Το τι ...«αλληλεγγύη» έχει πέσει στο εσωτερικό της ΕΕ όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας ούτε και λέγεται (!), παρά την προσπάθεια όλων των αστικών κομμάτων να την εξωραΐσουν και να πείσουν για το αντίθετο. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα διαδραματίζονται γύρω από τα πακέτα θωράκισης των επιχειρηματικών ομίλων από την καπιταλιστική κρίση, αυτά που η κυβέρνηση και η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν περίπου ως «μάννα εξ ουρανού» για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους. Αφού τσακώνονταν επί δυο μήνες για τους όρους, οι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν τελικά να ενεργοποιήσουν το πρόγραμμα του ESM, καταλήγοντας σε έναν πρόσκαιρο συμβιβασμό που τους αφήνει όλους ανικανοποίητους. Οπως αποφασίστηκε, ο μηχανισμός θα παρέχει δάνεια που τα υπερχρεωμένα καπιταλιστικά κράτη (π.χ. Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα) δεν θέλουν να βλέπουν, αλλά με τους «απλούς» όρους των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ και όχι αυστηρότερους, όπως ζήταγαν άλλα καπιταλιστικά κράτη, που δεν θέλουν ούτε να ακούνε για το ενδεχόμενο να εγγυηθούν εκείνα τις «ζημιές» των υπόλοιπων. Ολα αυτά πριν καλά καλά ξεκινήσει η συζήτηση για άλλους μηχανισμούς, όπως το «Ταμείο Ανάκαμψης», όπου στο μόνο που συμφωνούν είναι πως ο λογαριασμός θα σταλεί έτσι κι αλλιώς στους λαούς. Τα αστικά ΜΜΕ μιλάνε για «μετωπική σύγκρουση» ΕΚΤ - Γερμανίας και ο Ιταλός πρωθυπουργός προειδοποιεί πως η ανισομετρία και η κρίση απειλούν τη συνοχή της ΕΕ. Ο,τι κι αν κάνουν, ό,τι κι αν πουν, δεν μπορούν να κρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως διακρατικής ένωσης των καπιταλιστών, που ληστεύουν από κοινού τους λαούς και τα χαλάνε στη μοιρασιά.