Σε προγενέστερες εποχές, όταν δεν είχαν ακόμα αναπτυχθεί φάρμακα και εμβόλια και οι θανατηφόρες επιδημίες ήταν πιο συχνό φαινόμενο, οι αρχές εφάρμοζαν το σκληρό μέτρο της καραντίνας, που περιγράφεται στον ομώνυμο νόμο του 1721 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με βάση τον νόμο της καραντίνας, ένα εμπορικό πλοίο θα μπορούσε να παραμείνει αγκυροβολημένο και αποκλεισμένο μέχρι και 80 μέρες, αν κρινόταν ότι το πλήρωμα θα μπορούσε να μεταδώσει κάποια ασθένεια!

Μέτρα όπως αυτά είχαν μεγάλες οικονομικές, εμπορικές και κοινωνικές συνέπειες. Το γεγονός εξάλλου ότι εφαρμόζονταν με εμπειρικά κυρίως κριτήρια και χωρίς κάποια επιστημονική βάση, έδινε τη δυνατότητα στις αρχές να τα χρησιμοποιούν κατά βούληση, αυξάνοντας τις υπόνοιες για πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες.

Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση, πριν ακόμα εδραιωθεί η «μικροβιακή θεωρία», ανάμεσα στους οπαδούς και τους πολέμιους των θεωριών της μεταδοτικότητας. Οπως καταγράφεται σε περιοδικό του 1841, οι υπέρμαχοι της μη μεταδοτικότητας έφταναν να υποστηρίζουν ότι «οι νόμοι περί καραντίνας πηγάζουν από πολιτικές σκοπιμότητες και τυραννικά αισθήματα». Αυτού του είδους η νομοθεσία, αν και καταργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Βρετανία, διατηρήθηκε για πολλές δεκαετίες στις αποικίες της.