Μετά από έναν ολόκληρο μήνα lockdown, κυβερνητικά στελέχη, όπως χτες ο υπουργός Υγείας, επαναλαμβάνουν ότι «τα κρούσματα μειώνονται λιγότερο από όσο περιμέναμε κάθε μέρα», χωρίς ωστόσο να εξηγούν το γιατί. Κι όμως, μόλις την περασμένη Παρασκευή, η εκπρόσωπος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων παρουσίασε ως βασική εξήγηση για το συνεχιζόμενο δεύτερο κύμα το γεγονός ότι οι χώροι δουλειάς μετατρέπονται σε εστίες υπερμετάδοσης, με αποτέλεσμα τη διασπορά και στις οικογένειες των εργαζομένων. Επιβεβαίωσε δηλαδή αυτό που καταγγέλλουν από την πρώτη στιγμή τα σωματεία, αντιδρώντας στα «πρωτόκολλα» της εργοδοσίας και διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ομολογείται επίσημα η μετατροπή των χώρων δουλειάς σε πηγές υπερμετάδοσης, άσχετα αν οι ομολογίες αυτές περνούν «στα ψιλά», κάτω από τον ορυμαγδό περί «ατομικής ευθύνης». Γιατί λοιπόν τα υγειονομικά πρωτόκολλα που καθόρισε η κυβέρνηση για τους χώρους δουλειάς είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εργοδοσίας, με τα ελάχιστα δυνατά μέτρα προστασίας των εργαζομένων και ανύπαρκτους ελέγχους; Γιατί η κυβέρνηση αρνείται να δώσει συγκεκριμένα στοιχεία για τη διασπορά σε εργασιακούς χώρους; Γιατί ό,τι μαθαίνουμε είναι με τα χίλια ζόρια και μόνο μετά από την παρέμβαση συνδικάτων; Γιατί δεν δόθηκαν οι σχετικές κατευθύνσεις και δεν ενισχύθηκαν οι υποστελεχωμένοι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, για να παίξουν ρόλο σε ένα τόσο κρίσιμο μέτωπο της πανδημίας; Η απάντηση είναι μία: Γιατί το κεφάλαιο και το κράτος του θεωρούν κόστος τα ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων και κατά συνέπεια όλου του λαού, με αποτέλεσμα να απορρίπτονται όταν μπαίνουν στη ζυγαριά τους...