Ολοκληρώθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής στη Φλώρινα οι εκδηλώσεις τιμής στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ τις οποίες διοργάνωσε η ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με αφορμή την επέτειο από τη μεγάλη Μάχη της Φλώρινας (11 - 14 Φλεβάρη 1949).

Το πρωί της Κυριακής πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στην κατάμεστη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δήμου Φλώρινας, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ το άνοιγμα της εκδήλωσης πραγματοποίησε ο Θανάσης Χαστάς, Γραμματέας της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Ακολούθησε μαχητική πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, με συνθήματα για την ηρωική πάλη των μαχητών του ΔΣΕ και την τιμημένη Ιστορία του Κόμματος, πορεία η οποία κατέληξε στο επιβλητικό Μνημείο του ΚΚΕ για τη Μάχη της Φλώρινας. Εκεί πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής προς τιμήν των μαχητών του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους στη Μάχη και θάφτηκαν μαζικά στο χώρο του Μνημείου, υπό το άκουσμα του «Πένθιμου Εμβατηρίου» και στη συνέχεια της Διεθνούς.

Στεφάνια κατέθεσαν στο μνημείο ο Ζήσης Λυμπερίδης εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Θανάσης Χαστάς εκ μέρους της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και ο Κώστας Ιωσηφίδης εκ μέρους της ΟΠ Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ. Λουλούδια επίσης κατέθεσαν συγγενείς και απόγονοι των μαχητών του ΔΣΕ.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε η Αλέκα Παπαρήγα. Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην υποχρέωση του Κόμματος για μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων από την Ιστορία του, αλλά και τη στάση των αστικών επιτελείων απέναντι στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ και συνολικά της περιόδου 1940 - '50.

Οπως είπε, «δεν είμαστε οι μόνοι που ασχολούμαστε με την δεκαετία 1940 - '50. Αστικά κόμματα, Τύπος, εκδοτικοί οίκοι, σύγχρονα μέσα ηλεκτρονικά και πάνω από όλα εκατοντάδες καθηγητές πανεπιστήμιων, γενικότερα διδακτικό προσωπικό της Εκπαίδευσης, είτε από πεποίθηση είτε με ανταμοιβές είτε γιατί έτσι διδάχτηκαν, ή γιατί δεν θέλουν ή δεν τολμούν να ψάξουν για την ιστορική αλήθεια, κάνουν οργανωμένη συκοφάντηση της περιόδου της Κατοχής, ενώ κύριο στόχο έχουν τις ηρωικές 33 μέρες του Δεκέμβρη του '44 και τον τρίχρονο αγώνα του ΔΣΕ. Περισσεύει η υποκρισία όλων εκείνων που καταγγέλλουν το Δεκέμβρη και τον αγώνα του ΔΣΕ ως "αδελφοκτόνους" πολέμους, όπου "φίλος σκοτώνει φίλο, αδελφός τον αδελφό"». Δίνοντας απάντηση ειδικά σε όσους μιλούν για «αδελφοκτόνο πόλεμο», είπε ότι είναι «αυτοί που οδήγησαν και οδηγούν τους λαούς σε πόλεμο μεταξύ τους, μέσα από τους εθνικούς αστικούς στρατούς και τα τελευταία χρόνια με μισθοφορικά στρατεύματα, προκειμένου οι αστικές τάξεις των αντιμαχόμενων πλευρών να κατακτήσουν νέες αγορές, να μοιράσουν με στρατιωτικά μέσα τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τους δρόμους του Εμπορίου. Μιλάνε για "αδελφοκτόνο πόλεμο" που εξαπέλυσε το ΚΚΕ αυτοί που εξαπολύουν παραπλανητικά συνθήματα περί δημοκρατίας και δήθεν καταστροφής των πυρηνικών όπλων, στρατιωτικές επιθετικές βάσεις και πυρηνικά όπλα, εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το δικό τους κράτος, όπως οι ΗΠΑ, οργανώνουν πολέμους, πραξικοπήματα, ανατρέπουν και κυβερνήσεις που ήταν φιλικές απέναντί τους. Τα λένε τα κράτη - μέλη της ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις, που έχουν τη δική τους ευθύνη για ό,τι συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα λένε και όλα τα ελληνικά κόμματα που έχουν αποδεχτεί να είναι μέρος του πολέμου, στηρίζοντας τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη Στρατηγική δήθεν Αμυντική Συμφωνία με τις ΗΠΑ».

Σε άλλο σημείο σχολίασε τις κατηγορίες που απευθύνουν αστοί πολιτικοί και ιστορικοί στο ΚΚΕ, ότι πήρε την πρωτοβουλία για να συγκροτήσει το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ όχι από κομμουνιστικό πατριωτισμό, αλλά με έναν μόνο σκοπό, να ανατρέψει την αστική εξουσία. Οπως είπε η Αλέκα Παπαρήγα, «το αντίθετο δυστυχώς έγινε: Το ΚΚΕ έδωσε τα πάντα για την απελευθέρωση από την ξενική κατοχή, μη συνδέοντας, δυστυχώς, τον αγώνα αυτό με το πρόβλημα της εξουσίας.

Το ΚΚΕ, 100 χρόνια και πάνω, δεν παύει να διακηρύσσει την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Εκτός από τον αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων - συμμάχων, είναι το μοναδικό και σήμερα κόμμα που κάνει ό,τι μπορεί για την ανάπτυξη μαζικού κινήματος κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να προετοιμάζει το λαό να πάρει στα δικά του χέρια την υπεράσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων αν αυτά απειληθούν σε πλαίσιο ενός λιγότερο ή περισσότερο γενικευμένου πολέμου, μακριά και σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα.

Η οπορτουνιστική αντίληψη, προκειμένου να επιτεθεί στη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ, χρησιμοποιεί το εντελώς ανάποδο επιχείρημα, εξυμνεί την κατοχική στρατηγική του ΚΚΕ, τη φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα για σήμερα, καθώς, ανεξάρτητα από τα συνθήματα ή "καπέλα" που κάθε φορά φοράει, μία δημοκρατία αναγνωρίζει: Την αστική δημοκρατία, την απολύτως ουτοπική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε δήθεν ανθρώπινο και εξυγιασμένο. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης είναι η πιο δυνατή σύγχρονη απόδειξη σε ποιο κατήφορο περνάει ο οπορτουνισμός, αν και τέτοιες αποδείξεις υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα σε πανίσχυρα και με σημαντική ιστορία κομμουνιστικά κόμματα, όπως το γαλλικό και το ιταλικό.

Το Κόμμα μας σήμερα δεν ασκεί κριτική στην τοτινή ηγεσία γιατί το θέμα της εξουσίας δεν τέθηκε το 1940 ή το 1941 ή και το 1942, γιατί τότε δεν υπήρξε επαναστατική κατάσταση, αλλά γιατί δεν είχε προβλέψει να συνδέσει τον αγώνα της απελευθέρωσης με την κατάκτηση της εξουσίας στο βαθμό που διαμορφώνονταν επαναστατική κατάσταση, εφόσον αυτή ξέσπαγε, πράγμα που έγινε τον Οκτώβρη του '44. Η κριτική αναφέρεται στο γεγονός ότι δεν εκτιμήθηκε η ύπαρξη της επαναστατικής κατάστασης».

Στη συνέχεια, αναφερόμενη στις εξελίξεις γύρω από τα Ελληνοτουρκικά και την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, τόνισε ότι «οι λαοί οφείλουν να ενώνονται κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατά των αστικών τους τάξεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη λεία, να μην τις εμπιστεύονται σε τίποτε, ούτε στην υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας». Επικαλούμενη την πείρα του 20ού αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 21ου, σημείωσε ότι αυτή «έχει επιβεβαιώσει πλήρως την κομμουνιστική θεωρία, που επεξεργάστηκε το μπολσεβίκικο κόμμα, ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο μεριές, και από την πλευρά των επιτιθέμενων πρώτων κρατών και απ' αυτή των αμυνόμενων. Οι μεν θέλουν να επεκτείνουν τις αγορές τους, οι δε να διατηρήσουν τις δικές τους. Δεν υπάρχουν φιλειρηνικές και πολεμικές αστικές τάξεις. Δεν υπάρχουν ιμπεριαλιστικές συμμαχίες υπέρ των λαών.

Με την ευκαιρία, ας ξαναθυμηθούμε την Ιστορία μας. Δυστυχώς, με ευθύνη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος θεωρήθηκε αντιφασιστικός. Μόνο η ΕΣΣΔ δεν είχε ιμπεριαλιστικές βλέψεις, υπερασπιζόταν τη σοσιαλιστική πατρίδα και την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον πόλεμο του Αξονα με επικεφαλής τη ναζιστική Γερμανία. Ολοι οι πόλεμοι που διεξάγονται από τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους έχουν ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα».

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στην παρέμβαση των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα, τονίζοντας ότι «δεν έχουμε δικαίωμα να σπέρνουμε αυταπάτες ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν χωρίς πολιτική εργατικής - λαϊκής συσπείρωσης και αντεπίθεσης, μακριά από αυταπάτες για την πολιτική των κυβερνήσεων. Δηλαδή, Κοινωνικής Συμμαχίας της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων της πόλης, ΕΒΕ και επιστημόνων. Κοινωνική Συμμαχία που καταφέρνει ρωγμές στη δύναμη του αστικού πολιτικού συστήματος, δυσκολεύει και ακυρώνει με τη μαζικότητά της και τη ριζοσπαστική πανελλαδικά κατεύθυνσή της τη δράση των μηχανισμών του κράτους. Συμμαχία που στις κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες κατακτά την ικανότητα ανατροπής της αστικής εξουσίας υπέρ της εργατικής, που θα απελευθερώσει και τα άλλα κοινωνικά λαϊκά στρώματα από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Που θα μετατρέψει σε κοινωνική την ιδιοκτησία των καπιταλιστών.

Αν οι αγώνες για τα οξυμένα προβλήματα δεν εξελίσσονται σε αγώνες κατά του ίδιου το συστήματος, τότε όχι μόνο δεν θα μπορούν να αποσπάσουν κάποιες κατακτήσεις, αλλά αργά ή γρήγορα θα αφομοιώνονται και θα υπονομεύονται από το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις διαχείρισης, το αστικό Κοινοβούλιο».

Και κατέληξε λέγοντας: «Απευθυνόμαστε στους σημερινούς αγωνιστές, σε μια περίοδο που απαιτεί επίσης θυσίες και ανιδιοτέλεια, ιδεολογική και προσωπική αντοχή σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, κρίσης και αυξημένων προσωπικών - οικογενειακών αναγκών. Παρά την έλλειψη εμφανών αποτελεσμάτων, είμαστε βέβαιοι ότι οι ανώριμοι καρποί σίγουρα θα ωριμάσουν, απαιτούν ετοιμότητα να ανταποκρινόμαστε στις οποιεσδήποτε εξελίξεις και στα γυρίσματα των καιρών».