Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωσή τους τα σωματεία εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ αναφέρονται στα «κατευθυνόμενα δημοσιεύματα», με τα οποία η κυβέρνηση «προσπαθεί από τη μία να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και από την άλλη να εξαπατήσει την κοινή γνώμη». Τονίζουν ότι «η κυβέρνηση μέσα από την προπαγάνδα αυτή επιχειρεί να παρουσιάσει τη ΛΑΡΚΟ ως μία ζημιογόνα επιχείρηση και ότι οι εργαζόμενοι αποτελούν εμπόδιο στην πολιτική λύση που προωθεί, εμφανίζοντας μάλιστα αυτή την προοπτική ως "μονόδρομο"».

Τα Σωματεία προσθέτουν ότι στην προσπάθειά της αυτή η κυβέρνηση αποκρύπτει τις τιμές ρεκόρ του νικελίου και τις δυνατότητες που έχει η ΛΑΡΚΟ, ενώ αντίθετα παρουσιάζει «τη διαχρονικά συνειδητή και εικονική υπερχρέωσή της ως "αντικειμενική" κρατώντας παράλληλα "σιγή ιχθύος" για την πλήρη απαξίωση της επιχείρησης κατά την τελευταία διετία, που έφτασε σήμερα να είναι "προ των πυλών" το σταμάτημα και της τελευταίας ηλεκτροκαμίνου».

Ξεσκεπάζοντας για μία ακόμη φορά τα ψέματα της κυβέρνησης, αλλά και την προσπάθειά της να φορτώσει το «έγκλημα» στις πλάτες των εργαζομένων, τα Σωματεία παρουσιάζουν με στοιχεία τις παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και δίνουν συγκεκριμένες απαντήσεις σχετικά με την υπερχρέωση και την απαξίωσή της.

Συγκεκριμένα τονίζουν ότι η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς και ότι η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική επιχείρηση που παράγει σιδηρονικέλιο αξιοποιώντας τα δικά της μεταλλεύματα. Σημειώνουν επίσης ότι σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές, στο υπέδαφος της χώρας υπάρχουν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια τόνοι νικελίου, ενώ προσδιορίζουν ότι με βάση τις δυνατότητες ετήσιας παραγωγής 18.000 τόνων νικελίου και την τιμή στο χρηματιστήριο να είναι στις 35.000 δολάρια ο τόνος, η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να εισπράττει 630.000.000 δολάρια το χρόνο. Αυτό, σύμφωνα με τα σωματεία, σημαίνει διασφάλιση όλων των σημερινών θέσεων εργασίας με πλήρη εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα για τα επόμενα 100 χρόνια και παράλληλα 330.000.000 δολάρια καθαρά κέρδη ετησίως.

Επίσης παρουσιάζουν τις τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης της ΛΑΡΚΟ, όπως η παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, η δυνατότητα παραγωγής καθαρού νικελίου και κοβαλτίου με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας, αλλά και η αξιοποίηση όλων των υποπροϊόντων και όλων των ενεργειακών δυνατοτήτων κ.α., κάτι που «σημαίνει δημιουργία εκατοντάδων νέων θέσεων εργασίας με πλήρη εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και καθαρά κέρδη ετησίως πάνω από 1 δισ. ευρώ».

Οι δυνατότητες ανάπτυξης της ΛΑΡΚΟ δεν σταματούν εκεί, αλλά μπορεί να γίνει παραπέρα αξιοποίηση του ανοξείδωτου χάλυβα στην παραγωγή βιομηχανικού εξοπλισμού, εργαλείων και μηχανών, κατασκευές μεγάλων υποδομών κ.α., την κατασκευή μπαταριών για τη συσσώρευση Ενέργειας στην ηλεκτροκίνηση, στις Ανανεώσιμες Πηγές κ.τ.λ.

«Αυτό σημαίνει δημιουργία ακόμη περισσότερων νέων θέσεων εργασίας με πλήρη εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Σημαίνει καθαρά κέρδη ετησίως πολλά δισ. ευρώ», σημειώνουν χαρακτηριστικά τα Σωματεία.

Αντικρούοντας τους ισχυρισμούς για την «υπερχρέωση της ΛΑΡΚΟ», τα Σωματεία κάνουν λόγο για εικονικά χρέη, με στόχο να οδηγηθεί η εταιρεία σε εκκαθάριση και εκποίηση.

Συγκεκριμένα, και αναφορικά με το χρέος των 350 εκατ. ευρώ που απαιτεί η ΔΕΗ, θυμίζουν για μια ακόμα φορά ότι η ΔΕΗ, που είναι μέτοχος της ΛΑΡΚΟ, της πουλούσε την ηλεκτρική ενέργεια σε διπλάσια τιμή από ό,τι σε άλλες ενεργοβόρες επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα, η ΛΑΡΚΟ αγόραζε με 75 ευρώ/MWH, ενώ άλλες ενεργοβόρες βιομηχανίες με 30 ευρώ/MWH. «Αυτό με απλά μαθηματικά σημαίνει ότι αν γίνει λογαριασμός με τιμή πώλησης όπως σε αντίστοιχες επιχειρήσεις, η ΔΕΗ πρέπει να επιστρέψει στη ΛΑΡΚΟ πάνω από 100.000.000 ευρώ».

Αναφορικά με το πρόστιμο των δήθεν κρατικών ενισχύσεων, τα Σωματεία τονίζουν «η ΛΑΡΚΟ μέχρι και σήμερα ουσιαστικά δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό» και προσδιορίζουν πως πρόκειται για μεθοδευμένη τακτική, που στόχευε στο «να δημιουργήσει οικονομική ασφυξία και να αποκλείσει τη ΛΑΡΚΟ από οποιαδήποτε πηγή χρηματοδότησης εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης». Τονίζουν ότι «αξιοποιήθηκε ως "εργαλείο" απαξίωσης για να οδηγηθεί στην εκποίηση. Αλλωστε, όπως δηλώνει η κυβέρνηση, "μόλις εκποιηθεί η ΛΑΡΚΟ το πρόστιμο θα διαγραφεί"».

Σχολιάζοντας τις αναφορές για τη χρηματοδότηση της ΛΑΡΚΟ με 52 εκατ. ευρώ στη διάρκεια της ειδικής εκκαθάρισης και τη διάθεση άλλων 23 εκατ. ευρώ για τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, τα Σωματεία προσδιορίζουν ότι τα 52 εκατ. ευρώ είναι δεδουλευμένος μόχθος των εργαζομένων και προέρχεται από το πετσόκομμα των αποζημιώσεων, που πριν την εκκαθάριση ανερχόταν στο ποσό των 60 εκατ. ευρώ. Τονίζουν μάλιστα ότι και τα 23 εκατ. ευρώ που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για τις αποζημιώσεις, είναι τα χρήματα που έχασαν οι εργαζόμενοι από τις περικοπές στη μισθοδοσία και την κατάργηση δώρων και επιδομάτων που έγιναν από την ειδική εκκαθάριση.

Προσδιορίζουν επίσης ότι ανεξάρτητα από τα λεγόμενα της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που χρηματοδότησαν και συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Σημειώνουν μάλιστα ότι οι εργαζόμενοι μέσα από την εργασία τους και την παραγωγή έδωσαν αυτή τη διετία στη ΛΑΡΚΟ πάνω από 235 εκατομμύρια ευρώ. Χρήματα που προέρχονται από την πώληση του προϊόντος (180 εκατ. ευρώ), την πώληση σκραπ (15 εκατ. ευρώ) και επιστροφή ρύπων (40 εκατ. ευρώ).

«Ολα αυτά τα χρήματα ήταν αρκετά για τον εκσυγχρονισμό της ΛΑΡΚΟ και υπήρχαν προτάσεις από τους εργαζόμενους. Ομως αντί να αξιοποιηθούν, με κυβερνητική ευθύνη σπαταλήθηκαν προκλητικά για την πλήρη απαξίωσή της», σημειώνουν τα Σωματεία, προσδιορίζοντας παράλληλα ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να εξαπατήσει τον λαό, λέγοντας πώς «οι εργαζόμενοι δεν αφήνουμε να υλοποιήσει το σχέδιο σωτηρίας της ΛΑΡΚΟ και η στάση μας χρεώνει το Δημόσιο».

Κάνοντας αναφορά στις τρέχουσες εξελίξεις και το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, τα Σωματεία τονίζουν ότι «αδιαπραγμάτευτο αίτημα των εργαζομένων είναι να έχουν δικαίωμα επαναπρόσληψης όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτου ηλικίας (πλην αυτών που έχουν θεμελιώσει πλήρη συνταξιοδοτικό δικαίωμα), μέχρι η ΛΑΡΚΟ να μεταβιβαστεί στον νέο ιδιοκτήτη».

Προσδιορίζουν μάλιστα ότι παρά τη διπλή δικαστική νίκη και το «πάγωμα» των ομαδικών απολύσεων, οι εργαζόμενοι δεν επιδιώκουν να αξιοποιήσουν την καθυστέρηση, αλλά με επίσημη πρόσκληση που έχουν στείλει με δικαστικό επιμελητή ζητούν από τα αρμόδια υπουργεία έναν ουσιαστικό διάλογο στη βάση των προτάσεων των εργαζομένων.

«Οι εργαζόμενοι μετράμε 80 νεκρούς στην εργασία. Εκατοντάδες θανάτους από επαγγελματικές ασθένειες. Εκατοντάδες σακατεμένους, "κληρονόμους" ασθενειών εφ' όρου ζωής. Στη "φυσιολογική" ζωή των τελευταίων δύο ετών, που βλέπουμε τη ΛΑΡΚΟ να γκρεμίζεται και να οδηγείται στο κλείσιμο, τον μόχθο μας να υφαρπάζεται και να σπαταλιέται, έχουμε χάσει από "φυσιολογικά" αίτια 4 συναδέλφους. Ο τελευταίος στις 11/4/2022, την ώρα που ξύπνησε να ετοιμαστεί για να πιάσει βάρδια. Ο συνάδελφος Αντώνης, πατέρας δύο παιδιών, εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ για 30 έτη, τα 20 από αυτά στο σκλαβοπάζαρο των εργολαβιών, έφυγε από την ζωή 63 ετών, εγκλωβισμένος στην ομηρία της πολιτικής της κυβέρνησης».

Τονίζουν επίσης ότι την ευθύνη για την απαξίωση της ΛΑΡΚΟ έχουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, ενώ προσδιορίζουν ότι την ώρα που ολόκληρες περιοχές ζουν με την ανασφάλεια και βρίσκονται αντιμέτωπες με τον μαρασμό, το Δημόσιο χάνει πάνω από 1 εκατ. ευρώ καθημερινά.

Στο πλαίσιο αυτό, και προσδιορίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίζει να κοροϊδεύει για πάντα, τα Σωματεία τονίζουν ότι οι εργαζόμενοι είναι «ενωμένοι, συσπειρωμένοι στα σωματεία, αποφασισμένοι να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαλόγου, αλλά και να συνεχίσουμε τον αγώνα έτσι ώστε να μείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, να εξασφαλίσουμε την εργασία μας και την καταβολή του μόχθου που μας χρωστούν σε όλους μας».