Συγκέντρωση στα Δικαστήρια του Πειραιά

Η εργοδοσία, αποθρασυμένη από τη στήριξη που της παρέχουν κυβέρνηση, βιομήχανοι, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι και συνολικά όλο το σινάφι της, κατέθεσε 4 αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, αξιώνοντας να χαρακτηριστεί παράνομος ο δίκαιος απεργιακός αγώνας των εργαζομένων. Από τις τέσσερις αιτήσεις η πρώτη δεν εκδικάστηκε, ενώ τρεις έγιναν αποδεκτές από τα Δικαστήρια του Πειραιά.

Μάλιστα, το Σάββατο η αίτηση κατατέθηκε από την εταιρεία την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι της COSCO κήδευαν τον νεκρό συνάδελφό τους Δημήτρη Δαγκλή, στον Γαλατά του Πόρου. Αξίωνε δηλαδή από τους εργαζόμενους να επιστρέψουν από την κηδεία στο λιμάνι, να συνεχίσουν να δουλεύουν με τους ίδιους όρους που έστειλαν στον τάφο, κομμένο στη μέση από γερανογέφυρα, τον συνάδελφό τους, να συνεχίσουν να παίζουν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους, ακόμα και να τη θυσιάζουν στο βωμό της κερδοφορίας της COSCO.

Η διαδικασία της εκδίκασης των αιτήσεων και τις τρεις μέρες ήταν με συνοπτικές διαδικασίες καρμπόν, με τους ίδιους ψευδομάρτυρες που είχαν επιστρατευτεί με ψέματα και συκοφαντίες να συμβάλουν στο χτύπημα της απεργίας των εργαζομένων.

Η επιχείρηση έπεσε στο κενό. Οι εργαζόμενοι με τη δύναμη του δίκιου του αγώνα τους και της μεγάλης αλληλεγγύης απάντησαν με τις 7 μέρες απεργίας μέσα στο εργασιακό κάτεργο των εμβληματικών επενδύσεων και με τη συνέχιση με τη νέα 48ωρη.

Σε δήλωσή του, ο δικηγόρος του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ και υποψήφιος πρόεδρος στον Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά με την «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων», Παναγιώτης Σαπουντζάκης, ανέφερε ότι η εργοδοσία της COSCO «αντί να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, ιδίως να λάβει χωρίς καμία χρονοτριβή τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, η έλλειψη των οποίων επέφερε τον άδικο θάνατο του εργαζόμενου Δημήτρη Δαγκλή, σύρει το σωματείο στα Δικαστήρια ζητώντας κατ' επανάληψη να κηρυχθούν παράνομες οι απεργίες».

Οπως ανέφερε, η πρώτη αγωγή ασκήθηκε εν κρυπτώ την 28η Οκτωβρίου, μέρα αργίας των Δικαστηρίων, και θυροκολλήθηκε στο κτίριο του ΕΚ Πειραιά που ήταν κλειστό λόγω της αργίας, ώστε να μην το πληροφορηθούν οι εργαζόμενοι. «Ολες αυτές οι ενέργειες της εργοδοσίας, η συνεχής προσφυγή στη δικαιοσύνη που καταλήγει σχεδόν πάντα στην κήρυξη των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, με αξιοποίηση των αντεργατικών - απεργοκτόνων νόμων των κυβερνήσεων διαχρονικά και βέβαια του τελευταίου τερατουργήματος Χατζηδάκη, αποδεικνύουν περίτρανα τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης σταθερά στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγαλοεργοδοτών, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι φωτεινές οι εξαιρέσεις, όπου τα δικαστήρια αναγνωρίζουν ότι έχουν πραγματικά δίκιο οι εργαζόμενοι».

Εφοπλιστές, μεγάλες πολυεθνικές διαμετακομιστικές εταιρείες, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, ανησυχώντας για την τεράστια έκταση και τα χαρακτηριστικά του μεγάλου αγώνα των λιμενεργατών και κάνοντας πέρα τους ανταγωνισμούς τους, με ανακοινώσεις (η τελευταία εκδόθηκε την Κυριακή το βράδυ από τη Διεθνή Ναυτική Ενωση - ΔΝΕ) ενώθηκαν εναντίον των εργατών, για να τους βάλουν το «πιστόλι στον κρόταφο» και να αποδεχτούν να γυρίσουν στη δουλειά, σαν να «μην τρέχει τίποτα», σαν να μην έχασαν τον συνάδελφό τους, σαν να μην κινδυνεύουν οι ίδιοι καθημερινά, για να μην «κινδυνεύσει άλλο η οικονομία», δηλαδή τα κέρδη τους.

«Να πρυτανεύσει η λογική και να αποκατασταθεί άμεσα η λειτουργία του λιμανιού» απαιτούσε από την κυβέρνηση η Διεθνής Ναυτική Ενωση, εννοώντας προφανώς ως «λογική» το να παίζουν οι λιμενεργάτες τη ζωή τους κορόνα - γράμματα ατέλειωτες ώρες στις ασυντήρητες γερανογέφυρες. Ενώ, προειδοποιούσε ότι η απεργία «αναδιαμορφώνει επί τα χείρω την κατάσταση στην ελληνική αγορά, η οποία ήδη υστερεί χρονικά στο ρυθμό εφοδιασμού της», απαιτώντας έτσι από την κυβέρνηση να «μαζέψει» τους εργάτες πίσω στα πόστα τους ώστε να μη χαθεί «ευρώ» από τα κέρδη των εφοπλιστών.

Από κοντά στην εργοδοσία και το εργοδοτικό σωματείο, που έχει στηθεί με τις πλάτες της COSCO στο ΣΕΜΠΟ και το οποίο φρόντισε να διαδίδει όσα δεν μπορούσε η ίδια η εργοδοσία κατά τη διάρκεια της απεργίας. Ετσι, τη στιγμή που οι εργάτες απαιτούσαν μέτρα προστασίας για να μη θρηνήσουν άλλο συνάδελφό τους, η διοίκηση του συγκεκριμένου σωματείου καλούσε «να κρατήσουμε τους τόνους χαμηλά και να δείξουμε σεβασμό στις ώρες πένθους». Ενώ, σαν να μιλά εκ μέρους του κράτους και της εργοδοσίας, έλεγε ότι «οι αρχές και οι αρμόδιες υπηρεσίες εξετάζουν τα αίτια του δυστυχήματος» (!). Και, μπορεί να μη βρήκε ούτε μια λέξη να πει για τις ευθύνες της εργοδοσίας για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, ανέλαβε όμως να ξεσπαθώσει ενάντια στο σωματείο ΕΝΕΔΕΠ, που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλάι της οικογένειας του αδικοχαμένου εργάτη, ενώ προκήρυξε και τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ετσι το εργοδοτικό «σωματείο» έφτασε να κατηγορεί την ΕΝΕΔΕΠ μέχρι και για ...«πλιάτσικο» και να χαρακτηρίζει «πανηγύρι» τις διεκδικήσεις και τις αγωνιστικές παρεμβάσεις των εργατών.

Μετά από τα παραπάνω, πώς να μη βρίσκουν βήμα εκπρόσωποι του συγκεκριμένου σωματείου σε εκπομπές αστικών ΜΜΕ που κατασυκοφαντούν τον δίκαιο αγώνα των λιμενεργατών; Το γεγονός αυτό κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή η ΕΝΕΔΕΠ, σημειώνοντας ότι κράτος και εργοδοσία, εκτός από την καταστολή, βρήκαν κι άλλη «πατέντα» για να χτυπήσουν τον δίκαιο αγώνα...