Με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στη Βόρεια Εύβοια το πρωί της Παρασκευής, επιχειρήθηκε να στηθεί ένας κάλπικος καβγάς, που σκοπό είχε να κρύψει τις ευθύνες και των δύο, να «βγάλει λάδι» τα σχέδια «ανασυγκρότησης» και διείσδυσης επιχειρηματικών συμφερόντων που προετοιμάζουν νέες τραγωδίες, να αποπροσανατολίσει τον λαό, μια μέρα και πριν το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, το Σάββατο 6/11.

Ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε στη Βόρεια Εύβοια με μνήμη «χρυσόψαρου», κάτι που συνηθίζεται άλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα σε άλλα, ζήτησε γρήγορη αποκατάσταση των πληγέντων, όταν με ευθύνη και της δικής του κυβέρνησης οι πλημμυροπαθείς στη Β. Εύβοια από τις πλημμύρες του «Ζορμπά» το 2018, ακόμη περιμένουν τις αποζημιώσεις. Το ίδιο και οι πυρόπληκτοι από το Μάτι το 2018, οι πλημμυροπαθείς από τη Δυτική Αθήνα το 2017. Απαίτησε προσλήψεις δασεργατών, όταν ως κυβέρνηση δεν έκανε ούτε μία, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες στη Βουλή έκανε πως δεν άκουσε για την τροπολογία του ΚΚΕ που ζητούσε τη μονιμοποίηση των πενταετών και εποχικών πυροσβεστών.

Γι' αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ και ο αρμόδιος υφυπουργός, Χρήστος Τριαντόπουλος, σήκωσαν με ευκολία το γάντι που τους πέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσαν να υπεραμυνθούν της ...ταχύτητας και της «πληρότητας» των μέτρων στήριξης και αποκατάστασης. Τι κι αν η Βόρεια Εύβοια πνίγηκε με την πρώτη σιγανή βροχή! Τι κι αν οι αποζημιώσεις δεν έχουν δοθεί ακόμη και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν προχωρήσει ούτε οι έλεγχοι. Τι κι αν οι «κόφτες» και οι όροι της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για τις αποζημιώσεις στερούν από λαϊκές οικογένειες ακόμη και τα ψίχουλα.

Πολύ περισσότερο, ο υφυπουργός υπεραμύνθηκε το «σχέδιο ανασυγκρότησης» που μετατρέπει την καταστροφή της Βόρειας Εύβοιας σε ευκαιρία για τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι' αυτά τα σχέδια ο Αλ. Τσίπρας εξέφρασε τη δυσφορία του ότι καθυστερούν και ότι θα αρχίσουν να αποδίδουν μετά το 2023, την ίδια ώρα που οι βουλευτές και τα στελέχη του στην περιοχή έχουν βάλει πλάτη για να «περπατήσουν» ταχύτερα!

Ο λαός της Βόρειας Εύβοιας έχει τα δικά του σχέδια, το δικό του «όραμα». Το να μπορέσει να παραμείνει στον τόπο του και να ορθοποδήσει. Και αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο μέσα από τον αγώνα, σε σύγκρουση με την πολιτική που βλέπει τις ανάγκες του ως κόστος, με όσους βλέπουν στα καμένα «ευκαιρίες» για κέρδη, με το αστικό κράτος, το κεφάλαιο και όσους το υπηρετούν.