Να, λοιπόν, που όχι μόνο δεν ήρθε το «τέλος της ιστορίας», αλλά εκείνο το «φάντασμα» πλανιέται ακόμα πάνω απ' την Ευρώπη και όχι μόνο... Σαφώς, όχι με τους ίδιους όρους, όπως πριν από 150 χρόνια, αλλά σίγουρα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: Αυτοί που βρίσκονται χαμηλά δεν αντέχουν την πραγματικότητα που ζουν κι αναζητούν εργαλεία - δρόμους για την ανατροπή, την ίδια ώρα που όσοι έχουν την εξουσία, όσο κι αν αγριεύουν, δεν μπορούν να διαχειριστούν, με τους όρους που θέλουν οι ίδιοι, αυτήν την πραγματικότητα. Η επιθετικότητα με την οποία εκφράζεται ο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να κρύψει ούτε τα αδιέξοδά του, ούτε την όλο και πιο έντονη αμφισβήτησή του, δέκα μόλις χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και την, προς το παρόν, επικράτηση της αντεπανάστασης.

Να, σήμερα κιόλας, απ' το Λάακεν των Βρυξελλών ως τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας κι από κει ως την αμερικάνικη πρεσβεία, μια «κόκκινη κλωστή» συνδέει χιλιάδες διαδηλωτές πολλών αποχρώσεων και, προς το παρόν, έως και εξαιρετικά διαφορετικών αντιλήψεων για την προοπτική της διεξόδου. Διαδηλώνουν, διαφορετικοί ακόμα και ως προς την ανάλυση της πραγματικότητας που βιώνουν. Διαδηλώνουν, όμως. Και λέμε πως είναι σημαντικό ότι διαδηλώνουν τόσες χιλιάδες σήμερα, γνωρίζοντας πως κι αυτή η απαράδεκτη από κάθε άποψη γραφειοκρατική κλίκα της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που δηλώνει σήμερα συμμετοχή, επί της ουσίας σύρθηκε σ' αυτό, γιατί η πραγματικότητα το επιβάλλει, γιατί το «φάντασμα» - η αναδυόμενη ταξική συσπείρωση και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την πίεση που ασκεί, το επιβάλλει.

Επιπλέον, λέμε πως είναι σημαντικές οι σημερινές διαδηλώσεις, γνωρίζοντας πως το νέο κίνημα, που ξεκίνησε για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, διαμορφώνει ήδη συνείδηση πως «ο πόλεμος μόλις άρχισε» και είναι τέτοιος, που αποκτά όλο και πιο καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά. Και διαμορφώνει τέτοια συνείδηση γιατί υπάρχουν δυνάμεις, που με συνέπεια στην ανάλυση και τη δράση τους δείχνουν πως: Ο ευρωστρατός, η ευρωαστυνομία, ο ευρωτρομονόμος, το ευρωένταλμα σύλληψης, η παραπέρα μετατροπή των «εθνικών» στρατών σε σώματα μισθοφόρων, στο πλευρό της αστικής τάξης για δράση όπου Γης απειλούνται τα συμφέροντά της, ο πόλεμος, αλλά και οι προϋπολογισμοί της διαρκούς λιτότητας, όλα αυτά μαζί δεν επιτρέπουν αυταπάτες για την πιθανότητα να ανθρωπέψει ο καπιταλισμός, αν, όπως λένε ορισμένοι, στη διαχείρισή του αντικαταστήσουμε τους νεοφιλελεύθερους από σοσιαλδημοκράτες. Τέτοιες αυταπάτες καταρρέουν και με την πράξη των σημερινών -ξαναλέμε - σημαντικών διαδηλώσεων.

Είναι, λοιπόν, η ώρα της δράσης. Είναι η ώρα για να βρισκόμαστε όλοι στο δρόμο. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.