Κάποιοι, σχετικά με την υπόθεση του Δημήτρη Βάγια, μίλησαν για «φαντάσματα» του εμφυλίου πολέμου. Κάποιοι άλλοι μιλούν για την κρατική γραφειοκρατία (υποβαθμίζοντας πολιτικά το γεγονός) που δεν πήρε χαμπάρι ότι το 1989 με νόμο αίρονται οι συνέπειες του εμφυλίου, και συνεχίζει να «διεκπεραιώνει» υποθέσεις του παρελθόντος που έχουν περάσει και τυπικά στην ιστορία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η όλη διαδικασία της δίωξης προκαλεί εντύπωση, αφού τα όργανα της στρατιωτικής Δικαιοσύνης, ο εισαγγελέας του Στρατοδικείου, έδωσαν εντολή στα αστυνομικά όργανα για τη σύλληψη του Δ. Βάγια, αλλά και το γεγονός ότι αφού ξεκίνησε η δίωξη πρέπει να ολοκληρωθεί στο στρατοδικείο, λόγω της δήθεν ανεξαρτησίας της στρατιωτικής Δικαιοσύνης από την πολιτική ηγεσία! Αλλά τότε ο νόμος άρσης των συνεπειών του εμφυλίου για ποιον υπάρχει και ποιος τον εφαρμόζει; Εξαιρείται η στρατιωτική Δικαιοσύνη; Ολα αυτά όμως, άλλες σκέψεις δημιουργούν.
Αλήθεια, πού αποσκοπεί η δίωξη του Δ.Βάγια; Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται σε μια συγκεκριμένη περίοδο της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας που η άρχουσα τάξη προκειμένου να επιβάλλει την κυριαρχία της πάνω στο λαό οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο. Είναι η περίοδος, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή και το φασισμό, όπου μεγαλούργησε η λαϊκή δράση (η άρχουσα τάξη ήταν απούσα) γεγονός που άφηνε περιθώρια να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του παίρνοντας τις τύχες της κοινωνικής εξέλιξης στα χέρια του για το δικό του μέλλον, τα δικά του συμφέροντα. Και που μπροστά σ' αυτό τον κίνδυνο, η άρχουσα τάξη χτυπά το λαϊκό κίνημα. Ετσι και ο λαός οδηγείται στον ένοπλο ταξικό αγώνα.
Σ' αυτή την ιστορική περίοδο ο Δ. Βάγιας έκανε το καθήκον του. Πέρασε στο λαϊκό στρατόπεδο. Γι' αυτό κατηγορείται. Για μια πολιτική, ταξική επιλογή. Πολέμησε το μοναρχοφασισμό που σε αγαστή συνεργασία με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, επέβαλαν με τα όπλα στον ελληνικό λαό την κυριαρχία τους.
Το συγκεκριμένο ζήτημα κρίθηκε βεβαίως ιστορικά. Και έκλεισε και νομικά. Αλλά γιατί ξανάνοιξε;
Αν πράγματι αποδεχτεί κανείς την άποψη περί «γραφειοκρατίας» σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμη και αυτή η εκδοχή, δεν αναιρεί στο ελάχιστο την πολιτική ευθύνη για το συγκεκριμένο, μάλλον όχι τυχαίο γεγονός. Αλλά ακόμη και εδώ μπορεί κάποιος να θέσει το ερώτημα. Καλά, μήπως η κυβέρνηση έχει κάποιο πολιτικό όφελος απ' αυτή την υπόθεση, αφού ένας νόμος του αστικού κράτους φαίνεται να μένει έστω και μερικώς ανενεργός; Μάλλον ζημιά υποτίθεται ότι της κάνει. Αλλά τα φαινόμενα δεν αναδεικνύουν πάντα και την ουσία τους, ιδιαίτερα τα κοινωνικοπολιτικά, και πολύ περισσότερο δε φανερώνουν τις σκοπιμότητες τις οποίες μπορεί να εξυπηρετούν. Και ταυτόχρονα οι μηχανισμοί του αστικού κράτους μερικές φορές μπορεί και να λειτουργούν με σχετική αυτοτέλεια. Αλλά τελικά όλοι, βαράνε τον ίδιο σκοπό.
Η ουσία λοιπόν σχετικά με αυτό το γεγονός, που παραπέμπει σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, δε βρίσκεται μόνο σ' αυτό καθεαυτό το γεγονός ότι ένας λαϊκός αγωνιστής διώκεται για μια υπόθεση που τυπικά φαίνεται τελειωμένη. Και λέμε τυπικά, γιατί η ιστορία παραμένει πάντα ζωντανή και προπαντός χρήσιμη για συμπεράσματα, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον, κυρίως από την άποψη, ότι κάποιοι, με βάση το σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων, προσπαθούν να την ξαναγράψουν...
Αλλά από δω πράγματι, προκύπτουν μια σειρά ζητήματα. Και το πρώτο είναι αυτή η ίδια η ιστορία. Που γράφεται από τις λαϊκές μάζες και μάλιστα σε στιγμές και φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης κατά τις οποίες οι λαϊκές μάζες μεγαλουργούν. Και μεγαλουργούν όταν μετουσιώνουν τις ιδέες που υπηρετούν σε πράξη, με τη μαζική, σχεδόν καθολική συμμετοχή τους στην επαναστατική δράση. Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν πόλεμος ταξικός και μάλιστα η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης. Η άρχουσα τάξη ήθελε να επιβάλει την εξουσία της και τα συμφέροντά της πάνω στο λαό, πολύ περισσότερο που κινδύνευε να τη χάσει. Γι' αυτό σήκωσε τα δολοφονικά της όπλα, αναγκάζοντας και το λαό να πάρει τα όπλα τής υπεράσπισης των δικαίων του. Αυτή η ιστορική περίοδος γίνεται συστηματική προσπάθεια να «χτυπηθεί» στις λαϊκές συνειδήσεις, και μάλιστα σε στιγμές - όπως η σημερινή - που το λαϊκό κίνημα χαρακτηρίζεται από την άρχουσα τάξη ως τρομοκρατία.
Η κατηγορία είναι διατυπωμένη ως εξής: «Αυτομολία εις τους στασιαστάς»! Ετσι λένε την ταξική επιλογή ενός λαϊκού ανθρώπου να περάσει στο στρατόπεδο της τάξης του σε μια στιγμή και μάλιστα κορυφαία της ταξικής πάλης. Τότε την έλεγαν «στάση», σήμερα τη λένε «τρομοκρατία».
Είναι γεγονός, η ιστορία είναι έργο των μαζών αλλά αποτυπώνεται ως ντοκουμέντο για τις μελλούμενες γενιές από την κυρίαρχη τάξη. Και η άρχουσα τάξη της Ελλάδας την παρουσιάζει όχι όπως πραγματικά δημιουργήθηκε, αλλά με βάση τα δικά της συμφέροντα και τους ιδιοτελείς ταξικούς της σκοπούς. Επιδιώκει έτσι, να γίνεται αυτή, υλική δύναμη ενίσχυσης της ταξικής της κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί της, δεν ξεχνούν την ιστορική περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Γνωρίζει φυσικά, ότι και η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν ξεχνούν, ούτε πρόκειται να ξεχάσουν.
Είναι γεγονός ότι η πάλη ανάμεσα στις τάξεις, ακόμη και στις φαινομενικά ήρεμες και ειρηνικές περιόδους, είναι ασίγαστη, σ' όλα τα επίπεδα, και το οικονομικό και το ιδεολογικό και το πολιτικό, στη διαλεχτική μεταξύ τους σχέση, και που εκφράζεται, σε τελευταία ανάλυση, με την ανώτερη μορφή της την πολιτική πάλη. Και η κυβέρνηση, διαχειριζόμενη τις υποθέσεις της άρχουσας τάξης στις σύγχρονες συνθήκες, δημιουργεί και την κατάλληλη ψυχολογία, δρώντας από κοινού με τους ξένους συμμάχους της, ώστε να είναι πανέτοιμη στο ενδεχόμενο όξυνσης της κοινωνικής αντιπαράθεσης να υπερασπίσει την εξουσία του κεφαλαίου. Παίρνει τα μέτρα της.
Ετσι το παράξενο στην υπόθεση - μια περίπτωση δίωξης αγωνιστή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας - σε μια περίοδο έντασης της κατασταλτικής θωράκισης του συστήματος, δεν είναι τελικά καθόλου παράξενο. Γιατί πάνω απ' όλα, εκτός των άλλων, είναι και μια συγκεκριμένη πολιτική ενέργεια. Που φαίνεται μεμονωμένη, αλλά που φέρνει μ' αυτό το τρόπο στην επιφάνεια μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, όπου κρίνονταν το «ποιος - ποιον». Είναι τυχαίο; Με δεδομένο ότι τούτος ο λαός και η νεολαία του δεν ξεχνούν το τι είναι ιμπεριαλισμός και τον αντιπαλεύουν, ίσως τίποτε δε θα πρέπει να μας προξενεί εντύπωση πλέον.
Κι όσο και αν δε θέλει κανείς να κάνει άλλους συνειρμούς, τα γεγονότα από μόνα τους πολλές φορές οδηγούν εκεί. Ιστορικά στην περίοδο του εμφυλίου το μοναρχοφασιστικό καθεστώς από κοινού με τους Αμερικανούς χτυπούσε το λαϊκό κίνημα. Ετσι και σήμερα, από τη δικαστική ως την «αντιτρομοκρατική» συνεργασία, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης από κοινού με τους Αμερικανοεγγλέζους, αλλά και τους ευρωενωσιακούς της συμμάχους σφίγγουν τον κλοιό στο σβέρκο του λαού. Στη συγκεκριμένη εκστρατεία ίσως συμβάλει και αυτή η υπόθεση. Ο σκοπός είναι το χτύπημα της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, η επίδραση στις λαϊκές συνειδήσεις με «αθέατο τρόπο». Και κυρίως ενάντια στην πρωτοπορία αυτής της πάλης.
Κ. Σ.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Στη συμπαράταξη των λαϊκών δυνάμεων η διέξοδος 
