένο: Την πρόκληση σύγχυσης, τη «φοβέρα» τη μια μέρα και την «ανακούφιση» από τη διάψευση του χειρότερου σεναρίου, την επόμενη. «Κρύο» και «ζεστό» εναλλάξ, ώστε ο κόσμος που αγωνιά, να καμφθεί, μπερδεμένος και απογοητευμένος. Την ίδια στιγμή, οι «εφεδρείες» των συνδικαλιστικών ηγεσιών εργάζονται ακούραστα. Τη μια μέρα αναδεικνύουν το ζήτημα της χρηματοδότησης, μετά το παραμερίζουν και μιλούν για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Με μεθοδικότητα υπερτονίζουν σημεία του Ασφαλιστικού για να τα υπονομεύσουν λίγο μετά. Ποια είναι τα βασικά προαπαιτούμενα; Ισως στο τέλος κανείς να μην τα θυμάται. Ολοι όμως θα θυμούνται ότι το ζητούμενο είναι ο... «κοινωνικός διάλογος»!

Λένε τα κυβερνητικά στελέχη: «Δεν ανακοινώνουμε τίποτα, θα αναιρούσαμε τη συμφωνία για ειλικρινή διάλογο εφ' όλης της ύλης». Μόνο που δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία κι ας τη θεωρούν όλοι «αυτοί» δεδομένη. Οι κοινωνικοί και πολιτικοί «εταίροι» δηλώνουν πανέτοιμοι να ακούσουν τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι, να συζητήσουν γι' αυτό, να επιλέξουν σενάρια. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους ίδιους τους εργαζόμενους, που δε θα δεχτούν παθητικά τις ανατροπές δικαιωμάτων τους. Η επίθεση στα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα έχει στόχο να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Οι ακριβείς ρυθμίσεις μπορεί να είναι εκείνες ή οι άλλες, αλλά θα υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν συμφωνήσει σε τίποτα. Μονάχα ένα πράγμα μπορεί να τους βρει σύμφωνους: Η προστασία και διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους. Κι αυτή τη συμφωνία παλεύουν για να τη στεριώσουν οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, που ακούραστα καλεί σε αγώνα για Υγεία και Ασφάλιση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και με το κόστος στους εργοδότες.