Η κυβέρνηση, και όχι μόνο, καλεί το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή μετά την πανδημία στο «σχέδιο Πισσαρίδη». Κάποιοι άλλοι φτάνουν στο σημείο να λένε πως η επέκταση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, που βρίσκεται στον πυρήνα του «σχεδίου Πισσαρίδη», είναι η απάντηση στα αδιέξοδα που βιώνει σήμερα «ο νέος που μέχρι τα 30 δεν βρίσκει δουλειά, ο πενηντάρης που του λείπουν χίλια ένσημα και δεν τον προσλαμβάνει κανείς, η γυναίκα που δεν τη θέλουν επειδή κάνει παιδιά, αλλά και όταν δεν κάνει, πάλι της φωνάζουν γιατί ρημάζει τη χώρα». Ολοι αυτοί, σύμφωνα με άρθρο του πρώην υπουργού Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Ν. Χριστοδουλάκη, ζουν τον ...πραγματικό εργασιακό Μεσαίωνα, από τον οποίο θα τους λυτρώσει μόνο το «σχέδιο Πισσαρίδη»! Αλήθεια, όμως, ποιος τους έσπρωξε σ' αυτό το αδιέξοδο; Τι είναι αυτό που φταίει για την ανεργία του 30άρη, την αδυναμία ενός εργαζόμενου με δεκαετίες δουλειάς στην πλάτη του να πάρει μια αξιοπρεπή σύνταξη, τη δυσκολία μιας γυναίκας να δουλεύει και παράλληλα να χαίρεται τη μητρότητα; Η απάντηση είναι ότι τα δικαιώματα και οι ανάγκες όλων αυτών στέκονται εμπόδιο στα κέρδη του κεφαλαίου. Γι' αυτό το κράτος φροντίζει να τα παραμερίζει, συνθλίβοντας εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, βαθαίνοντας την ανισοτιμία των γυναικών. Το ίδιο ακριβώς κάνει και το «σχέδιο Πισσαρίδη», προτείνοντας μια γενικευμένη επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Οι προτάσεις του είναι δηλητήριο και όχι φάρμακο για εργαζόμενους, συνταξιούχους και ανέργους. Είναι συνέχεια της πολιτικής που μας έφερε έως εδώ και σαν τέτοια πρέπει να απορριφθεί καθολικά από τους εργαζόμενους.