Οπως γράφει, η διαφορά ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά ορίζεται από τη στάση τους απέναντι στις ανισότητες, με τη δεξιά να θεωρεί τις ανισότητες ιερές ή απαραβίαστες, φυσικές ή αναπόφευκτες, και την αριστερά να θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν.

Ηταν πάντως η κυβέρνησή του αυτή που φρόντισε να αποδείξει περίτρανα πως τέτοιες διαφορές δεν υφίστανται, σε μια εποχή όπου οι ανάγκες του κεφαλαίου δεν αφήνουν περιθώριο ούτε για μικρούς ελιγμούς στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέκτεινε τις κοινωνικές ανισότητες, υλοποιώντας μια πολιτική που έκανε τους φτωχούς φτωχότερους για την ανάκαμψη του κεφαλαίου.

Πέραν όμως των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών, ο Αλ. Τσίπρας με το άρθρο του υπερασπίζεται και τη φενάκη του καλού καπιταλισμού, ισχυριζόμενος ότι «για πρώτη φορά μετά από τέσσερις δεκαετίες, η κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου δόγματος το οποίο στηρίχτηκε στις ιδέες της Δεξιάς, αμφισβητείται με τόσο ξεκάθαρο τρόπο»! Κι αυτό γιατί όπως υποστηρίζει, «η πανδημία, η κλιματική κρίση και κινήματα για την προστασία των δικαιωμάτων ξαναφέρνουν στο προσκήνιο αξίες και ανάγκες ξεχασμένες, ή παραμελημένες. Πρώτα από όλα την ανάγκη για προστασία της ανθρώπινης ζωής με ισχυρά συστήματα Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Δεύτερον, την ανάγκη να σταματήσουμε την καταστροφή του πλανήτη. Τρίτον, την ανάγκη να αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή, που έχει διαρραγεί επικίνδυνα από τη φρενήρη όξυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στον αναπτυγμένο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, αλλά και εντός των δυτικών κοινωνιών».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σκιαγραφεί έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και υποδεικνύει πως τα προτάγματα της συγκυρίας μπορούν να αξιοποιηθούν για τη λαϊκή χειραγώγηση με αυτή την απατηλή υπόσχεση.

Καθόλου τυχαία δεν προτάσσει ξανά και αυτήν τη φορά το παράδειγμα των ΗΠΑ και του νέου τους Προέδρου, που είναι, όπως ισχυρίζεται, «αποφασισμένος να δώσει αποτελεσματική απάντηση στο θέμα των ανισοτήτων (...) Ο Πρόεδρος Μπάιντεν έφερε τη συζήτηση στο έδαφος της κοινής λογικής. Η ανθρωπότητα είναι σε πολύ οριακό σημείο για να πορεύεται με βάση δόγματα και συνταγές που απέτυχαν. Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι όσα προοικονομεί η στάση Μπάιντεν, αργά ή γρήγορα θα επηρεάσουν και την Ευρώπη».

Καλλιεργώντας κάλπικες προσδοκίες ότι κάτι αλλάζει στον κόσμο, κάτι σύνηθες για τον ΣΥΡΙΖΑ απ' την εποχή του «άλλου αέρα» που τάχα φύσαγε στην ΕΕ, ο Αλ. Τσίπρας δυσανασχετεί που «δυστυχώς στη χώρα μας, η κυβέρνηση υπερασπίζεται τον παλιό κόσμο (...) Το πρόβλημα με τη στρατηγική του κ. Μητσοτάκη δεν είναι ότι ανήκει στη Δεξιά. Είναι ότι υπερασπίζεται με σθένος τις αρχές ενός κόσμου που δείχνει να έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο (...) δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται και προκαλεί και η πανδημία σε όλα τα επίπεδα».

Η ...ποιότητα των αλλαγών που συντελούνται ωστόσο, που με θράσος αποκαλεί και τεκτονικές, αποκαλύπτεται λίγο μετά, όταν ο Αλ. Τσίπρας τολμά να ισχυριστεί πως «τη στιγμή που η παγκόσμια αγορά εργασίας αλλάζει, τα δημοσιονομικά περιθώρια υπάρχουν και η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από προτάσεις για τη μείωση των ωρών εργασίας, ο κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει μεταρρυθμίσεις βγαλμένες από τη ναφθαλίνη των Ρίγκαν και Θάτσερ, όπως την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του οκταώρου»! Δεν ξεχνάει μόνο ότι οι αντεργατικές ανατροπές που μεθοδεύει η κυβέρνηση έρχονται να πατήσουν σε ανατροπές που εισήγαγε η δική του κυβέρνηση, αλλά επιπλέον κάνει πως δεν βλέπει ότι τέτοιες ανατροπές αποτελούν κοινή πρακτική στα καπιταλιστικά κράτη όπου Γης, τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, έναν άλλο πυλώνα, μέρος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Καταλήγει κλείνοντας το μάτι στην αστική τάξη, λέγοντας πως απαιτείται «μια άλλη, προοδευτική κυβέρνηση». Και καλεί ουσιαστικά τον λαό να «δώσει μάχη» για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, ώστε να υλοποιήσει τους στόχους του κεφαλαίου αποτελεσματικότερα, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την «κοινωνική ειρήνη».