Οι εκστρατείες παραπληροφόρησης δεν αποτελούν βέβαια μια νέα μέθοδο, αντιθέτως, είναι τόσο παλιές όσο και η ίδια η τέχνη του πολέμου.

Αυτό το οποίο αλλάζει με βάση τις σημερινές δυνατότητες, είναι οι τρομερά αυξημένες διαστάσεις που μπορεί να εκλάβει μια εκστρατεία παραπληροφόρησης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων. Καθώς η πληροφορία και η είδηση ταξιδεύουν πλέον σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης σε πραγματικό χρόνο, η εφαρμογή τέτοιων μεθόδων για τη χειραγώγηση των λαών εντείνεται για τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις που έχουν στα χέρια τους τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο.

Ακόμα ένας σημαντικός παράγοντας είναι η διάδοση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η ψευδαίσθηση ότι ο χρήστης δεν είναι πλέον παθητικός «καταναλωτής» των πληροφοριών από έναν κλειστό κύκλο ενημέρωσης, αλλά αποτελεί και ο ίδιος κομμάτι της αλυσίδας διάδοσης της πληροφορίας και της είδησης, διαμορφώνει ένα ιδιαίτερα εύφορο πεδίο για τέτοιες δραστηριότητες. Ο καθένας σήμερα μπορεί να «φυτέψει» μια είδηση στην αλυσίδα αυτή και με τα κατάλληλα μέσα να διαδοθεί όχι απλά ως αληθινή, αλλά και με το «προτέρημα» πως προέρχεται από αυτόπτες μάρτυρες.

Ο εντοπισμός τέτοιων πρακτικών - και βέβαια το ξετύλιγμα των δικών τους σχεδιασμών και σε αυτό το πεδίο - έχει αναχθεί σε σημαντική προτεραιότητα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των επιτελείων τους, ενώ ενδεικτικό για τη σημασία που δίνεται είναι πως σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, η αρχική φάση μιας ενδεχόμενης σύρραξης «θα αποτελείται από μια μελετημένη και καλά σχεδιασμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της πολιτικής κατάστασης σε ένα κράτος μέσω μιας επιθετικής εκστρατείας (παρα)πληροφόρησης».

Την ευθύνη αυτή πριν από την έλευση της ψηφιακής εποχής είχαν εξειδικευμένα επιτελεία του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών. Ωστόσο, καθώς πλέον ο τομέας αυτός αντιπαράθεσης έχει «πλατύνει», εντοπίζεται μια σχεδιασμένη και ιδιαίτερα ενεργή προσπάθεια αξιοποίησης και ενσωμάτωσης στον σχεδιασμό αυτό ολοένα και περισσότερων θεσμών και οργανισμών, ΜΜΕ και κάθε λογής μηχανισμών.