Με δυο λόγια, όταν η κυβέρνηση μιλάει για «πεπερασμένες δυνατότητες» απευθύνεται στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, απαιτώντας να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητα και τις διεκδικήσεις τους. Αντίθετα, τα μέτρα για το μεγάλο κεφάλαιο είναι ανεξάντλητα, με το «ραβασάκι» να πηγαίνει ξανά στο λαό. Ολα αυτά, βέβαια, δεν συνιστούν «εξαπάτηση», όπως λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κατηγορώντας τη «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ ότι είναι ανίκανη να εφαρμόσει νεοκεϊνσιανές συνταγές. Πόσο μάλλον που και οι δικές τους προτάσεις να αυξηθεί το κρατικό «μπάτζετ» για τη στήριξη των επιχειρήσεων και της οικονομίας μεταφράζονται σε νέα αντεργατική επίθεση και αύξηση της φορολογίας, δείχνοντας πως για την ανάκαμψη των κερδών, οποιοδήποτε γιατροσόφι της αστικής πολιτικής ισοδυναμεί πάντα με δηλητήριο για το λαό.