(Της απεσταλμένης μας ΑΘΗΝΑΣ ΖΥΜΑΡΗ)

«Πώς να ξαναφτιάξουμε τα σπίτια μας με 500 ευρώ;».

«Δεν θέλουμε λόγια συμπαράστασης από την κυβέρνηση, αλλά έργα εδώ και τώρα».

«Δύο μέρες μείναμε στα αυτοκίνητα και δεν μας λένε τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πού θα μείνουμε; Τι θα κάνουμε;».

Ο φονικός σεισμός της Παρασκευής 30 Οκτώβρη, που στον τραγικό απολογισμό του μετράει τις ζωές δύο παιδιών 15 και 17 ετών, παράλληλα με τις καταστροφές που προκάλεσε, έβγαλε και πάλι στην επιφάνεια τις τεράστιες ελλείψεις για ουσιαστική προστασία και θωράκιση του λαού από τέτοια φαινόμενα και μάλιστα σε μια σεισμογόνο χώρα.

Από το Βαθύ έως το Καρλόβασι. Στα χωριά της Ανατολικής και Δυτικής Σάμου, όσο και αν διατείνονται η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της ότι «η Σάμος άντεξε», για να καλύψουν διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής τους που «βλέπει» ως κόστος τις λαϊκές ανάγκες και την ίδια την ανθρώπινη ζωή, οι καταστροφές που έχουν γίνει σε σπίτια, σχολεία, πανεπιστημιακά κτίρια, στην οδοποιία, όπως και σε μικρομάγαζα, επιχειρήσεις αυτοαπασχολούμενων, μικρών επαγγελματιών και πάει λέγοντας, είναι ανυπολόγιστες.

Στο πλευρό των εργατικών - λαϊκών οικογενειών της Σάμου βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Στη διάρκεια των περιοδειών που ήταν σε εξέλιξη μέχρι την Κυριακή το βράδυ, αναδείχθηκε ότι τρία 24ωρα μετά τον σεισμό, κυβέρνηση, υπουργεία, περιφερειακές και δημοτικές αρχές δεν είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν ούτε καν τα στοιχειώδη, όπως τη διαμονή των οικογενειών που ξεσπιτώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Γινόταν λόγος για επίταξη ξενοδοχείων ή σκηνές, μέτρα που όπως φάνηκε στην πράξη, ήταν εντελώς ανεπαρκή. Επί δύο νύχτες, η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών που ξεσπιτώθηκαν έμεναν απροστάτευτοι στο ύπαιθρο ή στα αυτοκίνητά τους, χωρίς έστω κάποια ενημέρωση. Κάποιοι, μη έχοντας άλλη λύση, παρέμεναν με την ψυχή στο στόμα σε σπίτια με ρωγμές. Από πάνω οι ασταμάτητοι μετασεισμοί προμήνυαν και προμηνύουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Οι κάτοικοι εξέφρασαν την αγωνία αλλά και την οργή τους, καταγγέλλοντας την κυβερνητική κοροϊδία των 500 ευρώ και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός ήρθε, είδε και απήλθε, χωρίς να ξεστομίσει τίποτα χειροπιαστό για πλήρη αποκατάσταση των ζημιών, για αποζημίωση 100% των πληγέντων, για μέτρα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, ούτε καν των σχολείων, ή το «καθάρισμα» έστω από το πλήθος των ερειπωμένων κτισμάτων, πρόβλημα και αυτό διαχρονικό του νησιού, που έγινε η αιτία για τον άδικο χαμό των δύο παιδιών.

Ομως, η περιοδεία ανέδειξε και ότι δεν μπορεί κανείς να μείνει μόνος του να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, ότι η αλληλεγγύη, η οργάνωση και η διεκδίκηση για μέτρα πραγματικής ανακούφισης για όλα τα αναγκαία έργα υποδομής, για την αντισεισμική θωράκιση του νησιού, είναι υπόθεση ζωής για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους και πως οι δυνάμεις του ΚΚΕ θα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης.

(Αναλυτικό ρεπορτάζ στις σελίδες 14, 15 και 16)