Αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δε διαπλέκονται με το μεγάλο κεφάλαιο, τότε γιατί όποιον άνθρωπο και να ρωτήσεις σ' αυτήν τη χώρα (ειδικά μετά τις δικαστικές διώξεις των τελευταίων ημερών) θα σου πει ότι το ένα κόμμα λειτουργεί ως συνήγορος - υπερασπιστής του «χ» επιχειρηματία και το άλλο κόμμα ως συνήγορος υπερασπιστής του «ψ» επιχειρηματία;

Αφού η Δικαιοσύνη είναι μια ανεξάρτητη εξουσία στον καπιταλισμό (όπως λένε οι θιασώτες του συστήματος), τότε προς τι αυτός ο «χαμός» μετά τη δίωξη κατά του Σ. Κόκκαλη και πόσο τυχαίο είναι ότι μετά τον Κόκκαλη η διωκτική σκυτάλη έφτασε στον Αλαφούζο, ο οποίος πριν κατηγορούσε τον Κόκκαλη, ο οποίος με τη σειρά του αντάλλασσε υπαινιγμούς με τον Βαρδινογιάννη κ.ο.κ.;..

***

Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που είναι χωρισμένη σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα σ' αυτές τις τάξεις δεν μπορεί παρά να εκδηλώνεται με τη μορφή της πολιτικής πάλης. «Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων είναι η πάλη των κομμάτων», εξηγούσε σε ανύποπτο χρόνο ο Λένιν. Οι διαπλεκόμενοι με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι πολιτικοί φορείς του δικομματισμού, δηλαδή - όσο κι αν τα στελέχη τους σουφρώνουν τη μυτούλα τους, όταν ακούνε για Μαρξ και για Λένιν - γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις παραπάνω αλήθειες. Και τις γνωρίζουν, διότι ακριβώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ως κόμματα της τάξης τους, της άρχουσας τάξης, διαπλέκονται με την ολιγαρχία, εκπροσωπούν τα συμφέροντά της, προωθούν την πολιτική της.

***

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, αντιμετωπίζουν δυσκολίες να επιτελέσουν το έργο που τους έχει αναθέσει η άρχουσα τάξη. Στη διαμάχη τους να είναι το κάθε κόμμα για τον εαυτό του εκείνο που θα ηγηθεί των συνολικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης, έχουν επιδοθεί στον «αγώνα» για την προώθηση των συμφερόντων συγκεκριμένων μερίδων της ολιγαρχίας. «Τσακώνονται» μεταξύ τους οι μεν ως εκπρόσωποι της μιας μερίδας και οι άλλοι ως εκπρόσωποι της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας. Στόχος τους, στις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν, να είναι εκείνοι που θα πάρουν το πάνω χέρι και στις «μοιρασιές» (κονδύλια Γ` ΚΠΣ, «μπίζνες» με το Δημόσιο, άδειες ΜΜΕ κλπ.) και στον τομέα της κυβερνητικής εξουσίας.

***

Αν αναζητήσουμε την άκρη του νήματος, θα θυμηθούμε ότι πριν τρεις μήνες βγήκε ο Γρυλλάκης και ισχυρίστηκε ότι η ΝΔ έγινε κυβέρνηση το 1990 με τη βοήθεια της CIA. Τότε ο Λαλιώτης έσπευσε να ενστερνιστεί τα λεγόμενα του Γρυλλάκη και να δηλώσει ότι ο στρατηγός ήταν «αξιόπιστος»... Στο μεταξύ, συνέχισε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ (και συνεχίζει) να πολιτεύεται με πυξίδα την τακτική των «λιβεριανών λογαριασμών» της ΝΔ.

Εκτοτε ήρθαν τα φρουτάκια, τα πολιτικά παιχνίδια χτύπησαν την πόρτα του Κ. Στεφανόπουλου, η θεωρία του «όλοι ίδιοι είναι» πωλείται σωρηδόν από τα ΜΜΕ, και κάπως έτσι από τη CIA φτάσαμε στη «Στάζι», που χρηματοδοτεί (κυρίως) το ΠΑΣΟΚ για να κυβερνά, αλλά τώρα οι μετερχόμενοι λαλιωτικές μεθόδους, εισπράττουν την μήνιν του Λαλιώτη...

Σε όλο αυτό το κλίμα «δυσωδίας» ήρθε να προστεθεί η πολιτική τυμβωρυχία, που έφτασε να νεκραναστήσει ακόμα και τα ...τανκς των συνταγματαρχών! Αυτή, δε, η κίνηση του κ. Σημίτη, να μιλήσει ακόμα και για «δικτατορία» (!) με αποτέλεσμα έως και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ισχυριζόμενος ότι ο πρωθυπουργός «δικαιούται κι αυτός να υπερβάλλει πού και πού» (!!), δείχνει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν όλοι αυτοί οι ταγοί του τόπου, όταν αισθάνονται ότι θίγεται το Α και το Ω του «οράματός» τους, που δεν είναι άλλο από τη διατήρηση της καρέκλας τους...

***

Και «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», γιατί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του δικομματισμού, των επιχειρηματιών του και των κάθε λογής «Τριανταφυλλόπουλών του», δεν μπορεί να καταργηθεί το γεγονός ότι, εκτός από την ολιγαρχία και τα κόμματά της, υπάρχει και η εργατική τάξη με το δικό της κόμμα: Το ΚΚΕ.

Οσοι, δε, επιχειρούν να εμπλέξουν στην ταξική δυσωδία τους και τις «εκτροπές» τους το ΚΚΕ, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, είτε πρόκειται για τους πρακτορίσκους διακινητές της θεωρίας περί CIA, είτε για τους πρακτορίσκους διακινητές της θεωρίας περί «Στάζι»: Στο ΚΚΕ τέτοιου είδους λάσπη δεν κολλάει. Γιατί, σε αντίθεση με αυτούς που ασκούνται ως συνήγοροι του ενός ή του άλλου «ευεργέτη», το ΚΚΕ δε δίνει λογαριασμό ούτε στον Κόκκαλη, ούτε στον Λάτση, ούτε στον Βαρδινογιάννη, ούτε στον Λαμπράκη, παρά μόνο στον ελληνικό λαό.