Στα Κοντακαίικα το σχολείο έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. «Ευτυχώς που τα παιδιά είχαν σχολάσει», ανέφεραν εκπαιδευτικοί. Ενώ είναι άγνωστος ο αριθμός των σπιτιών που έχουν χτυπηθεί. Στο σπίτι της Μαρίας Μάρκου «έχουν πάθει ζημιά όλες οι τοιχοποιίες. Τόσα χρόνια δουλειάς. Δεν θέλω να φύγω από το σπίτι μου. Κάτι πρέπει να γίνει», ανέφερε με αγωνία. Στο σπίτι της Κυρανής Τριανταφύλλου, όπως μας λέει, «έχει ανοίξει το δάπεδο. Δεν μας φτάνανε τα δάνεια, τώρα ήρθε και αυτό, πώς θα πληρώσουμε;». Η Γεωργία Κωτάκη, της οποίας το σπίτι επίσης έχει υποστεί ζημιά, ανέφερε: «Είμαστε βιοπαλαιστές. Με μια σύνταξη του ΟΓΑ και δύο παιδιά, με τη μία να είναι φοιτήτρια, τι θα κάνουμε; Να μας πούνε κάτι, τι θα γίνει, τι θα κάνουμε».

Στα Κονταίικα ο κόσμος ήταν ανάστατος. Είχε κλείσει ήδη δύο 24ωρα μέσα στα χαλάσματα. Με το που είδαν την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ «έπεσαν επάνω» ευχαριστώντας για τη συμπαράσταση, ενώ ο πρόεδρος του χωριού, Σταμάτης Παγουνιώτης, ανέφερε ότι «εδώ είναι οι περισσότερες ζημιές». Οι κάτοικοι δύο νύχτες έμειναν έξω.

Το σπίτι του Στέλιου Βακάκη χαρακτηρίστηκε ακατάλληλο. Ο ίδιος συγκινημένος ανέφερε: «Το σπίτι μου είναι από το 1883. Εξι φορές στη ζωή μου το έχω επισκευάσει και ανακαινίσει γιατί ήταν το πατρικό μου και κόσμημα για το χωριό. Η τελευταία ήταν πέρσι. Δεν ξέρετε τι θυσίες έχω κάνει γι' αυτό το σπίτι. Τώρα έμεινα με μια σύνταξη του ΟΓΑ, έχω κάνει 3 χειρουργεία λόγω σοβαρής ασθένειας. Πώς μπορώ τώρα πια να το ξαναεπισκευάσω;».

Η Ευτυχία Χαριλάου είναι σε απόγνωση, καθώς το σπίτι της έχει κριθεί ακατάλληλο. «Εχω τον άντρα μου άρρωστο. Είναι εγχειρημένος και κατάκοιτος. Το βράδυ έμεινε στο αυτοκίνητο. Πώς να τον μετακινήσουμε με τα παιδιά μου να κάνει την ανάγκη του; Τώρα ξαναμπήκαμε μέσα. Ας πέσει να μας πλακώσει και τους δύο να τελειώνουμε. Και ποια επισκευή; Με 500 ευρώ σύνταξη τι να πρωτοκάνουμε;». Εκεί, από το κλιμάκιο του ΚΚΕ έγινε προσπάθεια να μεταφερθούν οι άνθρωποι σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου.

Παρόμοια εικόνα και στο χωριό Πλάτανος. Το σχολείο και πολλά σπίτια είναι μέσα στη ρωγμή. Η Ελλη Μένεγα, μητέρα δύο παιδιών, λέει: «Χτες το σπίτι ήταν εντάξει. Σήμερα που ξυπνήσαμε είχε ρωγμές. Δουλεύω σε επιχείρηση καθαρισμού χαλιών. Πριν λίγο με πήρε ο εργοδότης μου τηλέφωνο και μου είπε ότι το κτίριο είναι ακατάλληλο και πως θα προσπαθήσει να βρει άλλο. Ο άντρας μου είναι με το μεροκάματο. Το ένα παιδί σπουδάζει στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν το σπίτι είναι εντάξει. Πρέπει να μας ενημερώσουν τι θα γίνει. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;».

Πολλές είναι οι ζημιές και στον Πύργο, όπου υπάρχουν και σπίτια ακατοίκητα που είναι ετοιμόρροπα σε δρομάκια στενά όπου δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κάποιος. Η Ελένη Μ., της οποίας το σπίτι έχει υποστεί ζημιές, αυτό που είπε ήταν «να μην ξεχάσουν. Ξέρουμε ότι σεισμοπαθείς άλλων περιοχών δεν είδαν καμία μέριμνα. Αυτό πρέπει να σταματήσει».

Στο χωριό Μαυρατζαίοι, όπως ανέφερε ο πρόεδρος Δημήτρης Κυριαζής, που υποδέχτηκε την αντιπροσωπεία, από τα πρώτα στοιχεία έχει προκύψει ότι 105 σπίτια έχουν υποστεί ζημιές, ενώ οι περισσότερες οικογένειες του χωριού κοιμούνται στο πάρκινγκ.

Μία από αυτές είναι του Πρόδρομου Φραντς, οικοδόμου. «Δύο μέρες τώρα κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο με παιδί 16 μηνών που θέλει ζεστό νερό για το φαγητό του, το μπάνιο του και με τον ηλικιωμένο πατέρα της συζύγου μου».

Αντίστοιχα και στο χωριό Χώρα το πρώτο που λένε οι κάτοικοι ήταν «ευτυχώς που τα παιδιά είχαν φύγει από το σχολείο», λόγω των ζημιών που έχει υποστεί το Δημοτικό Σχολείο, ενώ πολλά είναι και εδώ τα παλιά οικήματα που κατέρρευσαν ή είναι ετοιμόρροπα, αλλά και τα σπίτια που έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές με τους κατοίκους να ζουν στην αγωνία.

Η Μαρία Καλογρέα, 3τεκνη μητέρα, θα πει: «Εχουμε σοβαρές ζημιές στο σπίτι. Ομως μένουμε μέσα. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Είμαι εργαζόμενη σε παιδικό σταθμό. Παίρνω 940 ευρώ και απλώς καταφέρνουμε να ζούμε. Αυτές τις ζημιές δεν μπορώ μόνη μου να τις επισκευάσω. Νομίζω ότι όλοι μαζί εδώ πρέπει να κινητοποιηθούμε. Να κάνουμε κάτι», ενώ ο γείτονάς της που εκείνη τη στιγμή βγήκε από το σπίτι του ανέφερε: «Εγώ προς το παρόν δεν έχω ζημιές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει τι γίνεται δίπλα μου. Καταλαβαίνω ότι όλοι πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί να συντονιστούμε, να ενεργοποιηθούμε, αλλιώς δεν θα γίνει τίποτα».