Eurokinissi

-- Για μια «αύξηση στον κατώτατο μισθό» που ουσιαστικά θα είναι κενό γράμμα, όχι μόνο γιατί κινδυνεύει να εξανεμιστεί από τον πληθωρισμό και τη μεγάλη ακρίβεια, αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για «αύξηση» με βάση τα κριτήρια και τη λογική που εκφράζεται και στον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου (που δεν θα καταργήσει!), δηλαδή με απόφαση υπουργού και πάντα με μπούσουλα την «ανταγωνιστικότητα», μην τυχόν και «στάξει η ουρά του γαϊδάρου» των κερδών του κεφαλαίου.

Μέσα από τον συγκεκριμένο νόμο, η εργοδοσία προφυλάσσεται από την όποια αύξηση στον μέσο μισθό, που θα μπορούσαν να πετύχουν οι εργαζόμενοι μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αυτό άλλωστε κατοχυρώνεται και από το συνολικό αντεργατικό (και μνημονιακό) νομοθετικό πλαίσιο που μένει απείραχτο και γενικεύει την ευελιξία στην αγορά εργασίας, κάνοντας από το 2017 μέχρι σήμερα την πλειοψηφία των νέων συμβάσεων να είναι ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης.

Αυτό είναι το πλαίσιο που έφερε μέσα σε ένα χρόνο πάνω από 2 εκατ. απολύσεις και έχει τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων. Ετσι, ακόμα και οι όποιες αυξήσεις - ψίχουλα στον κατώτατο μισθό, μέσα από την εφαρμογή του παραπάνω μνημονιακού νόμου, αφορούν όλο και λιγότερους εργαζόμενους. Με βάση όλα τα παραπάνω, ποια είναι αλήθεια η διαφορά από την «αύξηση» που εξαγγέλλει η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ;

-- Για αντικατάσταση του πτωχευτικού της ΝΔ με «νομοθετικές ρυθμίσεις που θα αναδιαρθρώνουν τα χρέη». Δηλαδή, όχι απαλλαγή και διαγραφή από τα χρέη για τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά μερικές «ευκολίες πληρωμής», που θα συνεχίζουν να διογκώνονται από τη φοροληστεία και την αντιλαϊκή πολιτική για τη στήριξη των ομίλων. Μην τυχόν δηλαδή και χάσουν τίποτα οι τράπεζες!

-- Για κάποια «προσωρινά μέτρα ανακούφισης νοικοκυριών και επιχειρήσεων (σ.σ. από την ακρίβεια) για όσο διαρκεί η κρίση. Οπως η μείωση του ΕΦΚ στα καύσιμα, στο κατώτατο όριο που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή». Αντί δηλαδή για κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και στην Ενέργεια, για μείωση φόρων κ.λπ., υπόσχεται ορισμένες «εκπτώσεις», με βάση τις «αντοχές» των ομίλων και τις σχετικές «εργαλειοθήκες» της Κομισιόν, απ' όπου «ψωνίζει» και η κυβέρνηση της ΝΔ τα μέτρα - κοροϊδία που ανακοινώνει.

-- Για τις «εμβληματικές» παρεμβάσεις που υπόσχεται όπως αυτές που αφορούν την Υγεία, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για την «οικοδόμηση ενός νέου ΕΣΥ» και ενός «αξιόπιστου Δημόσιου Συστήματος Υγείας», που «θα διασφαλίζει την ισότητα στην πρόσβαση» και ως εκ τούτου χρειάζεται από το αστικό κράτος «επένδυση (...) με στόχο τη σύγκλιση με τον μέσο όρο των σχετικών δημοσίων δαπανών της ΕΕ».

Ο «πήχης» μπαίνει δηλαδή το πολύ - πολύ στο «ύψος» των υπόλοιπων εμπορευματοποιημένων συστημάτων Υγείας της ΕΕ, που η «αποτελεσματικότητά» τους για τις λαϊκές ανάγκες «λάμπει» εδώ και δυο χρόνια από την πλήρη κατάρρευση και τις εκατόμβες νεκρών στην πανδημία.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, στο «νέο ΕΣΥ» του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ούτε καν στην ταμπέλα ο χαρακτηρισμός «δωρεάν», μιας και αυτό είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά της εμπορευματοποίησης, της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας, της «συνύπαρξης» - διασφάλισης «πελατείας» για τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Υγεία.

Εχει άλλωστε δείξει και δείγματα γραφής όταν πρωτοπόρησε ως κυβέρνηση στην ίδρυση ΣΔΙΤ στον χώρο της Υγείας, το πρώτο «Νοσοκομείο ΑΕ», στη Σαντορίνη - και μάλιστα ως μέρος του τότε ...«παράλληλου προγράμματος»! - τα οποία σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ τα θεωρεί πρότυπα για τη δική της πολιτική.

-- Για τις «εμβληματικές δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως την «Υιοθέτηση κλιματικού νόμου με συνολική εμπλοκή της οικονομίας και της κοινωνίας», τη «Σύνδεση του κρατικού προϋπολογισμού και όλων των οικονομικών εργαλείων με το κλιματικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα των επενδύσεων» κ.ο.κ., αυτούσιες μπορεί να τις βρει κανείς και στις δεσμεύσεις της κυβέρνησης της ΝΔ για το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης.

Αλλά και οι θέσεις περί «ενεργειακών κοινοτήτων», «παροχής μερίσματος των τοπικών κοινωνιών σε επενδύσεις ΑΠΕ μεγαλύτερης κλίμακας» και λοιπά σχήματα - «φερετζέ» μεγάλων επιχειρηματικών σχεδίων και ενσωμάτωσης των αντιδράσεων, προτάσεις «τάλε κουάλε» είναι με τα περιβόητα «αντισταθμιστικά μέτρα» που εφαρμόζει η ΝΔ για να «τρέξει» τα σχέδια «απολιγνιτοποίησης».

Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε δεν «κρύβει λόγια» για τις προθέσεις της υποτιθέμενης «δικαιότερης» πράσινης μετάβασης που επικαλείται, λέγοντας πως «είναι αναγκαία η εισαγωγή δεσμευτικών στόχων ως προς τη μείωση των ανισοτήτων και ιδιαίτερα απέναντι στην ενεργειακή φτώχεια. Αλλιώς η μετάβαση δεν θα κερδίσει κοινωνική συναίνεση και θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο». Το ζήτημα δηλαδή είναι να «λειανθούν» κάπως οι «γωνίες», ώστε ο λαός να δεχτεί την πολιτική που τον οδηγεί όλο και βαθύτερα στην εξαθλίωση.

Ούτε «δίκαιη» μπορεί να είναι η «πράσινη» και «ψηφιακή» καπιταλιστική ανάπτυξη, που καλείται να πληρώσει ο λαός με εκτόξευση της ενεργειακής φτώχειας, διαρκές ξεζούμισμα με «πράσινα» χαράτσια, πανάκριβα «πράσινα» εμπορεύματα, αλλά και νέα βάρη για την αποπληρωμή των τεράστιων κρατικών πακέτων ενίσχυσης του κεφαλαίου.

Εκεί, οι διαφορές με τη ΝΔ με δυσκολία διακρίνονται ακόμα και στα «ψιλά» της κοινής στρατηγικής. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ τις παραπέμπει στη σφαίρα... των «καλών» του προθέσεων, ως επίδοξος «σωτήρας». Είναι βέβαια απορίας άξιο γιατί κάποιος εργαζόμενος να βασιστεί έστω και σ' αυτές, με βάση την πείρα από τη διακυβέρνησή του ως «πρώτη φορά αριστερά» την περίοδο 2015 - 2019!

Η κοινή τους στρατηγική έχει ένα όνομα: Ταμείο Ανάκαμψης και η διαχείρισή του.

Αφού λοιπόν ασκεί κριτική στη ΝΔ για άτολμο «κεϊνσιανισμό» λόγω «νεοφιλελεύθερων εμμονών», δηλαδή δυσκολία να μοιράσει σωστά και «δίκαια» τα πακέτα της κρατικής στήριξης ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, δεν ξεχνά να σημειώνει και να προειδοποιεί - όπως κάνει και η κυβέρνηση - ότι το αυξημένο δημόσιο χρέος, λόγω και της επεκτατικής πολιτικής του Ταμείου Ανάκαμψης, θα πρέπει να πληρωθεί και να φορτωθεί στον λαό.

Προετοιμάζει το έδαφος ότι θα ακολουθήσει η περιοριστική πολιτική λιτότητας, μετά την επεκτατική πολιτική που φορτώνει τον λαό χρέη και συμβάλλει στην αύξηση του πληθωρισμού, ενώ συνοδεύεται και από αντιλαϊκά μέτρα! Γι' αυτό ζητάει - όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ - ένα «επικαιροποιημένο» Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, που θα μοιράζει τα χρέη ανάμεσα στα κράτη - μέλη, με «αντάλλαγμα» τα ίδια και περισσότερα «μνημόνια διαρκείας» για τον λαό.

Το δίλημμα που τίθεται είναι μια επιλογή ανάμεσα σε μια «πιο ήπια» και μια «πιο σκληρή» λιτότητα, που τελικά είναι ανύπαρκτο. Γιατί το πόσο θα πληρώσει ο λαός, το ξέρουμε καλά και από την πείρα των μνημονίων, ότι δεν έχει πάτο! Το ζήτημα είναι περισσότερο «διαχείρισης» της αναμενόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και όχι επί της ουσίας. Είναι ζήτημα δηλαδή «κοινωνικής συνοχής»!

Με απλά λόγια, να αποδέχονται οι εργαζόμενοι, ο λαός τη σφαγή τους, λέγοντας «πάλι καλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα». Να διαλέγουν ανάμεσα στη μιζέρια και στο τίποτα, να διαλέγουν ποιες ανάγκες θα θυσιάζουν, ποια δικαιώματά τους θα εγκαταλείπουν, ποιες νέες ανάγκες θα υποτιμούν, προκειμένου να προχωράνε απρόσκοπτα οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των μονοπωλίων. Και αυτό να εμφανίζεται σαν «σωτηρία» για τον λαό από τα χειρότερα.