«Αν ψηφιστεί, θα το καταργήσουμε ως κυβέρνηση»... Αυτή είναι η «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το νομοσχέδιο - έκτρωμα της ΝΔ για τα Εργασιακά. Και αυτήν τη «δέσμευση» τη γυροφέρνουν βουλευτές και στελέχη του ανά την Ελλάδα, ψάχνοντας μάλιστα ακροατήριο σε εργατικές συγκεντρώσεις σωματείων, όπως στην πρόσφατη απεργία της 6ης Μάη. Προσπερνάμε τον πειρασμό της σύγκρισης με αντίστοιχες «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, περί «κατάργησης με ένα νόμο και ένα άρθρο» των μνημονιακών νόμων, που μετατράπηκαν σε ψήφιση ενός ακόμα μνημονίου και εκατοντάδων αντεργατικών ρυθμίσεων. Προσπερνάμε επίσης τον πειρασμό της σύγκρισης με άλλες αντίστοιχες «δεσμεύσεις», όπως για την επαναφορά του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του νόμου Βρούτση, που μετατράπηκε σε «νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου». Αλήθεια, όμως, τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για το δίκαιο αίτημα των εκατοντάδων συνδικάτων να καταργηθεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που διαμορφώθηκε με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, μαζί και της δικιάς του, και πάνω στο οποίο έρχεται σήμερα να πατήσει το έκτρωμα της ΝΔ; Ρητορικό το ερώτημα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην κυβερνητική του θητεία άφησε ανέγγιχτους και επέκτεινε όλους τους νόμους για τη διευθέτηση και την ευελιξία, όπως αυτόν του 2011, προσθέτοντας μάλιστα και τη ρύθμιση για 12ωρη δουλειά των νοσοκομειακών γιατρών, η οποία αποτελεί «πιλότο» για παραπέρα ανατροπές. Αλλά και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την ευελιξία στην αγορά εργασίας, που είναι αναγκαία για το κεφάλαιο, προβάλλοντας το κάλπικο δίλημμα «ανατροπές με ή χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις». Το συμπέρασμα όμως για τους εργαζόμενους είναι ένα: Οσο δεν καταργούνται όλοι οι νόμοι της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και της ευελιξίας στην απασχόληση, τέτοια αντεργατικά τερατουργήματα θα είναι διαρκώς στην ημερήσια διάταξη, είτε με κυβέρνηση ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΙΝΑΛ, τα κόμματα δηλαδή που έχουν την πρώτη ευθύνη για τη σημερινή ζούγκλα στην αγορά εργασίας.