«Σήμερα, οι σκιαμαχίες για ήσσονος σημασίας θέματα έχουν ξεχωριστή θέση στα συστημικά ΜΜΕ. Οπως και ο κάθε είδους κιτρινισμός άλλωστε.

Για τα εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης δεν περισσεύει χρόνος.

Ενας ακόμα μεροκαματιάρης νεκρός. Ενας αγωνιστής της ζωής που πήγε, αλλά δε γύρισε απ' τη δουλειά.

Και μετά σου λένε πως δεν υπάρχει ταξικός πόλεμος, "ένα ατύχημα βρε αδερφέ, το πρώτο είναι τάχα, ή το τελευταίο;".

Πού να βρεθεί χώρος για τις γραφίδες και χρόνος για τα μικρόφωνα! Υπάρχουν σοβαρότερα - λέει - προβλήματα. Ασε που με την αποσιώπηση το μεγάλο αφεντικό μένει εκτός κάδρου. Το αφεντικό όμως και όνομα έχει και λερωμένα χέρια. Κι εμείς τα ξέρουμε.

Οπως ξέρουμε και ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς διαρκή πάλη και ταξική αλληλεγγύη».

«Σε έναν κόσμο που περνάει στο ντούκου ο διαμελισμός ενός ανθρώπου, που ήταν νέος, που είχε οικογένεια και αγαπημένους, που θα 'πρεπε να έχει τη ζωή του για να ανθίζει και να ευτυχεί και όχι για να δουλεύει σαν σκλάβος, κατάκοπος για ένα κομμάτι ψωμί, οφείλουμε όλοι εμείς να παλεύουμε!

Να παλεύουμε μέχρι τη μέρα που στην πλάτη του, στην πλάτη κάθε εργάτη, κάθε αδικημένου ανθρώπου κανένα αδηφάγο τέρας δεν θα μπορεί να κερδοσκοπεί πια.

Κανένας άλλος Δημήτρης.

Καμία άλλη.

Κανένας άλλος».

«Το μήνυμα στη ράδα, στα αγκυροβόλια των κολασμένων, των ταπεινών και καταφρονεμένων, όπου το "έντιμο αίμα ζητάει...", το μήνυμα των εργαζομένων στην COSCO μάς καλεί: "Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ". Και το μήνυμα δεν είναι μόνο για τη ράδα του λιμανιού του Πειραιά. Είναι για όλους εμάς τους δυνατούς, εμάς που μας τρέμουν όταν αποφασίζουμε να πάρουμε τον δρόμο του αγώνα. Τρέμουν την αλληλεγγύη, τη συμπαράσταση των συνδικάτων από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, από τις γυναίκες, τους γιατρούς - μακρύς ο κατάλογος - τα μηνύματα από το εξωτερικό... "και άλλοι πίσω ακολουθούν..." για να γίνει... "Μεγάλο ποτάμι η οργή του λαού". Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά! Δύναμη κι Αγώνα!».

«Η αλληλεγγύη όλων μας στον αγώνα των εργαζομένων στο λιμάνι είναι δεδομένη. Είναι αδιανόητο σήμερα με τέτοια εξέλιξη της τεχνικής και της τεχνολογίας να μιλάμε για θάνατο εργαζόμενου την ώρα της δουλειάς. Δεν μπορεί να μας γυρίζουν πίσω 100 χρόνια και να μη μιλάμε γιατί κάποιοι κερδίζουν από αυτό».

«Με εξοργίζει ότι μια βδομάδα τώρα στον Πειραιά γίνεται μία τεράστια κίνηση αλληλεγγύης προκειμένου να αναδειχθούν οι συνθήκες που δουλεύουν οι εργαζόμενοι στις προβλήτες και δεν έχει προβληθεί σχεδόν τίποτα. Ενώνω κι εγώ τη φωνή μου με τους χιλιάδες που στηρίζουν τον αγώνα των εργαζομένων που περήφανα συνεχίζουν με ψηλά το κεφάλι για να μη θρηνήσουν ποτέ άλλο συνάδελφό τους. Για να φτάσει η φωνή τους σε όλη την Ελλάδα».