Την ίδια ώρα, βέβαια, φουντώνει και η συζήτηση για τα αστικά γιατροσόφια, που μπορούν τάχα να «ξορκίσουν» τις αυξήσεις στις τιμές. Εδώ βγάζουν μάτι τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις, επιβεβαιώνοντας ότι «δεν υπάρχει ελπίδα» για τον λαό χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τη στρατηγική του, τους τωρινούς και «επίδοξους» διαχειριστές. Για παράδειγμα, ακόμα και η σκέψη για το ενδεχόμενο ελάφρυνσης ορισμένων συντελεστών ΦΠΑ (που παρεμπιπτόντως «ούτε που ήθελαν να ακούνε» η κυβέρνηση και οι υπόλοιποι, όταν απέρριπταν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης) συνοδεύεται από την «υποσημείωση» πως αυτή πρέπει να είναι πρόσκαιρη και «ανάλογη με τα δημοσιονομικά περιθώρια». Γι' αυτό δεν προκρίνεται σε αυτήν τη φάση (...ούτε σε κάποια επόμενη!). Τι λένε δηλαδή; Οτι αυτή θα πρέπει να είναι «τόσο - όσο», ώστε να διατηρηθεί ο τζίρος των μεγάλων αλυσίδων του λιανεμπορίου, αλλά οι «απώλειες» για τον κρατικό προϋπολογισμό να μην διακινδυνεύσουν ούτε στο ελάχιστο την επιτυχή εκτέλεσή του, δηλαδή τις φοροαπαλλαγές, τις επιδοτήσεις και τις εισφοροαπαλλαγές που προορίζονται συνολικά για το κεφάλαιο. Με όλους τους τρόπους δηλαδή, ο νέος λογαριασμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως και όλοι οι προηγούμενοι σε ανάπτυξη και κρίση, προορίζεται για τις λαϊκές πλάτες, ώστε να βγουν αλώβητοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα κέρδη τους.