Δεύτερον, στην «επίγνωση των υπαρκτών περιορισμών». Βάζοντας στην εξίσωση τις «αντοχές της οικονομίας», τις «δημοσιονομικά κοστολογημένες» προτάσεις και τις «συμβατικές υποχρεώσεις» απέναντι σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, βεβαιώνει τους επιχειρηματικούς ομίλους ότι τα συμφέροντά τους είναι αδιαπραγμάτευτα. Το απέδειξε άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τρία τελευταία χρόνια ως «αντιπολίτευση» στη ΝΔ, στηρίζοντας το Ταμείο Ανάκαμψης και την «πράσινη μετάβαση», ψηφίζοντας μαζί με την κυβέρνηση τον μισό νόμο Χατζηδάκη (που κατά τ' άλλα κατήγγειλε), στηρίζοντας την πολιτική της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Εγγυάται ταυτόχρονα πως ό,τι υπόσχεται για τον λαό μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι «τόσο όσο» για να κατευνάσει τη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, να αποσπάσει ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική και να κατεβάσει ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη της απαιτητικότητάς του. Αυτά συνθέτουν άλλωστε την «κοινωνική συνοχή», την οποία εμφανίζεται ως «ικανότερος» να εγγυηθεί.

Αυτά όμως που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Είναι ουσιαστική προστασία από την ακρίβεια, με μέτρα όπως αυτά που απέρριψε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την κυβέρνηση στη Βουλή, όταν το ΚΚΕ κατέθεσε σχετική τροπολογία. Είναι πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, κόντρα στον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και σε όλους τους άλλους αντεργατικούς νόμους που ψήφισαν και υλοποιούν εναλλάξ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Είναι, τέλος, η απεμπλοκή από τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που καθιστούν τη χώρα μας θύτη άλλων λαών και τον λαό μας θύμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα τον χώνουν βαθύτερα στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, για να αναβαθμίζεται ο ρόλος της αστικής τάξης στους ενεργειακούς και άλλους σχεδιασμούς στην περιοχή.