Η πολιτική αναβάθμισης της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη, πέρα από κερδοφόρες προοπτικές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, δημιουργεί και προσδοκίες στο λαό για φτηνότερη Ενέργεια, όπως του πιπιλίζουν τα αυτιά η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, για να τον κάνουν συμμέτοχο στους ιμπεριαλιστικούς ενεργειακούς ανταγωνισμούς και στη στρατηγική «απελευθέρωσης» της Ενέργειας. Τα στοιχεία όμως μαρτυρούν ότι παρά την επέκταση των ενεργειακών δικτύων στην ΕΕ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, παρά την ανεύρεση και νέων πηγών Ενέργειας, παρά τις επενδύσεις δισ. ευρώ σε κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς των ΑΠΕ, η ενεργειακή φτώχεια αφορά σήμερα περισσότερους από 50 εκατ. κατοίκους της ΕΕ! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το ποσοστό εκείνων που αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος, του πετρελαίου ή του γκαζιού αυξάνεται κάθε χρόνο, αγγίζοντας το 10% του πληθυσμού της ΕΕ το 2014, από 6% το 2000. Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας και με δεδομένη την τάση να γίνεται ολοένα και χειρότερη για τα λαϊκά στρώματα, ενισχύεται στην Ευρώπη ο ρόλος των λεγόμενων «οργανώσεων καταναλωτών», οι οποίες, με κρατική στήριξη, παρέχουν συμβουλές στα νοικοκυριά που ξεπαγιάζουν για το πώς μπορούν να περιορίσουν τις απώλειες Ενέργειας στο σπίτι τους ή από πού θα μπορούσαν να δανειοδοτηθούν για να τα αναβαθμίσουν ενεργειακά! Η λογική τους είναι απλή: Αφού έτσι κι αλλιώς είσαι καταδικασμένος να ζεις σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, τουλάχιστον μάθε να τη διαχειρίζεσαι σωστά. Κάτι τέτοια βλέπουν και στην Ελλάδα για να πάρουν ιδέες, μπροστά στα νέα επεισόδια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, επέκτασης των ΑΠΕ και συμπράξεων για τους υδρογονάνθρακες, για να γίνει η χώρα «κόμβος».